΄Οταν οι " φίλοι " ζορίζονται.

Φαίνεται πως η δυναμική του ΚΚΕ έχει ενοχλήσει πολλούς και διάφορους. Από την δημοσιογράφο του ALTER  κα Μακρή, η οποία με ξυνισμένα μούτρα σχολίασε την "δημοσκοπική " άνοδο του ΚΚΕ με απαξιωτικό τρόπο.Φυσικά και δε μας απασχολούν σοβαρά οι δημοσκοπήσεις τους. Πριν μερικές μέρες είχαμε κάποιους άσπονδους φίλους που ζητούσαν ρέστα επειδή δεν πήγαμε λέει να τα ψάλλουμε στον Ανθύπατο Γάιο Ιούλιο Στρος Καν, υποβάλλοντας πρώτα τα σέβη μας στο Καπιτώλιο . Κάποιοι άλλοι "φίλοι" εγκαλούν το κόμμα για την υποτιθέμενη στάση του στα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973 (προτείνω να εξετάσετε τη δολοφονία του Καπποδίστρια και του Κάιν για τυχόν ευθύνες του ΚΚΕ) με αφορμή τη στάση του στα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 , φτάνοντας να μας κατηγορούν ότι δεν "φάγαμε" την προβοκάτσια Καρατζαφέρη με το περίφημο σύνθημα ¨"Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή".

Τι να πει κανείς για όλα αυτά παρά μόνο ότι σε συνθήκες ανόδου του κινήματος τα χτυπήματα από την αστική τάξη και τους συμμάχους της άλλά και απο τους "αριστερούς φίλους" του λαού είναι αναμενόμενα. Για ένα πράγμα να είναι σίγουροι. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε τόσα χρόνια βγαίνοντας από το καμίνι της 10ετίας του 1990  σε συνδυασμό με τα διδάγματα από την  μεγάλη ιστορία του κόμματος μας έχουν κάνει πού πολύ πιο έμπειρους. Σε απλά ελληνικά.....ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ!

Αναδημοσιεύω από το σημερινό Ριζοσπάστη τμήμα του άρθρου  για να υπενθύμιση των γεγονότων.

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=10/12/2010&id=12906&pageNo=25&direction=1

Τι έγινε τότε;

Τι έγινε τότε; «Βγήκαν νεανικές μάζες, ιδιαίτερα μαθητικές, αλλά και φοιτητικές, σπουδαστικές, με συνθήματα κατά της κρατικής βίας, αλλά και υπέρ της δημόσιας δωρεάν Παιδείας. Μαζί τους βάδισαν χέρι χέρι τα σωματεία με ταξικό προσανατολισμό, κάνοντας ένα σοβαρό βήμα στην κοινή δράση του εργατικού και του νεολαιίστικου κινήματος. Συνέβη ένα φούντωμα της λαϊκής δράσης και δυσαρέσκειας που πήρε τη μορφή μαζικών νεανικών κινητοποιήσεων, που άγγιξαν την ψυχή, την καρδιά και το νου χιλιάδων εργαζομένων, πολλοί από τους οποίους στήριξαν τους νεανικούς αγώνες και συστρατεύτηκαν. Σχετικά απότομο ξέσπασμα ναι, αλλά λαϊκή εξέγερση όχι.

Αλλωστε, είναι πασίγνωστο από την εποχή της εξέγερσης του Σπάρτακου... ότι στις λαϊκές εξεγέρσεις υπήρχαν και υπάρχουν ορισμένα χαρακτηριστικά, όπως η οργάνωση, η ανάδειξη πολιτικών στόχων, η μαζικότητα, ο ηρωισμός, η αφοβία μπροστά στη βία, η αυτοθυσία. Τίποτε από αυτά δε χαρακτήριζε τη δράση των κουκουλοφόρων, κυρίως των ηγετών και του βασικού πυρήνα που διαμορφώθηκε σχεδιασμένα και πολύ οργανωμένα». Δηλαδή αυτών που προβάλλει η «Ελευθεροτυπία» ως κίνημα.

«Το λεγόμενο αντιεξουσιαστικό κίνημα δεν έχει καμία σχέση ούτε με το αυθόρμητο, ούτε με τον αυθορμητισμό. Είναι ένα εργαλείο που λειτουργεί σε βάρος του κινήματος, κάθε άλλο παρά αντιεξουσιαστικό, αφού για να φτάσει στις ενέργειες που έφτασε αποδείχνει ότι έχει καθοδήγηση, ότι έχει αυστηρή οργάνωση, πειθαρχία. Και κάτι παραπάνω, ο βασικός πυρήνας είναι διαπλεκόμενος με τον κρατικό μηχανισμό, με υπηρεσίες, αφού εδώ και χρόνια δρα ανενόχλητος...

Το Κόμμα μας από την πρώτη στιγμή, όπως είναι γνωστό, διαχώρισε το νεολαιίστικο ποτάμι διαμαρτυρίας από τη δράση των λεγόμενων αντιεξουσιαστών». Αυτά γράφαμε και το Δεκέμβρη του 2008, αυτά και προχτές. Μ' αυτά δε συμφωνεί η «Ελευθεροτυπία», γι' αυτό και το αποκρύπτει, ενώ τάχα μάς κάνει κριτική στο άρθρο.

Ομως όλ' αυτά τα κάνει για να πει ότι ο «Ριζοσπάστης» δεν έγραψε όπως θα ήθελε η «Ελευθεροτυπία» (αυτό στην ουσία κάνει το άρθρο και όχι πολιτική αντιπαράθεση επί της ουσίας), για να πετάξει τη χιλιοειπωμένη μπηχτή ότι το έκανε η εφημερίδα μας «επειδή δεν οργάνωσε καμιά διαδήλωση και πορεία το ΚΚΕ», όπως λέει, συνεχίζοντας ότι «δε συνδέθηκαν οι διαδηλώσεις της Δευτέρας με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, δεν είχαν επικεφαλής δυνάμεις του ΚΚΕ, άρα δεν χρειάζεται να τις μαθαίνει ο λαός».

Η στόχευση

Το Δεκέμβρη του 2008, αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία, μέσω των αστικών ΜΜΕ πρόβαλαν τη θεωρία του υποτιθέμενου «νέου κινήματος». Το οποίο συγκροτείται αποκλειστικά και μόνο από τους νέους. Και που μπορεί αυτό το κίνημα να αναγκάσει την «κοινωνία» τους να «συνέλθει» από τη βάρβαρη καταπίεσή της. Θέλησαν να περάσουν στις λαϊκές, και ιδιαίτερα στις νεολαιίστικες συνειδήσεις, πως το ταξικό, εργατικό, το λαϊκό κίνημα έχει ξεπεραστεί οριστικά, είναι παρωχημένο αντικειμενικά, το επαναστατικό υποκείμενο, η εργατική τάξη με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν μπορεί να εκφράσει «τις νέες ιδέες» των «εξεγερμένων νέων», για «μια άλλη κοινωνία» που «ονειρεύονται οι νέοι», επομένως και την αγωνία και τους πόθους μιας νεολαίας με αβέβαιο μέλλον. Το θέμα επανήλθε μετά τις εκλογές για τα τοπικά κρατικά όργανα. Για τους ακομμάτιστους περιφερειάρχες και δημάρχους, για το ακομμάτιστο, ακαθοδήγητο κίνημα ως το ελπιδοφόρο που μόνο η νεολαία μπορεί να το καταφέρει, αφού το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ, είναι συστημικά. Οτι η δράση τους διευκολύνει την κυβέρνηση (ΣΚΑΪ). Δυνάμεις όπως η «ΑΝΤΑΡΣΥΑ», η ΚΟΕ, κ.λπ. να κάνουν κριτική στο ΚΚΕ ότι ακολουθεί «σεκταριστική πολιτική», γιατί τάχα είναι ενάντια σε ό,τι δεν καθοδηγεί. Οτι είναι ενάντια στη λογική ενός κινήματος που λένε ότι πρέπει να αναπτύσσεται χωρίς τη συμμετοχή του κόμματος της εργατικής τάξης, την καθοδήγησή του απ' αυτό. Και το λένε εκπρόσωποι αντικαπιταλιστικών τάχα κομμάτων!

Η «Ελευθεροτυπία» λέει το ίδιο ακριβώς πράγμα, αλλά δεν το λέει ανοιχτά. Κάνει πιο μαστόρικη προπαγάνδα σ' αυτό. Αλλά ένα τέτοιο κίνημα δεν ενοχλεί στο ελάχιστο το αστικό πολιτικό σύστημα, αφού είναι συμπλήρωμά του. Η κουκούλα, η σπασμένη βιτρίνα, η «έφοδος στα αστυνομικά τμήματα», που προπαγάνδιζε η «Ελευθεροτυπία» δεν ενόχλησαν το σύστημα, αντίθετα έγιναν εργαλεία καταστολής, την οποία τάχα η συγκεκριμένη εφημερίδα καταπολεμά. Νερό στο μύλο του συστήματος ρίχνει, υπονομεύοντας το εργατικό κίνημα. Γιατί βάζει τεράστια εμπόδια στη συνειδητοποίηση της ανάγκης ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, στη λαϊκή αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική συμμαχία και τον αγώνα για τη λαϊκή εξουσία ως διέξοδο για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής, λαϊκής οικογένειας. Και είναι επικίνδυνη αυτή η τακτική για την εργατική τάξη, το λαό, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης.

Η θεωρία τους, που ξεκόβει το κόμμα από το κίνημα, ενσωματώνει τους εργαζόμενους, το λαό στο σύστημα. Και επειδή η στρατηγική του ΚΚΕ, το κίνημα που παλεύει να αναπτυχθεί έχει τη συνέπεια και στη θεωρία και στην πράξη, να φτάσει η πολιτική πάλη ως το επίπεδο της εξουσίας, και επειδή οι συνθήκες οικονομικής κρίσης βοηθούν να συνειδητοποιείται, με δεδομένη τη δράση του ΚΚΕ, αυτή η αναγκαιότητα, στήνουν τα αναχώματα του «ακομμάτιστου», συμβάλλοντας στη διαιώνιση του αστικού πολιτικού συστήματος, έστω και με διαφορετική μορφή, και με τον ευνουχισμό του κινήματος.