Τραβάνε ζόρι, γίνονται επικίνδυνοι

Οτι το σύστημα τραβάει ζόρια είναι φανερό. Οτι αυτά τα ζόρια σπρώχνουν ορισμένους αρθρογράφους να βγάζουν από τη ναφθαλίνη εμφυλιοπολεμικά κείμενα είναι μια παράπλευρη εξέλιξη, όχι όμως ασήμαντη. Είναι έκδηλη η τάση σε κείμενα όπως: «Τσαλακώνουμε την ανύπαρκτη "αγιότητα" της μηδενιστικής Αριστεράς κι ανατρέπουμε τη δικτατορία της στον δημόσιο λόγο» (Φ. Κρανιδιώτης). Κείμενα που αλληλοσυμπληρώνονται: «Οι μελαγχολικοί επίγονοι των ηττημένων του '49 θα λουστούν το άπλετο σκότος μιας απάνθρωπης ιδεολογίας που ήθελαν να μας φορέσουν (με το στανιό) και σήμερα δεν μπορούν να ξεπεράσουν το στρες και την κατάθλιψη της σωτήριας χασούρας τους» (Λιάκος). Οσο κι αν μοιάζουν γραφικά, δεν είναι, καθώς προβάλλουν ανοιχτά την απειλή: «Η δημοκρατία δεν επιτρέπει τη δημιουργία κόμματος, τη διεκδίκηση της εξουσίας από πολίτες που πίστη τους και όραμά τους είναι η κατάλυση της δημοκρατίας, η δικτατορία του προλεταριάτου» (Γιανναράς).

Δεν εξηγείται αυτή η ένταση μόνο σαν χάιδεμα των αυτιών εκείνου του τμήματος των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής που νιώθουν ορφανοί μετά την είσοδο του Μιχαλολιάκου στον Κορυδαλλό. Η ένταση της επίθεσης και το εύρος της (εκδηλώνεται παράλληλα τόσο σε κύρια άρθρα εφημερίδων, όσο και μέσα σε σχολικές αίθουσες, όπου καθηγητές ανακαλύπτουν σπόρους εαμοκομμουνισμού σε λαμπρές σελίδες της ελληνικής λογοτεχνίας) οδηγούν σε παραπέρα σκέψεις. Είναι σαν κάποιος να επιβάλλει τη μετάθεση του κέντρου της αντιπαράθεσης σε όσο πιο επιθετικά αντικομμουνιστική και αντιδραστική κατεύθυνση γίνεται. Ετσι που από τη μια να εμφανίζεται απόλυτος μονόδρομος η δικτατορία των πολυεθνικών με κάθε πολιτική της έκφραση. Κι από την άλλη να φαντάζει οχυρή θέση η προσφυγή σε κεντροαριστερές λύσεις, που όμως διατηρούν ανέγγιχτο το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Πρόκειται για ένα κύμα αντιδραστικοποίησης συνολικά της πολιτικής ζωής. Για ένα μπαράζ με το οποίο δεν επιδιώκεται απλά να θολώνει ο νους, αλλά να προετοιμάζεται ο κόσμος για πιο αντιδραστικές θέσεις και πράξεις. Ρίχνουν σ' ένα καζάνι και ανακατεύουν παραδόσεις του επαναστατικού κινήματος με εκτρωματικές καταστάσεις σήψης των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ για τη λαϊκή εξουσία τον μπλέκουν με τη βρώμα που συνοδεύει συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ. Ταυτόχρονα συνεχίζουν συνειδητά να αποδίδουν στο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά που δεν έχει, διαμορφώνοντας ψευτο-αντιπαραθέσεις και πιέζοντάς τον για ακόμα μεγαλύτερη προσαρμογή σε ένα ακόμα πιο αντιδραστικό θεσμικά πολιτικό σύστημα. Φαίνεται ότι δεν φτάνουν οι δηλώσεις συμμόρφωσής του στην αστική νομιμότητα και την κοινωνική συνοχή που δίνει με κάθε τρόπο, ούτε ο αστικός σοσιαλδημοκρατικός χαρακτήρας της στρατηγικής του. Δουλεύουν με προοπτική. Κατανοούν πως δεν αρκούν τα μέχρι τώρα διάφορα πολιτικά αναχώματα που έχουν στηθεί. Προωθούν μια εξαιρετικά αντιδραστική πολιτική που αναγκαστικά προκαλεί αντιδράσεις. Γνωρίζουν ότι τόσο οι επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης όσο και η βεβαιότητα πλέον ότι και στην ανάκαμψη η κατάσταση της εργατικής τάξης θα είναι χειρότερη, αργά ή γρήγορα μπορεί να οδηγήσουν τμήματα λαϊκών στρωμάτων στην αναζήτηση διεξόδου σε αντίθεση με το σύστημα. Ετσι, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Στοχοποιούν το ΚΚΕ, τη γραμμή ταξικής ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, την πάλη για τη λαϊκή συμμαχία. Τρομοκρατούν τις συνειδήσεις έτσι που από σήμερα να θεωρείται εχθρός η ανάπτυξη των αγώνων. Γι' αυτό το στόχο καταφεύγουν σ' έναν αντικομμουνισμό που λίγο απέχει από το παραλήρημα.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ