Τελεία και παύλα...

Στα μέσα της 10ετίας του 70 μαθητής ή φοιτητής στην Αθήνα, με πόση χαρά και περηφάνια πηγαίναμε να δούμε τα γραφεία που χτίζονταν στον Περισσό. Ζηλεύαμε πραγματικά τους οικοδόμους που χτίζανε το Σπίτι του Λαού. Αχ! να μπορούσαμε κι εμείς να βάλουμε ένα πετραδάκι! Να σηκώσουμε ένα τενεκέ λάσπη να έχουμε να λέμε.

Θυμάμαι κάποιους παππούδες που είχαν φάει τα νιάτια τους στην εξορία να κλαίνε κυριολεκτικά όταν το είδαν έτοιμο και πανέμορφο.  Όταν κάποιες φορές  μας φώναζαν  για  περιφρούρηση  νιώθαμε  ιδιαίτερα  μεγάλη  τιμή. Ξέρεις  τι σημαίνει να σου πει η καθοδήγηση  «σύντροφε σήμερα είσαι περιφρούρηση Περισσό!».Ήταν κάτι σαν παράσημο.

Και όταν αργότερα  πήγαμε  πρώτη φορά  στο χώρο  που εκδιδόταν ο Ριζοσπάστης και μάθαμε ότι εκεί εκδίδονταν  οι περισσότερες  εφημερίδες (μέχρι και η Ακρόπολη). Σηκώσαμε  το κεφάλι γεμάτοι περηφάνια. «Πούστηδες αστοί δε σας έχουμε ανάγκη. Εσείς μας έχετε. Δεν μπορείτε να μας κάνετε τίποτα»

Πέρασε ο καιρός  ήρθε ο 902 Αριστερά στα Fm . Τότε πια είχαμε αποτρελαθεί εντελώς.  Αργότερα ήρθαν ζημιές, αλλά στο ξαναστήσαμε. Με το κουπόνι στο χέρι άνθρωπο τον άνθρωπο….

Όλα αυτά τριγυρνούν στο μυαλό μου καθώς μου έρχεται στο νου η εικόνα του παππούλη μου, ενός σκληροτράχηλου ανθρώπου που στην κατοχή ήταν στην ΟΠΛΑ. Θυμάμαι ακόμα τη συγκίνηση του, όταν φοιτητής εγώ τον πήγα στον Περισσό. Με ρώτησε: «Δηλαδή εγγονέ αυτά είναι δικά μας;  Καταδικά μας;» «Ναι παππού, όπως και το σπίτι στο χωριό που το έφτιαξες πέτρα την πέτρα». Εσκυψε το κεφάλι και δάκρυσε… Τόσες εξορίες, ο μεγαλύτερος γιος εκτελεσμένος 18 χρονών, μαχητής του ΔΣΕ.

Με αυτές τις σκέψεις να τριγυρνούν στο μυαλό ….

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΨΥΧΡΑΙΜΟΣ ,ΟΥΤΕ ΛΟΓΙΚΟΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΛΟΒΟΛΟΣ…

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΤΟΥΣ "ΨΥΧΡΑΙΜΟΥΣ" ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΕ ΝΟΥΘΕΤΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΜΟΥ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΑ "ΛΑΘΗ" ΜΟΥ, ΧΤΥΠΩΝΤΑΣ ΜΕ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ.

ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΟΥ , ΕΙΤΕ  ΣΤΑ ΙΣΑ, ΕΙΤΕ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΛΑΓΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ... ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ