Είναι ο Ιμπεριαλισμός, ηλίθιε!

του Νίκου Μόττα.

Η επικείμενη στρατιωτική εισβολή ξένων δυνάμεων στο έδαφος της Συρίας επαναφέρει στο προσκήνιο τη θηριωδία του Ιμπεριαλισμού. Οι μεθοδεύσεις χωρών-μελών του ΝΑΤΟ για μια νέα αιματοχυσία στη Μέση Ανατολή αποδεικνύουν ότι τα συμφέροντα που οδηγούν το άρμα του Ιμπεριαλισμού δε γνωρίζουν ούτε σύνορα, ούτε πρόσωπα. Διαψεύδονται, λοιπόν, για άλλη μια φορά όλοι εκείνοι που πίστευαν ότι η εναλλαγή προσώπων στα ύπατα αξιώματα της αστικής εξουσίας μπορεί να επιφέρει αλλαγές στην ουσία της πολιτικής. Η αστική εξουσία, ως μοχλός κατοχύρωσης της παντοκρατορίας των μονοπωλίων και του Κεφαλαίου, είναι συνιφασμένη με τον Ιμπεριαλισμό. Γι' αυτό και ο περίφημος «νέος αέρας» που – δήθεν - θα έφερναν στη διεθνή πολιτική σκηνή ηγέτες όπως ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Φρανσουά Ολάντ αποδείχθηκε, όπως ήταν επόμενο, αέρας κοπανιστός.

Να θυμίσουμε τις θριαμβολογίες του 2008, όταν ο Ομπάμα κέρδιζε τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ; Να θυμίσουμε το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Αυγή» στις 5 Νοέμβρη 2008 που τιτλοφορούνταν «Προσδοκίες από τη νίκη του Μπαράκ Ομπάμα: Να σταματήσουν οι πόλεμοι»; Όσοι πίστεψαν ότι η άνοδος του Ομπάμα και των Δημοκρατικών στην προεδρία των ΗΠΑ θα άλλαζε την εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης διαψεύστηκαν παταγωδώς. Τους διέψευσαν οι ίδιες οι εξελίξεις – το μακελειό στη Λιβύη το 2011 και τώρα τα τύμπανα του πολέμου που ηχούν στην Συρία. Ο Μπ.Ομπάμα όχι μόνο δεν ανέτρεψε το δόγμα Μπους, αλλά κινήθηκε στα βήματα του προκατόχου του παρά τις περί του αντιθέτου υποκριτικές διακηρύξεις: Οι στρατιωτικοι βομβαρδισμοί σε Αφγανιστάν και Υεμένη, η ΝΑΤΟϊκή εισβολή στη Λιβύη, η υπόθαλψη τρομοκρατών στην Συρία, η λειτουργία των βασανιστηρίων του Γκουαντάναμο, ο συνεχιζόμενος οικονομικός αποκλεισμός της Κούβας αποτελούν απτά παραδείγματα της εξωτερικής πολιτικής Ομπάμα. Η ρητορική του αμερικανού προέδρου κατά τους πρώτους μήνες ανάληψης της εξουσίας (βλέπε ομιλίες σε Βερολίνο, Κάϊρο) είχε σαγηνέψει όσους ξεχνούσαν – ή έκαναν πως ξεχνούσαν – το γεγονός ότι τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, ανεξαρτήτως των προσώπων που τα υπηρετούν, παραμένουν ο κινητήριος μοχλός της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση της Γαλλίας. Εκεί όπου ο πολυδιαφημισμένος σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ φέρεται αποφασισμένος να στηρίξει μια νέα αιματοχυσία στην Συρία, έχοντας μάλιστα τις πλάτες της γαλλικής Δεξιάς. Ο «νέος αέρας» που θα έφερνε μαζί του στην εξουσία ο «σοσιαλιστής» Ολάντ – ομογάλακτος των σοσιαλιστών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ – αποδείχθηκε πως ήταν ο ίδιος «σοσιαλιστικός αέρας» που, προ δεκαπενταετίας, φούντωνε τις φιλοπολεμικές κραυγές των Σρέντερ, Ζοσπέν, Φίσερ και Μπλερ κατά τη διάρκεια του ΝΑΤΟϊκού εγκλήματος στη Γιουγκοσλαβία.

Τα όσα συμβαίνουν και αναμένεται να συμβούν, λοιπόν, στην Συρία είναι τα πειστήρια ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος. Από αυτά που μας έχει συνηθίσει εδώ και δεκαετίες το ανώτατο στάδιο της ανάπτυξης του Καπιταλισμού. Αυτού του ίδιου βάρβαρου Ιμπεριαλισμού που, όπως και στην περίπτωση του φασισμού, οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν, όχι όμως και το μίσος του για τους λαούς.