Δε θέλουν ούτε συζήτηση, ούτε και απεργία.

Αποκαλυπτική είναι η στάση των δυνάμεων του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού ενόψει και της πανεργατικής απεργίας που έχει αποφασιστεί για τις 6 Νοέμβρη. Αυτό που κάνουν με τις διεκδικήσεις που προβάλλουν όταν «αγωνίζονται» (καλώντας τους εργάτες να παλέψουν για ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας», «υγιή επιχειρηματικότητα», ενάντια στη μνημονιακή πολιτική, καλώντας δηλαδή τους εργάτες να ταυτιστούν με τα συμφέροντα του κεφαλαίου ως σύνολο ή ως μερίδες αυτού), κάνουν και με τον τρόπο «δράσης» τους. Συμβάλλουν στην απαξίωση των συνδικάτων, στη μετατροπή τους σε «εργαλεία» πολύτιμα για τη μεγαλοεργοδοσία, αφού με τη στάση τους στρώνουν το έδαφος στο συμβιβασμό και την υποταγή των εργαζομένων.

Τα παραδείγματα από διάφορους χώρους - κλάδους πληθαίνουν καθημερινά. Ετσι, οι αντίστοιχες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, αλλού δεν έχουν εκδώσει ούτε καν ανακοίνωση - κάλεσμα για την απεργία, μην τυχόν και μάθουν οι εργάτες ότι έχει αποφασιστεί απεργία (την οποία υποτίθεται ότι σε επίπεδο ΓΣΕΕ έχουν συναποφασίσει και αυτές οι συνδικαλιστικές δυνάμεις). Αλλού δε συγκαλούν όχι μόνο γενική συνέλευση αλλά ούτε και συνεδρίαση του ΔΣ του συνδικάτου, μην τυχόν και γίνει καμιά συζήτηση που ξεφεύγει από τον έλεγχό τους και αναδειχτεί στους εργάτες η αληθινή αιτία των προβλημάτων, η κυριαρχία των μονοπωλίων. Αυτός είναι ο ρόλος που επιφυλάσσουν στους εκλεγμένους αντιπροσώπους των εργαζομένων την ώρα που έχει προκηρυχθεί γενική απεργία και η εργατική τάξη αντιμετωπίζει ανελέητη επίθεση σε κάθε της δικαίωμα: να μένουν απλοί θεατές όσων τσακίζουν τη ζωή των εργατών. Να συμβάλλει στην αποχαύνωση και στην απομόνωση των εργαζομένων από όσα συμβαίνουν γύρω τους. Φαίνεται, κατά τη γνώμη τους, άξιος συνδικαλιστής είναι μόνο εκείνος που στρογγυλοκάθεται στα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων» για να παζαρέψει τις ανάγκες της εργατικής τάξης.

Αποκορύφωμα όμως αποτελεί το επιχείρημα με το οποίο, διάφορες δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, φτάνουν να καταψηφίζουν την απεργία διότι συνιστά αποκλιμάκωση, όπως έκαναν στους δασκάλους. Ενώ, στη WIND, οι ίδιες δυνάμεις αντιπρότειναν 48ωρη απεργία χωρίς καμιά σύνδεση με την 24ωρη πανεργατική της 6ης Νοέμβρη. Η στάση τους είναι αποκαλυπτική για το πόσο επικίνδυνες είναι για την οργάνωση και πάλη των εργατών. Φαίνεται ότι γι' αυτούς συνιστά κλιμάκωση ο συντεχνιασμός και οι κινητοποιήσεις χωρίς το σχέδιο που θα εξασφαλίσει τη δράση των ίδιων των εργατών για την επιτυχία τους. Κλιμάκωση γι' αυτούς συνιστά η συνεχής εξαγγελία κινητοποιήσεων που θα σχεδιάζονται και θα «γίνονται» όχι από τους ίδιους τους εργαζόμενους, αλλά από όσους φροντίζουν να τις κόβουν - ράβουν κατά πώς βολεύει τη μεγαλοεργοδοσία.

Η πείρα αυτή που συγκεντρώνεται στο δρόμο προς την 6η Νοέμβρη πρέπει να αξιοποιηθεί γόνιμα και με αποφασιστικότητα από κάθε εργάτη - εργάτρια. Να βγουν συμπεράσματα για τις προϋποθέσεις που απαιτεί η ουσιαστική ισχυροποίηση των συνδικάτων, ώστε να γίνουν αληθινά όργανα υπεράσπισης των εργατικών οικογενειών, να απομονωθούν - αποδυναμωθούν οι δυνάμεις που είτε δηλώνουν ανοιχτά ότι δε θέλουν απεργίες, είτε δουλεύουν για την αποτυχία τους.

Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ