Μαθήματα δημοσιογραφίας από τον Ι. Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Βλέποντας , όσοι αντέχετε, δελτία ειδήσεων ή άλλες εκπομπές με τους γνωστούς τηλεαστέρες σε ρόλο συντονιστή (εκμαυλιστή), θα έχετε σίγουρα εκνευριστεί, θα έχετε πει τα αγγλογαλλικογερμανικά σας για την ποιότητα της "αντικειμενικής" δημοσιογραφίας (δημοσιοκαφρίας) ή και την ποιότητα των δημοσιογράφων (δημοσιοκάφρων). Ας μην επεκταθούμε σε πρόσωπα και γεγονότα, γαι ευνόητους λόγους. Το  θεωρητικό κενό λοιπόν του τι είναι και πως λειτουργεί ένας δημοσιογράφος, έρχεται να το καλύψει ένα πόνημα υψηλής αισθητικής,  μεστού πολιτικού  λόγου, αντικειμενικής  και κυρίως επιστημονικής προσέγγισης  από τον μαιτρ της αντικειμενικότητας κλπ . 

Κυρίες και κύριοι σας παρουσιάζω τον Ι. Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ ......

Ολόκληρο το άρθρο του είναι  εδώ 

Οι καλοί λογαριασμοί

...............................................................................................................................................................

Πρώτον, ότι ο δημοσιογράφος δεν είναι μέρος του παιχνιδιού, όσο και αν ορισμένοι αρέσκονται να πιστεύουν ή να επιχειρούν το αντίθετο…

Ο δημοσιογράφος οφείλει να στέκεται σε ίση απόσταση από το «κυβερνητικό» και το «αντικυβερνητικό», από το «δεξιό» και το «αριστερό», από την «εξουσία» και την «κριτική στην εξουσία»
.

Δουλειά του, ας πούμε, δεν είναι να χειροκροτεί το Μνημόνιο ούτε να το καταγγέλλει. Αλλά να ενημερώνει με ακρίβεια για τα δεδομένα του προβλήματος, να διατυπώνει τεκμηριωμένες ενστάσεις ή επιφυλάξεις, να υποδεικνύει αδυναμίες ή αστοχίες, να κρίνει με στοιχεία τα αποτελέσματα.

Δουλειά του, δηλαδή, δεν είναι να καθοδηγεί, αλλά να οδηγεί τον αναγνώστη μέσα από σκοπιμότητες, ευκολίες και αντικρουόμενες προπαγάνδες. Αν τις ενοχλεί όλες, τότε κάνει σωστά τη δουλειά του.

Δεύτερον, ο δημοσιογράφος δεν είναι κοινωνικός ακτιβιστής ούτε η δημοσιογραφία αποτελεί αγωνιστική δραστηριότητα.

Η θέση του βρίσκεται, πάλι, σε ίση απόσταση ανάμεσα στην πολιτική και τους αποδέκτες της.

Δεν υιοθετεί προφανώς τα άδικα της κοινωνίας, αλλά ούτε αποτελεί τον αυτόκλητο εκφραστή όποιων θεωρούν ότι αδικούνται ή τον αυτονόητο συμπαραστάτη κάθε αγώνα και κάθε διεκδίκησης.

Τρίτον, ο δημοσιογράφος δεν κάνει επιλογή συμφερόντων, αλλά αντιμετωπίζει από ίση απόσταση όλα τα συμφέροντα.

Τις τράπεζες και τα συνδικάτα. Τους φοροφυγάδες και τους ταξιτζήδες. Τους οίκους αξιολόγησης και τα κόμματα. Τις αγορές και τους πρυτάνεις. Τη διαπλοκή και τις συντεχνίες.

Το μόνο συμφέρον που τον δεσμεύει είναι το Δημόσιο - και αυτό, αν μπορεί να το διακρίνει…

Για να συμβούν όλα αυτά, όμως, ο δημοσιογράφος οφείλει (νομίζω) να έχει μια σταθερή έγνοια: να μην αφήνει ποτέ να τον παρασύρει το ρεύμα, το όποιο ρεύμα. Να είναι χρήσιμος, όχι αρεστός.

Ασφαλώς, για λόγους πνευματικής εντιμότητας. Αλλά και επειδή (το έχω ξαναγράψει) με το ρεύμα πάνε μόνο τα ψόφια ψάρια.