Η συνέντευξη Προβόπουλου στην Καθημερινή είναι το πραγματικό "τρομοκρατικό" χτύπημα. Μια στο καρφί ο ΣΕΒ και μια στο πέταλο οι τραπεζίτες δια στόματος αρχιτραπεζίτη. Θα μου πείτε βέβαια ότι όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγρονοι, "από το στόμα του κόρακα μόνο κρα θα ακούσεις". Επειδή όμως "η επάναληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως" ας δούμε για μια ακόμη φορά ποιες είναι οι απαιτήσεις των τραπεζιτών , μήπως και σε συνδυασμό με την προδοσία των ΓΣΕΕδων οι εργαζόμενοι αποφασίσουν να τους εγκαταλέιψουν οριστικά.
Ορίστε λοιπόν κάποια αποσπασμάτα της συνέντευξης Προβόπουλου στην Καθημερινή.
– Το Πρόγραμμα Οικονομικής Πολιτικής που εφαρμόζεται από τον Μάιο συνιστά ριζικό αναπροσανατολισμό της οικονομικής πολιτικής. Είναι θετικό ότι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα δρομολογήθηκαν τολμηρές αλλαγές, που στο παρελθόν δεν είχαν καν αποτολμηθεί. Αλλαγές που θα έχουν ευνοϊκά αποτελέσματα μεσομακροπρόθεσμα. Το Πρόγραμμα αποτελεί μία ιστορική ευκαιρία για τη χώρα. Πρέπει όμως να εφαρμοσθεί σε όλες τις περιοχές που καλύπτει, με επιμονή, συνέπεια και αποφασιστικότητα. Φαινόμενα διστακτικότητας, ατολμίας ή διαχειριστικής ανετοιμότητας, όπου σημειώνονται, πρέπει να αντιμετωπίζονται αμέσως, ώστε το Πρόγραμμα να διατηρήσει και να δυναμώσει τη μεταρρυθμιστική του ορμή στον δεύτερο, κρίσιμο χρόνο εφαρμογής του.
– Στην παρούσα συγκυρία απόλυτη προτεραιότητα έχουν οι ακόλουθες μεταρρυθμίσεις: Πρώτον, η αναδιάρθρωση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής. Για το ζήτημα αυτό η Τράπεζα της Ελλάδος έχει προτείνει πρόσφατα δεκαέξι συγκεκριμένα μέτρα άμεσης εφαρμογής. Δεύτερον, η μόνιμη μείωση των πρωτογενών δαπανών, με μεταρρυθμίσεις που θα εξαλείψουν τους μηχανισμούς οι οποίοι νομοτελειακά οδηγούν σε σπατάλη. Αυτό αφορά όλες τις περιοχές του ευρύτερου δημόσιου τομέα: την κεντρική διοίκηση, τις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, την τοπική αυτοδιοίκηση, τα νοσοκομεία, τα ασφαλιστικά ταμεία. Θα πρέπει, επίσης, να καταργηθούν ή να συγχωνευθούν οι πολυδάπανοι εκείνοι φορείς που λειτουργούν αναποτελεσματικά, πολλές φορές μάλιστα και χωρίς αντικείμενο. Τρίτον, παράλληλα με τις μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα πρέπει να επιταχυνθούν οι αλλαγές που θα δημιουργήσουν ένα περιβάλλον φιλικό προς την επιχειρηματική δραστηριότητα, ένα «οικοσύστημα» μέσα στο οποίο θα μπορούν να λειτουργούν πιο αποτελεσματικά οι επιχειρήσεις. Το οικοσύστημα αυτό θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από σταθερούς κανόνες για τον ανταγωνισμό και τη φορολογία, δραστικό περιορισμό των διοικητικών εμποδίων και του διοικητικού κόστους, σαφές ρυθμιστικό πλαίσιο για τη λειτουργία των αγορών, καθορισμένες, σύντομες και απλές διαδικασίες για τη χωροθέτηση και αδειοδότηση των επιχειρήσεων. Είναι ενθαρρυντικό ότι το Πρόγραμμα έχει θέσει σαφείς επιδιώξεις για πολλές από τις παραπάνω αλλαγές, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις έχει ήδη αρχίσει η εφαρμογή τους. Είναι όμως καταφανής η ανάγκη να επιταχυνθεί η προώθηση όλων των στοχευμένων μεταρρυθμίσεων. Η δημοσιονομική προσαρμογή δεν μπορεί να συνεχισθεί με επιτυχία, αν δεν συνοδευθεί τώρα με τη ριζική ανασυγκρότηση του κράτους και τον εκσυγχρονισμό των δομών της οικονομίας.
-Οι αλλαγές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα είναι μονόδρομος. Και πρέπει όντως να είναι σαρωτικές. Αν δεν αλλάξουμε τώρα το μέγεθος, τις δομές, τον τρόπο λειτουργίας και την αποδοτικότητά του, οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις θα είναι βαρύτατες. Η αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα έχει ασφαλώς βραχυχρόνιο κόστος. Πρέπει όμως να το αναλάβουμε προσβλέποντας στα μεσοπρόθεσμα μόνιμα οφέλη. Μέχρι σήμερα, ο δημόσιος τομέας μεταφέρει το κόστος της στρεβλής και αναποτελεσματικής λειτουργίας του στην κοινωνία. Αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί άλλο.
– Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ελήφθησαν μέτρα που πραγματικά αιφνιδίασαν την κοινωνία. Είναι συνεπώς αναμενόμενο τα μέτρα αυτά να προκαλούν αντιδράσεις από τις ομάδες που θίγονται. Τα μέτρα όμως και το κόστος που συνεπάγονται συνιστούν την αναπόφευκτη διόρθωση μιας στρεβλής πορείας που ακολουθούσαμε επί σειράν ετών αμέριμνα, χωρίς φροντίδα για το αύριο. Αν ωστόσο κατανοήσουμε επαρκώς γιατί φτάσαμε σήμερα εδώ και καταδειχθεί με πειστικότητα ότι στο τέλος αυτής της δύσκολης διαδρομής θα υπάρξουν σημαντικά οφέλη για όλους, τότε πιστεύω ότι οι αντιδράσεις θα υποχωρήσουν. Αλλωστε, δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή σε ένα καθεστώς εικονικής ευημερίας που στηριζόταν στην υποθήκευση του μέλλοντος. Ο δρόμος εκείνος ήταν αδιέξοδος, όπως επώδυνα διαπιστώνουμε σήμερα. Αν θέλουμε να παραμείνει η Ελλάδα μία σύγχρονη, ευημερούσα χώρα, μπροστά μας έχουμε μόνο μία επιλογή: την κατάφαση και ενεργητική συμμετοχή στη συλλογική προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου