Περί εξέγερσης.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ  - Τρίτη  16 Δεκέμβρη 2008     

Του  Δημήτρη ΓΟΝΤΙΚΑ  μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Η προοπτική των μεγάλων αγώνων και των λαϊκών εξεγέρσεων είναι μπροστά. Κανένας βέβαια δεν μπορεί να κάνει προβλέψεις ούτε για το χρόνο εκδήλωσής τους, ούτε για τις μορφές που θα πάρουν. Δεν αρχίζουν και δεν τελειώνουν ανάμεσα σε μία ή περισσότερες θητείες της Βουλής και σε καμία περίπτωση οι δημοσκοπήσεις και τα κοινοβουλευτικά ποσοστά δεν μπορούν να αποτιμήσουν και να καταγράψουν.

Οποιος στοιχειωδώς έχει μελετήσει τις γνήσιες λαϊκές εξεγέρσεις και επαναστάσεις γνωρίζει ότι δεν μπορεί να παίζει με τη λαϊκή εξέγερση ή πολύ περισσότερο να κάνει παιχνίδια στο όνομα της εξέγερσης.

Οσα ακούμε και διαβάζουμε αυτές τις μέρες από διάφορους αναλυτές, με κάτι «βαθυστόχαστες» αναλύσεις προκαλούν θυμηδία ή οργή στο βαθμό που είναι σε διαταγμένη υπηρεσία.

Η λαϊκή εξέγερση δεν είναι περίπατος με πέτρες και μολότοφ. Είναι η αποφασιστική αναμέτρηση της εργατικής τάξης και του λαού με την εξουσία του κεφαλαίου και με στόχο την ανατροπή της και όχι για την αλλαγή μιας αστικής κυβέρνησης με μια άλλη.

Είναι ένα κίνημα συνειδητό που προκαλεί την έκρηξη της λαϊκής αυτενέργειας και ταυτόχρονα είναι ικανό και σε θέση να ενώνει το αυθόρμητο με το συνειδητό σε έναν ενιαίο και πολύμορφο αγώνα αποφασισμένων λαϊκών μαζών.

Είναι ακριβώς αυτό που το καπιταλιστικό σύστημα προβλέπει, φοβάται και προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει. Η κύρια κατεύθυνση της στρατηγικής του είναι υποταγμένη σε αυτό το σκοπό.

Είναι στρατηγική επεξεργασμένη, ενσωματώνει την πείρα των λαϊκών επαναστάσεων και εμπλουτίζεται διαρκώς, από τα διάφορα επιτελεία, με την πείρα που συγκεντρώνεται από τις εξελίξεις, λαϊκά ξεσπάσματα ή και πρακτικές εφαρμογές σχεδίων τύπου «Πορτοκαλί Επανάσταση». Είναι άλλο πράγμα τι τελικά μπορούν να κάνουν κι άλλο πράγμα ο σχεδιασμός που έχουν. Η οικονομική κρίση δείχνει ότι κανένα όπλο, όσο ισχυρό κι αν είναι, δεν μπορεί ούτε να αναστείλει, ούτε να ματαιώσει τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης. Ο καπιταλισμός δεν είναι ούτε παντοδύναμος ούτε αιώνιος. Είναι σε βαθιά και αξεπέραστη κρίση. Δεν πρόκειται όμως να φύγει από το προσκήνιο της Ιστορίας μόνος του όπως και δεν μπορεί να ματαιώσει την πορεία της Ιστορίας. Παίρνει όμως μέτρα πρόληψης, έχει στρατηγική αναχαίτισης. Στρατηγική που συνδυάζει την ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση, αποτροπής, ενσωμάτωσης ή ευνουχισμού ριζοσπαστικών, επαναστατικών τάσεων και διαθέσεων μέσα από έναν πολύμορφο μηχανισμό με πολλούς ρόλους (κυβερνήσεις ενσωμάτωσης, έδρες πανεπιστημίων και Ινστιτούτα, ΜΜ Ενημέρωσης, εξαγορές ή υπονόμευση κομμάτων και συνδικάτων, κλπ., κλπ.) με την πιο άγρια καταστολή, με επίσης έναν τεράστιο μηχανισμό και κατά βάση ένοπλο.

Στρατηγική που έχει σαφή σκοπό. Να προστατεύσει με κάθε τρόπο, κάθε μέσο, την εξουσία του κεφαλαίου που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και φυσικά στο στόχαστρο είναι η εργατική τάξη και το κίνημά της. Εκεί είναι συγκεντρωμένα τα κύρια πυρά.

Η πολύμορφη βία που ασκείται σε αυτήν την κατεύθυνση για να διατηρηθεί αυτή η «τάξη πραγμάτων» ούτε που απασχολεί τους λαλίστατους αναλυτές και «καθοδηγητές» της νεολαίας.

Στο γενικό αυτό σχεδιασμό, πάντα ήταν και είναι επιδίωξη να απομακρύνει ή να εμποδίζει τη συνένωση της νεολαίας με το εργατικό κίνημα, κυρίως τα παιδιά των εργατικών και λαϊκών οικογενειών.

Αξιοποιούν για το σκοπό αυτό ένα μέρος της φοιτητικής νεολαίας που σε ένα μεγάλο μέρος της προέρχεται από αστικά και μικροαστικά στρώματα. Νέους που σε ορισμένες φάσεις εκφράζουν με εκρήξεις τα αδιέξοδα του μικροαστικού περιβάλλοντος που ζουν. Το έργο αυτό το γνωρίζουμε πολλά χρόνια. Τα ζούμε και σήμερα. Δίπλα στην καθολική σχεδόν πολύμορφη διαμαρτυρία της νεολαίας και οργανωμένη και αυθόρμητη γράφεται και ένα άλλο έργο. Ενα έργο που προσπαθεί επίμονα να ταυτίσει και να σηματοδοτήσει την οργή της νεολαίας με τους «κουκουλοφόρους» και την τυφλή βία με το σπάσιμο και τις φωτιές. Και ο πολιτικός στόχος; Φτάνει μέχρι το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση. Τίποτα παραπάνω, μαζί με ορισμένα αιτήματα του τύπου να ψηφίζουν οι νέοι στα 16. Αν αυτό δεν είναι ψηφοθηρία τι άλλο είναι όταν μπαίνει αυτή τη στιγμή;

Είναι τυχαίο ότι τα διάφορα κέντρα και ειδικά τα ΜΜ Ενημέρωσης κάνουν πως δε βλέπουν το οργανωμένο κίνημα που απαντάει και μάχεται και συγκεντρώνει στις γραμμές του δεκάδες χιλιάδες;

Σκόπιμα εδώ συγχέουν και προσπαθούν να παρουσιάσουν ως αυθόρμητο κίνημα τους «κουκουλοφόρους» και τα έργα τους. `Η το αυθόρμητο, που υπάρχει και τέτοιο στοιχείο, να το σπρώξουν στο κίνημα που σπάζει βιτρίνες. Ενα κίνημα χωρίς σκοπό και στόχους.

Είναι αστείο να ακούει κανένας διάφορους αναλυτές να ψάχνουν να βρουν τι μήνυμα στέλνει η νεολαία και αναζητούν κώδικες αποκωδικοποίησης. Και την ίδια στιγμή, να μη λένε κουβέντα για τις 65 και 70 ώρες δουλειάς τη βδομάδα που έχει σχεδιαστεί και συζητιέται αυτή τη βδομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο και αφορά πριν απ' όλα τα νέα παιδιά που θα μπουν στη βιοπάλη όταν τελειώσουν τα σχολειά τους. Να μη λένε κουβέντα για όλα όσα σχεδιάζουν να φορτώνουν στην εργατική και λαϊκή οικογένεια ως νέα βάρη στο όνομα ή με αφορμή την οικονομική κρίση.

Εκεί, όμως, που αποκαλύπτονται όλοι τους, όταν εκθειάζουν το αυθόρμητο είναι όταν επιχειρούν να ανοίξουν πόλεμο στο ΚΚΕ. Σταχυολογούμε μερικά μαργαριτάρια:

Ενας πολυπράγμων αναλυτής της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ» σε γνωστό κανάλι καταγγέλλει το ΚΚΕ πως δεν μπορεί να καταλάβει ότι μπορεί να αναπτυχθεί ένα τέτοιο κίνημα αυθόρμητο, χωρίς καθοδήγηση. Ταυτίζει τις διαμαρτυρίες των νέων που πήραν πολλές μορφές μόνο με τους «κουκουλοφόρους» και τις τυφλές καταστροφές. Μα το ΚΚΕ αυτό και μόνο αυτό καταγγέλλει και τίποτα άλλο και μάλιστα πήρε την ευθύνη να το καταγγείλει ως σχεδιασμένο και εχθρικό στο λαϊκό κίνημα και στο κίνημα της νεολαίας.

Αυτό που τελικά μένει είναι ότι αυθόρμητο είναι να φοράς «κουκούλα» και να σπάζεις, το οργανωμένο πλιάτσικο.

Να σε τι δρόμους θέλουν να εκτρέψουν το κίνημα της νεολαίας.

Ενας άλλος από τους πολλούς βαθυστόχαστους αναλυτές της «ΑΥΓΗΣ» καταγγέλλει το ΚΚΕ ότι «επέλεξε να ανασύρει από τα συρτάρια του την παλιά και βολική θεωρία "των κουκουλοφόρων πρακτόρων της εξουσίας" για να εξηγήσει τα αδικαιολόγητα, χάνοντας βέβαια την ευκαιρία να αναδείξει το κοινωνικό ζήτημα ως τη βασική αντίθεση που κινητοποιεί τη νεολαΐστικη εξέγερση» και ότι το ΚΚΕ δεν μπορεί «να αναλύσει σύνθετα κοινωνικά και ιδεολογικά φαινόμενα».

Και ποια είναι αυτά τα «σύνθετα κοινωνικά και ιδεολογικά φαινόμενα» που δεν μπορεί το ΚΚΕ να αναλύσει;

Να πώς τα περιγράφει: «Οι μετανάστες, οι γκέι και η νεανική διαφορετικότητα είναι τα πρώτα θύματα της πολιτικής διαχείρισης του φόβου από τα στρατιωτικοποιημένα σώματα της ΕΛ.ΑΣ.». Για τον κύριο αυτόν δεν υπάρχει εργατική τάξη, εργατική νεολαία, τόποι δουλειάς - κάτεργα, συνθήκες δουλειάς εξοντωτικές και αμοιβές πείνας. Δεν υπάρχουν νέοι που βιώνουν τα αδιέξοδα μέσα από τη ζωή των οικογενειών τους.

Νέοι που βλέπουν τους γονείς τους να σκοτώνονται από το πρωί μέχρι το βράδυ για να πληρώνουν τα φροντιστήρια και τα έξοδα σπουδών των παιδιών τους. Δεν υπάρχουν νέοι που ζουν την αγανάκτηση των οικογενειών τους στην ύπαιθρο για τη ληστεία των μεγαλεμπόρων και τραπεζιτών. Νέοι και νέες που υποχρεώνονται να δουλεύουν και να σπουδάζουν. Νέοι και νέες που πασχίζουν αβοήθητοι, με το μέλλον αβέβαιο να δημιουργήσουν οικογένεια. Δεν υπάρχουν μηχανισμοί καταπίεσης αλλά και καλοπληρωμένοι «καθοδηγητές» να διδάσκουν στην εργατική τάξη την ταξική συνεργασία; Και συνεχίζει: Ολοι αυτοί, δηλαδή οι μετανάστες γενικώς, οι γκέι και νεανική διαφορετικότητα «μετέχουν στα ιδεολογήματα της "άγριας νεολαίας" και τον φετιχισμό της σπασμένης βιτρίνας ως πράξη ανυπακοής και αμφισβήτησης».

Γίνεται φανερό, γιατί αντέδρασαν όταν το ΚΚΕ μίλησε ότι χαϊδεύουν τα αυτιά των κουκουλοφόρων. Γιατί αποκαλύπτονται για όλη τους τη φιλοσοφία και πολιτική.

Να ο πυρήνας της φιλοσοφίας τους. Ο φετιχισμός της σπασμένης βιτρίνας είναι πράξη ανυπακοής και αμφισβήτησης. Να μέχρι πού φτάνουν οι βαθυστόχαστες αναλύσεις τους. Η βιτρίνα είναι το σύμβολο της εξουσίας, όπως είπε σε ένα άλλο κανάλι εξέχον στέλεχος του ΣΥΝ.

Αυτό το «κίνημα» το ΚΚΕ ούτε το στηρίζει ούτε συμμετέχει, όχι γιατί δεν το «ελέγχει και με βεβαιότητα δε γνωρίζει», όπως ισχυρίζονται, αλλά γιατί αυτό δεν είναι κίνημα, πολύ περισσότερο δεν είναι εξέγερση.

Εμείς καλούμε τη νεολαία σε ένα κίνημα ανυπακοής και αμφισβήτησης της πραγματικής εξουσίας, που έχει ως σύμβολό της τη βιτρίνα της καταπίεσης στους τόπους δουλειάς, την Ευρωπαϊκή Ενωση, τα μονοπώλια, που επιβάλλουν στην κοινωνία την απροκάλυπτη δικτατορία τους, με θέσεις, αιτήματα, στόχους και σχέδιο.

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους φωστήρες της ανανέωσης.