Τις τελευταίες εβδομάδες του 2019 και της αρχής του 2020 κυριαρχούν στα ΜΜΕ οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Γαλλίας. Κινητοποιήσεις που έρχονται παράλληλα με τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις σε Χιλή, Κολομβία, την Γενική Απεργία των περισσότερων από 200 εκατομμύρια απεργών στην Ινδία κ.α.
Όσο και αν όλες αυτές οι κινητοποιήσεις, όπως και πολλές ακόμη μικρότερες ή με μικρότερη δημοσιογραφική κάλυψη σε πολλές ακόμη περιοχές του πλανήτη, λαμβάνουν χώρα σε διαφορετικές συνθήκες, με διαφορετικές αφορμές και έχουν διαφορετική εξέλιξη, έχουμε ορισμένα κοινά στοιχεία που αξίζει να αναδειχθούν.
Το σύνολο αυτών των λαϊκών-εργατικών αγώνων, ανεξαρτήτως των δυνάμεων που κυριαρχούν, των αιτημάτων που ιεραρχούνται και το βάθος που έχουν, εκφράζουν μια ολοένα και μεγαλύτερη, διογκούμενη, και εκρηκτική οργή, δυσαρέσκεια και απογοήτευση των λαών από τις διάφορες εκδοχές της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ειδικά οι εξελίξεις στην Χιλή, είναι σα να βλέπουμε εικόνες από το μέλλον μας, εάν εφαρμοστούν όλα αυτά τα «πρωτοποριακά» μέτρα που επιδίωξαν και επιδιώκουν να επιβάλλουν οι ελληνικές κυβερνήσεις σε Ασφαλιστικό, Υγεία, κτλ. Είναι τραγική ειρωνεία να παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ χθες, η ΝΔ, σήμερα τις μεταρρυθμίσεις τους για το Ασφαλιστικό και το πώς θα «σώσουν την Κοινωνική Ασφάλιση», όταν ο λαός της Χιλής, όπου αρχικά επιβλήθηκαν αυτά τα μέτρα, σήμερα προτιμά να βάλει το κεφάλι του μπροστά στις καραμπίνες των αστυνομικών, παρά να συνεχίσει να ζει έτσι.
