Οταν βήχουν οι καπιταλιστές, πουντιάζουν τα αστικά κόμματα

«Κατάργηση του κατώτατου μισθού για νέους μέχρι 29 ετών για ένα χρόνο μετά την πρόσληψή τους» (από έκθεση του ΚΕΠΕ).

Αυτό είναι που λένε ζήσε το μύθο σου «επί ξυρού ακμής».

Καμιά σχέση με τον Ξηρό. Αυτουνού το σίριαλ της αναζήτησής του καλά κρατεί, όπως και ο κάλπικος καβγάς για το ποιος τον στηρίζει. Οπως κάλπικος είναι και ο καβγάς με αφορμή τις καταθέσεις για τα εξοπλιστικά και το Ταμιευτήριο. Ξάφνου οι οπαδοί της ελεύθερης οικονομίας ανακάλυψαν ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο και σπεύδουν να πετάξουν από πάνω τους τη ρετσινιά του συνένοχου.

Στο μεταξύ, εντείνεται η κινητικότητα στο υπό αναμόρφωση αστικό πολιτικό σύστημα όσο πλησιάζουν οι ευρωεκλογές και οι τοπικές εκλογές, πολύ περισσότερο που πυκνώνει η φημολογία και για βουλευτικές εκλογές. «Χείρα βοηθείας» στις διεργασίες στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας - «κεντροαριστεράς» έσπευσε να δώσει ο επικεφαλής των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, Χ. Σβόμποντα, με τη συμμετοχή του σε διάφορες εκδηλώσεις, όπου ανοιχτά άσκησε πίεση για επιτάχυνση των διαδικασιών ανασυγκρότησης του χώρου.

Διεργασίες που, πέρα από την άμεση εκλογική στόχευση, εξελίσσονται στο φόντο μιας ευρύτερης αντιπαράθεσης διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών για τους τρόπους εξόδου από την κρίση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής περιέχονταν και οι επισημάνσεις των ΔΝΤ και ΟΟΣΑ, που υποδεικνύουν τη «διαγραφή χρεών», την «κλιμάκωση της οικονομικής προσαρμογής σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, πράγμα που ισοδυναμεί με χαλάρωση της λιτότητας», «ευέλικτα προγράμματα που να ανταποκρίνονται στα ιδιαίτερα οικονομικά δεδομένα των κρατών». Επίσης, «περισσότερο επεκτατική πολιτική στις χώρες χωρίς δημοσιονομικά προβλήματα, όπως η Γερμανία, ώστε το βάρος της προσαρμογής να μην πέφτει μόνο στις υπερχρεωμένες χώρες».

Οι σχετικές διαπιστώσεις είναι προφανές πως είναι συνδεδεμένες με τα παζάρια και τους οξυμένους ανταγωνισμούς που συντελούνται ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ακόμη και μέσα στους κόλπους της ΕΕ.

Ευκαιρίας δοθείσης, αρμόδια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκτίμησαν ότι η κρίση είναι «ευρωπαϊκό φαινόμενο που ενισχύθηκε από την κακή αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης». Με αυτό το δεδομένο μιλάνε για ανάγκη συμμαχιών με τις «χώρες του Νότου», δηλαδή με τις κυβερνήσεις τους, καθώς, σύμφωνα με την ανάλυσή τους, το «μόνο που υπόσχονται οι κυρίαρχες δυνάμεις είναι λιτότητα και στασιμότητα για την Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες του Νότου για τα επόμενα πολλά χρόνια».

Στο μεταξύ, στην ΕΕ συνεχίζονται οι αντιπαραθέσεις σχετικά με το ρόλο της τρόικας και τα μνημόνια, που ταυτόχρονα αξιοποιούνται με στόχο τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και τον εξωραϊσμό των θεσμών της ΕΕ. Ετσι, εμφανίστηκε να ασκεί «κριτική» στην Κομισιόν και τα άλλα θεσμικά όργανα της ΕΕ, σχετικά με το ρόλο της τρόικας, η Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, με εισηγητή τον Ισπανό σοσιαλδημοκράτη Α. Σέρκας, γνωστό από τις περίφημες «Εκθέσεις Σέρκας», το 2005 και το 2013, που προωθούν τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων! Η Επιτροπή της ΕΕ καταλογίζει στην τρόικα παραβίαση της Συνθήκης της Λισαβόνας, συνέχειας της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η οποία έθεσε τις βάσεις για τα μνημόνια διαρκείας που βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι στην ΕΕ.

Εγνοια για τα συμφέροντα του κεφαλαίου

Νέος μπελάς προέκυψε και με το χρέος καθώς η νέα θέση του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει πως «η μεγάλη πλειοψηφία του χρέους, πάνω από το 90%, είναι παραδοσιακό, δημόσιο χρέος των αγορών, δηλαδή των ομολόγων. Εκεί δεν υπάρχει νομική διαδικασία για ν' αμφισβητηθεί». Κι εκείνα τα περί μονομερούς διαγραφής του χρέους που λέγανε; Φούμαρα. Στήθηκε, όμως, μια ψευδο-αντιπαράθεση γύρω από το τι είναι και πόσο «επαχθές» χρέος, στη δίνη της οποίας πέρασε στο ντούκου η βασική παραδοχή του ΣΥΡΙΖΑ ότι ζητά ρύθμιση του χρέους για να εξασφαλίσει πόρους για τους καπιταλιστές.

Η έγνοια διαφόρων δυνάμεων για το πώς θα ξεπεραστεί η κρίση με τη μικρότερη δυνατή ζημιά για το κεφάλαιο εκφράζεται με κάθε ευκαιρία. Στις εργασίες της «Διακοινοβουλευτικής Διάσκεψης για την Οικονομική Διακυβέρνηση στην ΕΕ», που οργάνωσε, στις Βρυξέλλες, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης και ο ευρωβουλευτής των Οικολόγων, Ν. Χρυσόγελος, εξέφρασαν την αγωνία τους, γιατί η ευρωπαϊκή οικονομία πηγαίνει χειρότερα από την αμερικανική και γιατί η ΕΕ έβαλε το ΔΝΤ στο «παιχνίδι». Αναγόρευσαν τον εαυτό τους και τα κόμματά τους σε γνήσιους «ευρωπαϊστές», γιατί πασχίζουν για την «κοινωνική συνοχή», δηλαδή την υποταγή του λαού στο κεφάλαιο, και την καπιταλιστική ανάπτυξη με άλλο μείγμα αστικής διαχείρισης, που θα τονώσει αποτελεσματικότερα τη μονοπωλιακή κερδοφορία.

Σχολιάζοντας ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Γ. Τούσσας επισήμανε ότι «στην ενδοαστική αντιπαράθεση, σχετικά με το μείγμα διαχείρισης της κρίσης και τα διαφορετικά συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου, κάνουν αναφορά σε δήθεν λάθος "δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή" ανάμεσα σε ΕΕ και ΔΝΤ. Παρόμοιες εκδηλώσεις των πολιτικών εκπροσώπων των μονοπωλίων και του ευρωμονόδρομου θα πυκνώνουν όσο πλησιάζουμε προς τις ευρωεκλογές. Η επιχείρηση αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης εργατικών - λαϊκών συνειδήσεων είναι σε εξέλιξη σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, με στόχευση τις ευρωεκλογές του Μάη 2014».

Αλλαγή διαχείρισης;

Οι διάφορες προτάσεις πολιτικών δυνάμεων περί της διαχείρισης της κρίσης δεν είναι άσχετες με το γεγονός ότι στους κόλπους του ελληνικού κεφαλαίου έχει ήδη ενισχυθεί η θέση ότι πρέπει να μπει τέρμα στην «πολιτική λιτότητας», ότι πρέπει να γίνει μια νέα διαπραγμάτευση για το χρέος, ώστε μέρος του λεγόμενου «πρωτογενούς πλεονάσματος» να διατεθεί στην «πραγματική οικονομία» (δηλαδή, στις καπιταλιστικές παραγωγικές επιχειρήσεις), επίσης τίθεται ζήτημα ότι πρέπει να τονωθεί η λαϊκή κατανάλωση και ότι πρέπει να λυθούν ζητήματα αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος ώστε να μπορούν οι τράπεζες να ξαναδανείζουν. Η συζήτηση για επενδύσεις, χρηματοδότηση της παραγωγής, η οποία εδώ και πάνω από δύο χρόνια έχει μπει στην ημερήσια διάταξη από το ΣΕΒ με κριτική σε Ευρωζώνη, Γερμανία, κυβέρνηση, τώρα έχει οξυνθεί στο έπακρο. Με δεδομένο λοιπόν ότι μπαίνουμε σε μια νέα φάση διαχείρισης της κρίσης και προετοιμάζοντας το ενδεχόμενο καπιταλιστικής ανάκαμψης, αλλάζουν οι προτεραιότητες και αυτό επιδρά και στις δύο διαφορετικές προτάσεις διαχείρισης.

Ετσι, τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών οργανισμών ορισμένοι προσπαθούν να τις εμφανίσουν ως απόδειξη ότι μπορεί να υπάρξει αλλαγή πολιτικής, δυνατότητα διόρθωσης της ΕΕ από τα μέσα. Λαθροχειρούν, συγκαλύπτοντας ότι πρόκειται για αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης, που προβάλλονται από τμήματα του κεφαλαίου κρατών - μελών της ΕΕ τα οποία θεωρούν ότι με τη συνέχιση της λιτότητας δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη. Χρειάζεται να διατεθούν χρηματικά κεφάλαια για επενδύσεις και για εξασφάλιση της εργατικής - λαϊκής χειραγώγησης, της στράτευσης των εργαζομένων με το στόχο της ανάκαμψης.

Προεργασία για σταθερές αστικές κυβερνήσεις

Σ' αυτό το πλαίσιο εντείνονται και οι διεργασίες στο πολιτικό σύστημα, με ένα τμήμα της αστικής τάξης να εκφράζει αγωνία για την ανάγκη ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς, κι άλλο τμήμα να προβάλλει την ανάγκη για την αναμόρφωση του πολιτικού χώρου που βρίσκεται «στα δεξιά» της ΝΔ, με στόχο τη διαμόρφωση κομμάτων που θα έχουν εθνικιστική συνθηματολογία και κριτική στάση απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική διαχείρισης στην ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση αυτό που ψάχνουν είναι πώς θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις ώστε σταθερές αστικές κυβερνήσεις (βασικά συνεργασίας) να διαχειριστούν τόσο την κρίση όσο και το ενδεχόμενο της ανάκαμψης, να διαπραγματευτούν τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου στο πλαίσιο των συμμαχιών του, ευρωπαϊκών και εξω-ευρωπαϊκών, εξασφαλίζοντας ευρύτερη λαϊκή στήριξη.

Ενόψει εκλογών άρχισε και η μάχη των διλημμάτων: Το δίλημμα είναι «ναι ή όχι στην ΕΕ», ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Για να ολοκληρωθεί η «προσαρμογή», να μην πάνε χαμένες οι θυσίες, να πραγματοποιήσουμε μια «αληθινή αναπτυξιακή επανεκκίνηση», αλλά πάνω στην «υγιή βάση» που εξασφαλίζουν τα «πρωτογενή πλεονάσματα» κ.λπ.

Φαύλος κύκλος, ανταπαντά ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η συνέχιση της λιτότητας που οδηγεί σε συνέχιση της ύφεσης, διόγκωση του χρέους, παραπέρα διάρρηξη της «κοινωνικής συνοχής». Αρα - κατά την άποψή του - δίλημμα των εκλογών είναι «λιτότητα ή ανάπτυξη», με κρατική στήριξη της ρευστότητας των μονοπωλίων. Σ' αυτή τη γραμμή ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους εργαζόμενους να συμβάλουν στην αλλαγή της ΕΕ από τα μέσα, διαβεβαιώνοντας μάλιστα ότι αυτό είναι εφικτό χωρίς καν να αλλάξουν οι Συνθήκες της ΕΕ.

Με αυτά τα δεδομένα, που αποκαλύπτουν στρατηγική σύμπλευση, δεν είναι παράξενο ότι τελικά η δημόσια αντιπαράθεση των δύο συγκεκριμένων πολιτικών σχηματισμών κυριαρχείται από ερωτήσεις για το ποιος «υιοθετεί» τρομοκράτες και το ποιος «τους άφησε ελεύθερους», αντιπαραθέσεις για το ποιος πιστεύει στο Θεό, και αλληλοκατηγορίες για «ακραίους», «τρομοκράτες», «χουντικούς» κ.λπ. Σπρώχνουν, δηλαδή, κάτω απ' το χαλί όλες τις πτυχές που αναδεικνύουν το κοινό στρατηγικό πλαίσιο ανάμεσα στα δύο κόμματα που διεκδικούν την αστική διακυβέρνηση. Και είναι λογικό παραμονές εκλογών να προσπαθούν να καλύψουν αυτήν τη στρατηγική τους σύμπλευση.

Αλλο το κριτήριο

Για το λαϊκό κίνημα, η κόντρα κυβέρνησης - αξιωματικής αντιπολίτευσης σηματοδοτεί κατά κύριο λόγο ανέβασμα των τόνων, έτσι ώστε μεγάλες μάζες του λαού να παραμείνουν εγκλωβισμένες σε μια - κάλπικη για το λαό, ουσιαστική για το κεφάλαιο - αντιπαράθεση για το ποιας μορφής διαχείριση είναι προτιμότερη. Η προβολή από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ του ισχυρισμού ότι άλλοι πολιτικοί συσχετισμοί οδηγούν σε άλλη, φιλολαϊκή Ευρωπαϊκή Ενωση και οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης ότι η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ βάζει σε κίνδυνο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Κριτήριο για το λαϊκό κίνημα παραμένει κάθε πράξη που συμβάλλει στην ανασύνταξη του κινήματος, οδηγεί στη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να παλέψουν σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Με αυτό το κριτήριο θα πρέπει να ενισχυθεί ολόπλευρα το ΚΚΕ.