Όταν τα παιδιά δεν παίζουν…

12 Ιουνίου: Παγκόσμια μέρα κατά της παιδικής εργασίας

Ο ΟΗΕ ανακήρυξε το 2021 “Διεθνές Έτος για την Εξάλειψη της Παιδικής Εργασίας”. Συγκεκριμένα, σε κοινή έκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, της UNICEF και του Ταμείου των Ηνωμένων Εθνών για την Παιδική Ηλικία, διατυπώνεται η εκτίμηση ότι στις αρχές του 2020 τα παιδιά που ήταν αναγκασμένα να δουλεύουν ήταν 160 εκατομμύρια, δηλαδή 8,4 εκατ. περισσότερα απ’ ότι τέσσερα χρόνια νωρίτερα.

Οι διάφοροι απολογητές του συστήματος, αυτοί που μας λένε ότι το “σύγχρονο” είναι αυτό που ζούμε σήμερα και το “παλιό” είναι μία κοινωνία που καταργεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ας μας απαντήσουν: Γιατί εν έτει 2021 υπάρχουν παιδιά σε όλο τον κόσμο που αντί να παίζουν και να μαθαίνουν γράμματα αναγκάζονται να δουλεύουν; Γιατί η παιδική εργασία αυξήθηκε δραματικά για πρώτη φορά έπειτα από 20 χρόνια;

 

Εκεί που δεν υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις…

Υποψήφια νέα μέλη αδελφότητας ωθούνται στον εξευτελισμό γονατίζοντας στον σταθμό του τραίνου και φωνάζοντας «γεια σας άνθρωποι» την ώρα που σταθμεύει η αμαξοστοιχία

Πολύ συχνά ακούμε ότι τα προβλήματα των ελληνικών πανεπιστημίων έχουν τη ρίζα τους στην «ύπαρξη φοιτητικών παρατάξεων και τη δράση κομμάτων» μέσα σε αυτά. Δε θα σταθούμε εδώ στις εκατοντάδες αποδείξεις για το ότι το πραγματικό πρόβλημα των εμπνευστών αυτής της άποψης δεν είναι γενικώς «τα κόμματα» -άλλωστε πολλοί από αυτούς είναι μέλη αστικών κομμάτων- αλλά η οργανωμένη διεκδίκηση των φοιτητών για όσα έχουν ανάγκη, τα εμπόδια που βάζουν οι αγώνες τους στην υλοποίηση της αστικής πολιτικής για τα πανεπιστήμια.

Θα σταθούμε, όμως, σε μια άλλη πλευρά: Η παραπάνω άποψη συνήθως διανθίζεται με τη σύγκριση με πανεπιστήμια του εξωτερικού, όπου δήθεν η μη ύπαρξη πολιτικών νεολαιών συμβάλλει στην ποιότητα των σπουδών. Όμως, η πραγματικότητα έρχεται να διαψεύσει για άλλη μια φορά τους μόνιμους «διαφημιστές» του επιχειρηματικού πανεπιστημίου, αυτούς που θέλουν τους φοιτητές-πελάτες στο πανεπιστήμιό τους, χωρίς λόγο και φωνή για όσα τους αφορούν.