Το ... χαμένο «όραμα» της ΕΕ

Ολο και πιο συχνά, και από ό,τι φαίνεται αυτό θα πυκνώσει ακόμα περισσότερο όσο πλησιάζουμε προς τις ευρωεκλογές του Μάη, από αστικά ΜΜΕ, πολιτικούς του συστήματος στα κράτη - μέλη της ΕΕ ανεξάρτητα από το μείγμα στην πολιτική διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, εκφράζονται προτροπές και νουθεσίες να ...ξαναβρεθεί το όραμα της ΕΕ, να αναδειχθούν ξανά οραματιστές ηγέτες όπως οι ... ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Αναφωνούν πού είναι ένας Αντενάουερ, ένας Ντε Γκολ, ένας Σμιτ, ένας Μιτεράν, λέγοντας ότι οι σημερινοί ηγέτες είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση, βαθιά και συγχρονισμένη στην ΕΕ και η πολιτική διαχείρισής της, που έχει φέρει σε απόγνωση μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αφού η ανεργία αυξάνεται αλματωδώς, το ίδιο και η φτώχεια, η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση, έχει ξεφτίσει στις λαϊκές συνειδήσεις αυτό που σε άλλες περιόδους προπαγάνδιζαν οι αστοί: Οτι η ΕΕ είναι το κοινό σπίτι των λαών που προάγει την ευημερία. Πάνω σ' αυτήν την πραγματικότητα, «πατάνε» ακροδεξιές, εθνικιστικές και φασιστικές πολιτικές δυνάμεις, προβάλλοντας ως σωτηρία την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, εκφράζοντας αντιευρωενωσιακή γραμμή, που από την αστική προπαγάνδα χαρακτηρίζεται ως ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού. Που ξαναδυνάμωσε πρόσφατα με τη συνεργασία Λεπέν - Βίλντερς, δηλαδή των ακροδεξιών - ενθικιστών της Γαλλίας με τους αντίστοιχούς τους της Ολλανδίας μπροστά στις ευρωεκλογές, που καλούν και άλλες ανάλογες δυνάμεις από άλλες χώρες για συμμαχία. Εχθρούς της Ευρώπης τούς αποκαλεί ο αστικός Τύπος. Αυτό το λεγόμενο ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα, βεβαίως, δεν αμφισβητεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, αλλά επιχειρεί να προστατεύσει τις λεγόμενες εθνικές οικονομίες, δηλαδή τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε κάθε χώρα. Και εκφράζει τμήματα του κεφαλαίου σε κράτη - μέλη της ΕΕ, που εκτιμούν ότι τα συμφέροντά τους απαιτούν διαφορετικές επιλογές στις συμμαχίες, διαφορετικό δρόμο στην καπιταλιστική διεθνοποίηση. Επομένως, το λεγόμενο «ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού» είναι εχθρικό για τους λαούς, επειδή ακριβώς είναι πολιτικό ρεύμα στήριξης του καπιταλισμού.

Αυταπάτες

Επικίνδυνη για τους λαούς είναι και η γραμμή διαφόρων σοσιαλδημοκρατικών και οπορτουνιστικών κομμάτων και δυνάμεων που μιλάνε για «αλλαγές» στην ΕΕ, ώστε αυτή να γίνει πιο ...κοινωνική. Αποδίδουν δε το σχετικό ξέφτισμα στις λαϊκές συνειδήσεις της ΕΕ (ιδιαίτερα στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης που διανύουμε) στην επικράτηση του ...σκληρού νεοφιλελευθερισμού, της ...ανάλγητης, όπως λένε, περιοριστικής πολιτικής και ζητάνε λύσεις τόνωσης της ζήτησης, προβάλλοντας την ανάγκη χαλάρωσης της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής που θα τονώσει κάπως τα λαϊκά εισοδήματα για να τονωθούν και οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Που, όμως, για να αυξάνουν τα κέρδη τους θέλουν χαμηλούς μισθούς. Η «συνταγή» τους είναι καπιταλιστική ανάπτυξη (δηλαδή η αιτία που γεννά τις κρίσεις) ...αλλά με κανόνες και υποτίθεται ...κοινωνική δικαιοσύνη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της γραμμής είναι οι πρόσφατες «εξετάσεις», που έδωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, στο Τέξας των ΗΠΑ, μιλώντας στο Lyndon B. Johnson School of Public Affairs και «με ειδικούς και με φορείς χάραξης πολιτικής και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού», όπως ο ίδιος τούς χαρακτήρισε. Είπε, λοιπόν, ο επίσης υποψήφιος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής:

«Η σημερινή Ευρώπη - η κοινή αγορά και η Ευρωπαϊκή Ενωση - βασίστηκε σε ορισμένες αρχές. Μεταξύ αυτών ήταν: όχι άλλοι ευρωπαϊκοί πόλεμοι. Καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα. Ενα κοινωνικό συμβόλαιο, που σημαίνει ένα ισχυρό σύστημα κοινωνικής ένταξης, κοινωνικής ασφάλισης, δημόσιας εκπαίδευσης, υγείας και πρόνοιας και σταδιακή σύγκλιση του βιοτικού επιπέδου των φτωχότερων περιφερειών προς τα πρότυπα των πιο εύρωστων χωρών.

Αυτή η ιδέα δεν είναι η νέα ευρωπαϊκή ιδέα. Είναι η παλιά ευρωπαϊκή ιδέα. Και παραγκωνίστηκε, πριν από χρόνια, από μια ιδεολογία των αγορών, του ανταγωνισμού, και του "στο διάολο να πάνε" όσοι μένουν πίσω. Αυτή είναι η νέα ευρωπαϊκή ιδέα. Εμείς την αποκαλούμε νεοφιλελεύθερη ιδέα. Εμείς λέμε ότι είναι αυτοκτονική ιδέα. Και εναντίον της, παλεύουμε για τις παραδοσιακές αξίες των ιδρυτών της Ευρώπης. Αυτό που επιδιώκουμε είναι η σημερινή Ευρώπη να επιστρέψει στις πρακτικές και τις επιδιώξεις αυτών των παλαιών αξιών.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία στην Ελλάδα θα είναι ένας αποφασιστικός παράγοντας που θα αλλάξει τα πράγματα προς όφελος των δυνάμεων της δημοκρατίας και της ανάπτυξης στην Ευρώπη. Θα είναι μια βαθιά ανάσα για όλους τους λαούς της Ευρώπης».

Ταυτόχρονα, ουσιαστικά για άλλη μια φορά εκθείασε την πολιτική Ομπάμα, ως δήθεν φιλολαϊκή πολιτική. Να τι είπε: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντέδρασαν στην κρίση με κεϋνσιανά αντανακλαστικά, ποσοτική χαλάρωση και καθολική υγειονομική περίθαλψη. Η Ευρώπη αντέδρασε με μεγάλα δάνεια προς τα κράτη, με την προϋπόθεση της βίαιης λιτότητας. Τα δάνεια πέρασαν στις τράπεζες, οι οποίες στη συνέχεια εξόφλησαν τα χρέη τους προς τις τράπεζες του Βορρά, διατηρώντας ένα κομμάτι για την "ανακεφαλαιοποίηση"». Αλλά στις ΗΠΑ εκατομμύρια λαϊκοί άνθρωποι τρέφονται με συσσίτια, είναι άστεγοι.

Οι εργαζόμενοι είναι οι μεγάλοι χαμένοι

Ας δούμε όμως τώρα ποιο είναι το «όραμα» που αναζητούν και πάλι οι αστοί και οι οπορτουνιστές ή φερέλπιδες χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Κατ' αρχήν, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, από τα γεννοφάσκια της το 1957 δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια διακρατική καπιταλιστική ένωση, μια ένωση του κεφαλαίου που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κυρίως για να αντιμετωπίσει το νέο δεδομένο μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, την ύπαρξη και το δυνάμωμα της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών. Των χωρών δηλαδή όπου οι εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με πρωτοπορία τα Κομμουνιστικά Κόμματα, καταργώντας την καπιταλιστική εκμετάλλευση, έλυσαν λαϊκά προβλήματα που στον καπιταλισμό είναι άλυτα επειδή δεν μπορούν να λυθούν, όπως η ανεργία, η δωρεάν εκπαίδευση, υγεία, πρόνοια για όλους, όπως η λαϊκή στέγη, όπως οι μισθοί και οι συντάξεις που κάλυπταν όλες τις ανάγκες τους κ.λπ. Ετσι τα περί «κοινωνικού κράτους» και δημοκρατίας που επικαλείται και ο κ. Τσίπρας ως «επιτεύγματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης» ήταν στην πραγματικότητα οι αναγκαίες παραχωρήσεις που έκανε το κεφάλαιο, κάτω και από την πίεση και τους αγώνες των λαϊκών κινημάτων, αλλά και επειδή μετά τον πόλεμο υπήρχε τεράστια καπιταλιστική ανάπτυξη, τεράστια κέρδη, αλλά κυρίως ως αντίβαρο στην ύπαρξη του σοσιαλισμού που έδινε πρωτόγνωρα δικαιώματα στους λαούς. Απόδειξη και το γεγονός ότι μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, σε συνδυασμό με το γεγονός των δυσκολιών αναπαραγωγής των κερδών και της κρίσης, παίρνονται σωρηδόν πίσω ό,τι κατακτήσεις και δικαιώματα είχαν οι εργαζόμενοι στον καπιταλιστικό κόσμο.

Το λεγόμενο «όραμα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας» που σήμερα ...ψάχνουν να αναβιώσουν, είναι ο καπιταλισμός που στηρίζεται στην εκμετάλλευση των εργαζομένων στις διάφορες χώρες. Είναι ένωση καπιταλιστικών κρατών όπου κυριαρχούν τα μονοπώλια, τα οποία ενώνονται για να αυξάνουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση των εργαζομένων, ενώ μεταξύ τους ανταγωνίζονται για τα κέρδη. Και η αναζήτηση της λεγόμενης αλληλεγγύης μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών ήταν είναι και θα είναι ανύπαρκτη, αφού η ένωση εδράζεται στον ανταγωνισμό. Ετσι ήταν πάντα.

Τα «χρυσά κουτάλια» της ΕΟΚ έγιναν για παράδειγμα εφιάλτης για τους φτωχούς αγρότες της πατρίδας μας. Οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, αυξάνοντας την κερδοφορία. Οι κεφαλαιοκράτες σε κάθε χώρα, και στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας και φαγωμάρας μεταξύ τους στο πλαίσιο της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης βγήκαν σε κάθε περίπτωση κερδισμένοι. Το «όραμα» της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης των εργατών επιτεύχθηκε και με το παραπάνω. Οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα έχασαν και χάνουν όχι γιατί δεν προχώρησε η ...ενοποίηση ή είχαν ψεγάδια οι διάφοροι μηχανισμοί της, αλλά γιατί ήταν και είναι καπιταλιστική ένωση ξένη προς τα δικά τους συμφέροντα. Αρα και το όραμα που σήμερα αξίζει να διεκδικηθεί από αυτούς είναι η απαλλαγή από την καπιταλιστική εκμετάλλευση με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και αυτό είναι επείγον ζήτημα σε κάθε χώρα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δ. Κ.