Για ποια πατρίδα νοιάζονται;

του Γιώργου Σαρρή

Ε.Βενιζέλος: «Εμείς θέλουμε να καταδικαστεί απερίφραστα η χρήση χημικών όπλων, η οποία είναι ειδεχθές έγκλημα, προσβάλλει κάθε ανθρωπιστικό ιδεώδες, προσβάλλει το Διεθνές Δίκαιο. Πρέπει η αντίδραση να είναι καθαρή και απόλυτη».
Δ. Κούρκουλας (υφυπουργός Εξωτερικών) σε συνέντευξη στην κρατική τηλεόραση: «...θα ήταν εγκληματικό για τη χώρα μας να μείνει απούσα από όλη αυτή την κοσμογονία που γίνεται στην περιοχή».

Τέτοιες δηλώσεις μπορεί να βρει κανείς αρκετές αυτές τις μέρες από εκπρόσωπους της κυβέρνησης και άλλους αναλυτές και υπάλληλους της εξουσίας.

Είναι οι ίδιοι που δήθεν νοιάζονται και κλαψουρίζουν γενναία «για την πατρίδα», «για τα παιδιά μας», για «τον τουρισμό μας», «για την οικονομία μας», το πρωτογενές πλεόνασμα και όλα αυτά που φυσικά μπαίνουν σε κίνδυνο από τις διεκδικήσεις των ανθρώπων που υποφέρουν και δεν έχουν άλλο δρόμο από τους αγώνες, αλλά όχι από τον πόλεμο που φαίνεται πως έχει αποφασιστεί στην αυλή μας.

Αυτός είναι ο πατριωτισμός τους. Αυτό είναι το ενδιαφέρον τους για «τα παιδιά μας» που φυσικά κινδυνεύουν να βρεθούν σε πολεμικά μέτωπα, αν γενικευθεί ο πόλεμος. Αυτό είναι το ενδιαφέρον τους για το λαό που μπορεί να βρεθεί μπλεγμένος σ' έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο που καμιά σχέση δεν έχει με τα δικά του συμφέροντα.
Φαίνεται όμως πως αυτό που παίζεται στην περιοχή έχει πολύ ζουμί και για τη δική μας μεγαλοαστική τάξη και τους συνεταίρους της, «είναι πολλά τα λεφτά 'Αρη», κι έτσι όλα όσα ενδιαφέρουν και καίνε τους απλούς ανθρώπους του λαού και τη δική τους πατρίδα, μπαίνουν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα.

Είναι καθαρό πως όλος ο λαός πρέπει να βρεθεί απέναντί τους και να μη δεχτεί να κάνει τα παιδιά του τροφή για τα τανκς τους και βόμβες για τα κανόνια τους. Είναι ευκαιρία να κάτσουν όλοι και να σκεφτούν πως ο πόλεμος ήταν είναι και θα είναι η μόνιμη και σταθερή λύση στις μεγάλες και αξεπέραστες κρίσεις του καπιταλισμού. Το φάντασμα που τριγυρνάει τώρα πάνω από τα κεφάλια μας, όπως λένε και οι ίδιοι οι δικοί τους στρατιωτικοί αναλυτές, δεν είναι άλλο από αυτό ενός γενικευμένου πολέμου στην περιοχή.
Είναι ευκαιρία λοιπόν να δουν όλοι αυτοί που έχουν κάθε λόγο να το κάνουν, πως τα ψωμιά του «δίκαιου» ή «ανθρώπινου» καπιταλισμού τέλειωσαν και πως είναι καιρός να πάρουν διαζύγιο μαζί του και να σταματήσουν να φλερτάρουν και να σαλιαρίζουν με πονηρές και ανόητες ιδέες.

Να δουν πως είναι καιρός να ψάξουν αέρα και δρόμο για έναν άλλο τελείως διαφορετικό, πραγματικά ανθρώπινο κόσμο. Και πως αν δεν το κάνουν η άλλη «εναλλακτική» είναι ένας κόσμος καταματωμένος και κατακόκκινος, όχι από τη χαρά μας αλλά από άδικα χυμένο αίμα δικό μας και των παιδιών μας.
Ο καπιταλισμός, ειδικά τώρα, πιο γερασμένος, πληγωμένος, στριμωγμένος και άγριος από κάθε άλλη φορά, νοιάζεται μόνο για τη δική του σωτηρία και τα δικά του κέρδη και δε δίνει δεκάρα για το αν αυτό χρειαστεί ποτάμια από δικό μας αίμα.

«Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών».