Πριν ένα χρόνο περίπου ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΝΕΜΟΣ δημοσίευσε μια σειρά άρθρων για τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Πριν λίγες μέρες στη Βουλή η Ρεπούση επανέφερε το ζήτημα των αρχαίων ελληνικών. Φυσικά τα κάθε είδους φασιστοειδή άρπαξαν την ευκαιρία και άρχισαν να "ωρύονται". Ήταν μια καταπληκτική "πάσα-ασίστ" για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από τα προβλήματα της παιδείας. Άρχισε λοιπόν κάθε καρυδιάς καρύδι να αραδιάζει ότι μπούρδα σκεφτεί. Πρώτος και καλύτερος ο Άνθιμος.
Αναδημοσιεύουμε λοιπόν ένα ιδιαίτερα απαιτητικό και ταυτόχρονα καταπληκτικό άρθρο του μαρξιστή φιλόλογου Γιώργη Μωραϊτη
Το πρόβλημα της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και φιλολογίας - Μέρος 1ο
Του ΓΙΩΡΓΗ ΜΩΡΑΪΤΗ
Για να να προσεγγίσουμε το πρόβλημα της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και φιλολογίας γενικά, οφείλουμε πρώτα να τοποθετηθούμε σε θεμελιώδη ερωτήματα, με πρώτο αυτό που αφορά στην ταυτότητα της ελληνικής γλώσσας. Η πρώτη μελέτη του θέματος, που εδώ δημοσιεύουμε, ακολουθεί αυτή τη διαδρομή, πριν να φτάσει της πρακτικές λύσεις για τη διδακτική του μαθήματος. Η γλώσσα νοείται σε αλληλεξάρτηση με τον κοινωνικό οορέα της, σαν έκφραση του πολιτισμού του λαού μας, που έχει τη συνέχειά του, πιστοποιώντας την ενότητα της ελληνικής γλώσσας, κι αυτό επιβεβαιώνεται από την αναδρομή στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας. Αν όμως ο κοινωνικός φορέας της γλώσσας ζει κι εξελίσσεται, τότε και τον αρχαίο πολιτισμό και κυρίως εκείνα τα στοιχεία του που έχουν σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα μπορούμε να τα γνωρίσουμε με τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στη σύγχρονη μορφή της. Προϋπόθεση ο αναπροσανατολιομός του όλου προγράμματος, έτσι ώστε την πρώτη θέση στη διδασκαλία να έχει η ζωντανή επικοινωνία με την προφορική γλώσσα, που είναι ο μηχανισμός παραγωγής του λόγου, και η προσέγγιση μέσα από τη γλώσσα της πραγματικότητας, και σε συνάρτηση με το παραπάνω, η ανάδειξη της κοινωνικής και ιστορικής διάστασης του μαθήματος της γλώσσας και φιλολογίας, η αξιοποίηση του λόγου των ώριμων ανθρώπων στην προσπάθεια για ωρίμανση και κοινωνικοποίηση των ίδιων των μαθητών. Εξίσου σημαντικές είναι οι ειδικές για τη γλώσσα και τη φιλολογία διδακτικές προτάσεις, που περιλαμβάνονται στη διαπραγμάτευση του θέματος.
Με την εργασία αυτή ανοίγουμε τη συζήτηση για το θέμα της γλωσσικής παιδείας, που στη συνέχεια φιλοδοξούμε να φωτίσουμε από πολλές πλευρές με σχετικά άρθρα και μελέτες
Η γλώσσα δεν είναι μόνο μηχανισμός επικοινωνίας, αλλά και τρόπος βίωσης μιας πραγματικότητας. Έχει δυο διαστάσεις, μια οριζόντια και μια κάθετη. Και όσον αφορά την οριζόντια διάσταση, εννοούμε το σύνολο εκείνων των στοιχείων που απαρτίζουν στη συγκεκριμένη κάθε φορά στιγμή, το σώμα της γλώσσας, της προφορικής και της γραπτής, της καθημερινής γλώσσας ως μέσου επικοινωνίας και ως εργαλείου επεξεργασίας και έκφρασης των ιδεών και της εξειδικευμένης μορφής της, στην οποία αποτυπώνεται η προσπάθεια του ανθρώπου να διερευνήσει, να κρίνει και να αξιολογήσει την ίδια του την πράξη και το εργαλείο της προσέγγισης των πραγμάτων. Λέξεις - έννοιες, τρόποι έκφρασης - κρίσεις και συλλογισμοί, απεικονίσεις και όλοι οι τρόποι του λόγου αποτελούν το γλωσσικό σώμα, που λογικά πρέπει να το διακρίνει ισομορφία και αντιστοιχία με την πραγματικότητα της εποχής του. Κι αυτά σα γενικός κανόνας, που είναι πλουσιότερα, όσο η δραστηριότητα της κοινωνικής ομάδας είναι πολυμορφότερη κι όσο ο κάθετος άξονας είναι μεγαλύτερος.
Με τον όρο κάθετη διάσταση της γλώσσας, εννοούμε την ιστορική διαδρομή της γλώσσας από τότε που μπορούμε να την παρακολουθήσουμε, να την καταγράψουμε και να τη μελετήσουμε μέχρι το σημείο της επαφής της με την κάθε φορά πραγματικότητα. Είναι αυτονόητο ότι μέσα στο σώμα της γλώσσας αποθησαυρίζονται όλα όσα στοιχεία αναπτύσσονται στην ιστορική διαδρομή και γίνονται στοιχεία τα οποία απαρτίζουν το background της γλώσσας και διατηρούνται είτε ενεργά και ενσωματωμένα στοcorpus της γλώσσας, είτε σχολάζουν, αφού δεν λειτουργούν πια στη δυναμική της κίνηση.
Έτσι η γλώσσα αποτελεί έκφραση του πολιτισμού, με φορέα την κοινωνική ομάδα που τη διαμορφώνει και τη χρησιμοποιεί. Κι αυτό σημαίνει ότι ο κοινωνικός φορέας που χρησιμοποιεί τη γλώσσα ζει. Και μαζί πολιτιστικός φορέας και πολιτιστική έκφραση βρίσκονται σε κίνηση και σε αλληλεπίδραση.
Αυτό ισχύει και για την ελληνική γλώσσα ανεξάρτητα από τα προβλήματα της καταγωγής και της διαμόρφωσής της. Η Ελληνική γλώσσα έχει την κάθετη διάστασή της που σημαίνει ότι το παρελθόν της χάνεται μέσα στην αχλύ του μύθου και πως από μια στιγμή και δώθε μπορούμε να την παρακολουθήσουμε στην καταγραφή της. Η κάθετη διάσταση μέσα στην ιστορική διαδρομή της ελληνικής γλώσσας είναι πολύ μεγάλη, επειδή πέρασε τρία μεγάλα ιστορικά στάδια από την αρχαιότητα μέχρι την εποχή μας, αναπότρεπτα και λογικά εξέφρασε την πολυκύμαντη ζωή του φορέα της και μια πραγματικότητα εξαιρετικά πολύμορφη και πολυποίκιλη. Εδώ θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η διάδοση και η εξάπλωση της γλώσσας συνδέθηκε με τις συνεχείς εξορμήσεις των ομάδων που αλληλοδιάδοχα απλώθηκαν στην Εγγύς Ανατολή, με τις διάφορες δηλαδή αποικιακές εξορμήσεις και έφτασε στο απόγειό της με την Αλεξανδρινή εποχή και τη Ρωμαϊκή κυριαρχία, οπότε δίπλα στην Ελληνική αναπτύσσεται ένα νέο κύκλωμα ιδεών, που είναι η Λατινική-Ρωμαϊκή γλώσσα και αντιπροσωπεύει ένα άλλο στάδιο στην κοινωνική εξέλιξη. Φυσικά και άλλα πολλά κυκλώματα ιδεών λειτούργησαν παράλληλα, αλλά αυτά έμειναν περιθωριακά εξαιτίας της ταξικής διάρθρωσης της κοινωνίας που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται. Κι αυτό είναι ένα αντικείμενο μιας άλλης μελέτης.
II. Η ΚΑΜΠΥΛΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ
Όλες οι γλώσοες έχουν την καταγωγή τους, την έκταση της χρήσης τους, όπως επίσης και το πρόβλημα της εσωτερικής τους ανέλιξης. Ακόμα έχουν και τη δυναμική τους. Οι γλώσσες λογικά πρέπει να έχουν ανακύψει σαν ιδιαίτερα συστήματα επικοινωνίας μέσα στις αδιαμόρφωτες ακόμα ομάδες, καθώς κινούνταν μέσα σε ευρύτερους χώρους. Όταν με την εγκατάσταση δημιουργήθηκε η απόσχιση και άρχισε κάθε ομάδα τη δική της ζωή, άρχισε και η διαφοροποίηση και η διαμόρφωση σιγά - σιγά διαλεκτικών μορφών που στην πορεία του χρόνου αποκρυσταλλώθηκαν σε ιδιαίτερες γλώσσες. Από κει και η συγγένεια των γλωσσών και η ομαδοποίηση που επιχείρησε η συγκριτική γλωσσολογία. Και οι διαφορές αυτές είναι μεγαλύτερες ή μικρότερες ανάλογα με την έκταση της γλωσσικής ομάδας και τη θέση της κάθε διαμορφούμενης γλώσσας μέσα στο σύνολο. Ορισμένες μάλιστα από αυτές τις ομάδες ντύθηκαν με μυθολογικές παραστάσεις, όπως π.χ. γίνεται με την ινδοευ- ρωπάίκή ομάδα λαών και τη σημιτική ή χαμιτική κτλ.
Η καταγωγή της Ελληνικής γλώσσας, όπως και το θέμα της εξάπλωσής της είναι ένα πρόβλημα, που την απάντησή του δεν θα τη δώσουμε εμείς. Εμείς θα περιοριστούμε να θέσουμε κάποιες υποθετικές παραμέτρους συμβατές με τις σκέψεις που διατυπώσαμε πιο πάνω:
α) Καταρχήν θεωρείται σα δεδομένο ότι η Ελληνική γλώσσα ανήκει στην Ινδοευρωπαϊκή ομάδα γλωσσών, θέση που στηρίζεται στις αναλύσεις της συγκριτικής γλωσσολογίας και τις εθνολογικές αντιλήψεις που έχουν διαμορφωθεί
6) Με την αποκρυπτογράφηση των προ-κλασικών γραφών (Γραμμική γραφή) βεβαιώνουν οι επιστήμονες ότι από τους Μινωικούς και Μυκηναϊκούς χρόνους καταγράφονται τε μια μορφή της ελληνικής γλώσσας πληροφορίες της Ι^ής της εποχής τους.
6) Με την αποκρυπτογράφηση των προ-κλασικών γραφών (Γραμμική γραφή) βεβαιώνουν οι επιστήμονες ότι από τους Μινωικούς και Μυκηναϊκούς χρόνους καταγράφονται τε μια μορφή της ελληνικής γλώσσας πληροφορίες της Ι^ής της εποχής τους.
γ) Τα πρώτα φιλολογικά κείμενα της ελληνικής γλώσσας που έχουμε εμείς ανάγονται σε γεγονότα του 9ου-7ου 2ώνα π.Χ., αντανακλούν καταστάσεις και σχέσεις παλιότερες, αλλά είναι καταγραμμένα σε πολύ μεταγενέστερη εποχή. Από τα δεδομένα των κειμένων και τις μυθολογικές -προβολές πρέπει να υποθέσουμε πως σ’ όλη την περίοδο ιριν από το τέλος της 2ης χιλιετίας π.Χ. στη Β.Α. λεκάνη της Μεσογείου και την Εγγύς Ανατολή κυκλοφορούσαν διαλεκτικές μορφές της γλώσσας, που θα κατασταλάξει στις αρχές της 1 ης χιλιετίας στη γνωστή, με όλες τις διαλεκτικές ιδιομορφίες, Ελληνική γλώσσα. Λογικό να υποθέσουμε πως φορέας αυτών των διαλεκτικών γλωσσικών ,διωμάτων είναι ένα πληθυσμός που κατέχει ένα βαθμό ανάπτυξης και συνεπώς και ένα πολιτιστικό επίπεδο.
δ) Στις αρχές της 1ης χιλιετίας π.Χ. διαμορφώνεται ο εθνολογικός χάρτης της εποχής, με τις διαφοροποιήσεις και το καταστάλαγμα του αρχικού πληθυσμού, και στην πορεία του χρόνου αποκρυσταλλώνεται και ο πολιτικός και κοινωνικός χάρτης της ίδιας της περιοχής. Με μια σειρά από ιστορικές και κοινωνικές διαδικασίες το επίκεντρο του πολιτισμού εστιάζεται στην Ελληνική χερσόνησο (την Ηπειρωτική Ελλάδα) και τελικά στην Αττική, στην Αθήνα. Από την εστία αυτή του πολιτισμού μια ακτινοβολία θα καλύψει όλες αυτές τις περιοχές που βρίσκονταν προηγούμενα σε μια ρευστότητα, από την περασμένη χιλιετία. Δεν θα εξετάσουμε τους λόγους αυτής της κατάστασης, που έχει δημιουργηθεί, ούτε θα υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες. Σημειώνουμε μόνο- ενδεικτικά πάντοτε- ότι, τηρουμένων των αναλογιών, η πολιτιστική αυτή ακτινοβολία έδωσε και στη γλώσσα και μάλιστα στην Αττική μια οικουμενικότητα.
ε) Στην οικουμενικότητα αυτή της γλώσσας έδωσε ιδιαίτερη ώθηση η εκστρατεία του Μ . Αλέξανδρου και των ελληνιστικών κρατών και είναι η εποχή που η ελληνική γλώσσα εκτατικά βρίσκεται στο απόγειό της. Η ρωμαϊκή κυριαρχία θα φέρει δίπλα στην Ελληνική τη Λατινική, που θα την αντικαταστήσει στο γραφειοκρατικό μηχανισμό σαν επίσημη γλώσσα, ενώ η καθημερινή χρήση της ελληνικής γλώσσας συνεχίζεται, μόλο που έχει αρχίσει η αντίστροφη πορεία, της συρρίκνωσης για πολλούς λόγους.
στ) Η πορεία της συρρίκνωσης αρχίζει με τη διαίρεση ανατολικής και δυτικής αυτοκρατορίας, χάνεται τελικά η Ελληνική γλώσσα από τη Μ. Ελλάδα της αρχαιότητας και παρακμάζει στη χερσόνησο των Απεννίνων η πολιτιστική παράδοση των Ελληνικών πόλεων. Οι τύχες της Ανατολικής Αυτοκρατορίας σημαδεύουν την κάμψη της γλώσσας εκτατικά. Η προοδευτική αυτή συρρίκνωση που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας ακολουθεί κάποιες φάσεις, που σε χοντρικές γραμμές είναι οι ακόλουθες:
III. Αποδέσμευση των εθνοτήτων που μιλούσαν την Ελληνική με την κατάλυση των ελληνιστικών κρατών και η καλλιέργεια των τοπικών γλωσσών.
IV. Η επικράτηση των Αράβων και η απόσχιση των Α. και Ν.Α. περιοχών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
V. Η εγκατάσταση των σλαβικών κ.α. φύλων στη Βαλκανική χερσόνησο.
VI. Η εγκατάσταση και η επικράτηση των Τούρκων στην περιοχή με τον εκτουρκισμό των πληθυσμών.
VII. Οι γενοκτονίες και το ξερίζωμα των πληθυσμών είτε με τις διώξεις είτε με την ανταλλαγή των πληθυσμών.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η Ελληνική γλώσσα σήμερα λειτουργεί δυναμικά στην περιοχή του Ελληνικού κράτους και στην Κύπρο.
Η καμπύλη της εξάπλωσης της Ελληνικής γλώσσας στην ιστορική της διαδρομή δίνεται στο σχήμα 2.
Το πρόβλημα της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και φιλολογίας- Μέρος 2ο
2 σχόλια:
α) Καταρχήν θεωρείται σα δεδομένο ότι η Ελληνική γλώσσα ανήκει στην Ινδοευρωπαϊκή ομάδα γλωσσών, θέση που στηρίζεται στις αναλύσεις της συγκριτικής γλωσσολογίας και τις εθνολογικές αντιλήψεις που έχουν διαμορφωθεί Αυτό είναι σχόλιο τής ανάρτησης πού εχετε . Εχω μία ενσταση απο ότι γνωρίζω πολοί ισχυρίζωνται ότι δέν υπήρξε ινδοευρωπαική φυλή .Αρα πώς εσείς γράφετε ότι η ελληνική γλώσσα ανήκει στήν ινδοευρωπαική ομάδα γλωσσών ;Μήπως πρέπει νά αναθεωρήσετε τίς απόψεις σας γι' αυτό τό θέμα ;
Σωστή η παρατήρησή σου. Αυτή είναι η άποψη του Γιώργη Μωραϊτη , φιλολόγου, συγγραφέα του άρθρου.
Ναι υπάρχει και η άποψη που αναφέρεις. Και μάλιστα ο Χουρμουζιάδης έχει μια κόμα πιο ανατρεπτική άποψη για την Ελληνική Γλώσσα...
Αλλά ας μην συνεχίσω στα σχόλια. Ξεκινάω δημοσιεύσεις για το θέμα. Ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνεις....
Δημοσίευση σχολίου