Δε μασάει τα λόγια της η πρώην υπάλληλος του ΔΝΤ, πρώην σύμβουλος του Μητσοτάκη και του Μάνου στη συνέντευξη της στην Ισοτιμία. Ποτέ δεν το έκανε άλλωστε. Πιστή στο καθήκον που της επιτάσσει να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της αστικής τάξης χωρίς να κρατάει ούτε καν τα προσχήματα. Γι' αυτήν ο λαός , η εργατική τάξη, είναι αναλώσιμο είδος. Ο σκοπός της ύπαρξης τους είναι να κερδίζει όσο περισσότερα γίνεται η πλουτοκρατία έστω και αν χρειάζεται να περάσει πάνω από το πτώμα , κυριολεκτικά και μεταφορικά, της εργατικής τάξης. Οι λέξεις ανέχεια,δυστυχία, απελπισία, πείνα σημαίνουν γι΄αυτήν κέρδη , κέρδη, κέρδη , για το κεφάλαιο. Οι εικόνες σαν κι αυτήν προφανώς δεν της λένε τίποτα , αφού αυτοί για τους οποίους δουλεύει, είναι υπεύθυνοι γι' αυτό. Παρόμοιες εικόνες στην Αθήνα δεν θα την ενοχλούσαν καθόλου. Πάνω από όλα τα κέρδη των καπιταλιστών. Κάτι τέτοιο όμως είμαι σίγουρος πως το τρέμει όπως άλλωστε και τα αφεντικά της. Θα το ζήσει σύντομα να είναι σίγουρη.
Από το το 1980 ως το 1991 εργάστηκε στο ΔΝΤ και ασχολήθηκε με τον σχεδιασμό και την παρακολούθηση σταθεροποιητικών προγραμμάτων κυρίως στη Λατινική Αμερική. Το "θαύμα" της Αργεντινής έχει και την υπογραφή της.
Αυτή λοιπόν η κυρία ανάμεσα στα άλλα , σε συνέντευξη της στην Ισοτιμία , προτείνει:
Από τον ιδιωτικό τομέα έχουν απολυθεί 250.000 άνθρωποι και από το Δημόσιο ουδείς. Γιατί ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα; Διότι, μέχρι σήμερα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα διασφάλιζε τη συντήρηση της εξουσίας μέσω της συνεχούς επέκτασης του κράτους. Γι’ αυτό και δεν έχει τη βούληση να αναλάβει πρωτοβουλίες για να συρρικνώσει το Δημόσιο και να αντιταχθεί στις συντεχνίες που το λυμαίνονται. Το 70% των δημόσιων δαπανών είναι μισθοί και συντάξεις. Επομένως, δεν μπορεί από το υπόλοιπο 30% να προέλθει όλη η προσαρμογή. Για να έχουμε Δημόσια Διοίκηση παρόμοια σε μέγεθος με αυτή της Ευρωζώνης, πρέπει να φύγουν 200.000 άτομα από το Δημόσιο. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό, και όσο πιο γρήγορα σταματήσει το μπαράζ των νέων φόρων, τόσο λιγότεροι θα χάσουν τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα. Οι μετατάξεις στο Δημόσιο είναι σαν τις «μουσικές καρέκλες». Δεν οδηγούν, δηλαδή, σε συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, όπου απασχολείται το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού! Το μόνο νοικοκύρεμα είναι να καταργηθούν οργανισμοί, να κλείσουν δημόσιες επιχειρήσεις και να απολυθούν οι υπάλληλοί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου