Με το φως του "Πρωινού άστρου" στα γνώριμα μονοπάτια της επαναστατικής οργής.

Aλλιώς είχα ετοιμάσει αυτό το άρθρο.  Το γεγονός πως ο Χρήστος Λεοντής μελοποιεί Ρίτσο  36 χρόνια  μετά το "Καπνισμένο Τσουκάλι", με πήγε πίσω σε κείνα τα χρόνια, όταν νεαρότατος τότε το άκουσα πρώτη φορά και συγκλονίστηκα. Το  ίδιο συναίσθημα με "κατατρέχει" κάθε φορά που  το ακούω.  

Τώρα όμως ο συνθέτης μελοποιεί "το Πρωινό Άστρο" για το οποίο  αναφέρει:
«Το "Πρωινό άστρο" του Ρίτσου, είναι ίσως  από τα τρυφερότερα πράγματα που έχω διαβάσει. Είναι γραμμένο για την κόρη του, για ένα μωρό, κι από κει μέσα περνάει μια ολόκληρη ιδεολογία ο Ρίτσος, για έναν άνθρωπο που αντικρίζει πρώτη φορά τον κόσμο, έναν κόσμο όπως εκείνος τον είχε αντιληφθεί τότε, και έναν κόσμο που οραματιζότανε ο ίδιος. Άλλα ζούσε, άλλα οραματιζότανε. Μέσα από την ματιά ενός πατέρα που τον έχει συνεπάρει η γέννηση του δικού του παιδιού και κάθε παιδιού. Γιατί το ποίημα ξεφεύγει από τη σχέση του πατέρα προς το νεογέννητό του και προχωρεί τα πράγματα πολύ πιο πέρα».

 Όπως σημειώνει στο ένθετο τα τραγούδια του δίσκου τα αφιερώνει«σε όλα τα παιδιά και σε όλους εκείνους που δείχνουν την ίδια τρυφερότητα σ' αυτά, όπως και ο Ρίτσος, με την ευχή, όλοι μαζί ν' αλλάξουμε τον κόσμο». «Είναι μεγάλη τύχη για έναν λαό που από τα σπλάχνα του γεννιούνται τέτοιοι ποιητές», πιστεύει ο συνθέτης. «Στην άγρια εποχή μας, θέλουμε με το τραγούδι μας να ορθώσουμε μια κραυγή. Να μπορέσει ο κόσμος να σταθεί όρθιος. Να στηριχτεί στους ποιητές του... Ο Ρίτσος σε όλη του τη ζωή ήταν παράδειγμα αγώνα και όχι παραίτησης...».

Aλλιώς είχα ετοιμάσει αυτό το άρθρο. Η προηγούμενη ανάρτηση μου χάλασε τα σχέδια. Δεν μπορώ να ξεφύγω από τις εικόνες που  αντίκρυσα. Δεν γίνεται. Γι' αυτό διάλεξα να ακολουθήσει αυτό το θέμα. Σκεφτομαι ότι και αυτά τα παιδιά  αξίζουν "τα φαναράκια των κρίνων","δυό πεδιλάκια μόνο από ουρανό", "ένα σταυρουλάκι αυγινό φως". Ποια πένα θα περιγράψει αυτή την ανείπωτη θλίψη , την απέραντη οργή; 
Ας αφήσω λοιπόν την ποίηση του Ρίτσου να με  (σας) ξαναοδηγήσει στα γνώριμα μονοπάτια της επαναστατικής οργής.

Ακούστε ηχητικό απόσπασμα από το cd


Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω
τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν στον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές απ` τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε
μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι,
έτσι γυμνόποδο και τρυφερό
στ` αγκάθι κ` ενός ίσκιου.

Κοιμήσου.
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κ` έχεις δυό πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.

Κοριτσάκι μου,

μες το βουβό πηγάδι του φεγγαριού

σου ΄πεσε απόψε το πρώτο δαχτυλίδι σου

Δεν πειράζει.

Αργότερα θα φτιάξεις άλλο

να παντρευτείς τον κόσμο μες στον ήλιο.

Τα δέντρα ανθίζουν,

δεν ξέρουν γιατί,

ανθίζουν.

Τα λουλούδια δε νοιάζονται

να γίνουν καρποί,

γίνονται καρποί.

Κι εγώ τραγουδάω,

δεν ξέρω γιατί,

τραγουδάω.

Έχω ένα κοριτσάκι

έχω ένα κοριτσάκι.

Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ' ουρανού.

..........................................

Κράτησέ με, κοριτσάκι,

με παίρνει ο αέρας

πάνω απ' τα βουνά

ψηλά, ψηλά,

γαλανά φτερά,

φτερά, φτερά,

μια θάλασσα φτερά

η χαρά.

Κράτησέ με.

......................................

Μονάχα το χαμόγελό σου

ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.

Κράτησέ με.

Μια κίνηση

του τρυφερού χεριού σου

έσβησε μεμιάς όλο το μαύρο.

Έτσι παιδί που μ' έκανες, παιδί μου,

πώς θα τα βγάλω πέρα από τους ίσκιους

που στέκουν και παραμονεύουν

πίσω από τ' ανθισμένο σου χαμόγελο;

Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι,

να μάθεις μόνο

εκείνο που είσαι

εκείνο που έχεις γίνει,

είναι να γίνεις

ό,τι σου λέει

κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει

κι η μακρινή σελήνη

στον κοντινό καθρέφτη.

Άλλη χαρά

δεν είναι πιο μεγάλη

απ' τη χαρά που δίνεις.