Από το ΒΗΜΑ
-Γύρω από το θέμα της τυχόν υποψηφιότητάς σας για τον Δήμο Αθηναίων ειπώθηκαν τα πιο αντιφατικά πράγματα. Από το ότι είχατε σχεδόν συμφωνήσει να είστε υποψήφιος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως το ότι πέσατε θύμα πλεκτάνης και συκοφαντίας,όπως υποστηρίζουν στον Περισσό. Τελικώς, πού βρίσκεται η αλήθεια;
«Ποτέ δεν συμφώνησα ότι θα ήμουν υποψήφιος και μάλιστα ενός κόμματος ή σχηματισμού. Προτεραιότητα σ΄ αυτή τη φάση ήταν να ανοιχτεί ένας διάλογος που θα τροφοδοτούσε την ελπίδα και την αισιοδοξία και παίρνω πάνω μου το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί για τη μη επίτευξη αυτού του στόχου. Η υποψηφιότητα ή μη κάποιου ανθρώπου, έστω για τον μεγαλύτερο δήμο της χώρας, δεν είναι το άπαν ούτε για τη ζωή του και κυρίως ούτε για τη χώρα. Επομένως, δεν θα συμβάλω σ΄ άλλον ένα εμφύλιο γύρω από ένα ήσσονος κατά τη γνώμη μου σημασίας θέμα».
«Ποτέ δεν συμφώνησα ότι θα ήμουν υποψήφιος και μάλιστα ενός κόμματος ή σχηματισμού. Προτεραιότητα σ΄ αυτή τη φάση ήταν να ανοιχτεί ένας διάλογος που θα τροφοδοτούσε την ελπίδα και την αισιοδοξία και παίρνω πάνω μου το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί για τη μη επίτευξη αυτού του στόχου. Η υποψηφιότητα ή μη κάποιου ανθρώπου, έστω για τον μεγαλύτερο δήμο της χώρας, δεν είναι το άπαν ούτε για τη ζωή του και κυρίως ούτε για τη χώρα. Επομένως, δεν θα συμβάλω σ΄ άλλον ένα εμφύλιο γύρω από ένα ήσσονος κατά τη γνώμη μου σημασίας θέμα».
- Θεωρείτε δηλαδή ότι το ενδιαφέρον σας για την υπόθεση της Αριστεράς παρερμηνεύτηκε από τους συνομιλητές σας;
«Καλώς ή κακώς οι συνομιλητές που προσέρχονται σε μια συζήτηση έχουν διαφορετικές αφετηρίες. Μπορεί και να μιλούν και διαφορετική γλώσσα. Μην ξεχνάτε πως δεν μιλώ κομματική γλώσσα (ή γλώσσα μηχανισμού) εδώ και είκοσι επτά χρόνια. Εάν δεν υπήρξα σαφής, δικό μου το πρόβλημα. Σε ό,τι με αφορά πάντως, δεν θα πετάξω πέτρες στους συντρόφους της άλλης πλευράς, όπως πρόθυμα έκαναν δυστυχώς κάποιοι εξ αυτών, τις τελευταίες ημέρες. Το γεγονός ότι υποστηρίζω έστω και με τις όποιες ενστάσεις μου το ΚΚΕ, δεν είναι κάτι καινούργιο».
- Πάντως σας καταλογίζουν ότι ενώ επιθυμούσατε να παίξετε ενωτικό ρόλο,φέρατε τον «διχασμό».
Πώς νιώσατε;
«Ηταν το χειρότερο που γράφτηκε, αλλά επειδή είμαι πολύ μακριά απ΄ τη λογική του διχασμού, δεν με άγγιξε. Το διάστημα αυτό αισθάνθηκα τη ζεστή στάση των φίλων και των συντρόφων (παλιών και καινούργιων) και θυμήθηκα πως δόξα τω Θεώ εξακολουθώ να έχω και τους απαραίτητους εχθρούς. Παράσημά μου θεωρώ και τις δύο αυτές κατηγορίες ανθρώπων. Δεν θα ονοματίσω τους “ευλογημένους εχθρούς μου”, δίνοντάς τους εύσημα (και ένσημα) για το θλιβερό τους βιογραφικό.
Πάντως, ό,τι πιστεύουν για μένα στο βάθος του μυαλού τους (και όχι σε ό,τι επιφαίνεται στα γραφόμενά τους) είναι σωστό: Είμαι όντως χορτάτος απ΄ όλες τις απόψεις, σε αντίθεση με τη δική τους ένδεια επιβεβαίωσης.
Απ΄ την άλλη βέβαια, σκέφτομαι πως πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους τον ρόλο του μαντρόσκυλου του συστήματος. Τα γαβγίσματά τους όμως αποκαλύπτουν πως δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από κάτι υστερικά πεκινουά. Ανέραστοι άνθρωποι πάντα καθώς τους ταιριάζει να μείνουν».
- Από τη δήλωσή σας πάντως προκύπτει ότι δεν θα αποκλείατε να είστε υποψήφιος εφόσον κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συνενώσει τη «σύνολη Αριστερά». Σας πικραίνει το γεγονός της πολυδιασπασμένης Αριστεράς και γιατί;
«Θα αισθανόμουν ιδι αίτερη τιμή αν μπορούσα να συμβάλω στον διάλογο της Αριστεράς. Η συμμετοχή μου στα κοινωνικά δρώμενα κυρίως, αλλά και για παράδειγμα στο Αριστερό Βήμα Διαλόγου, αυτό ακριβώς υποδηλώνει. Το αν θα δεχόμουν να ήμουν υποψήφιος είναι δευτερεύον. Ξέρετε, στις μέρες μας εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι (σεμνύνομαι που ανήκω στην κατηγορία αυτήν) που μπορούν και αρνούνται θέσεις και αξιώματα για τα οποία κάποιοι άλλοι θα σκότωναν μέχρι και τη μάνα τους για αυτά.
Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, θα έλεγα πως η διάσπαση της Αριστεράς από μόνη της, δεν είναι έγκλημα. Ανέκαθεν υπήρχαν (και ειδικά πριν από μεγάλες κοινωνικές μεταβολές) ρεύματα και τάσεις. Αρκεί όλα αυτά να συγκλίνουν παρά τις αντιθέσεις και να συνυπάρχουν χωρίς αποκλεισμούς σε μια μεγάλη πορεία για το αύριο».
- Γιατί πιστεύετε ότι σήμερα έχουν εκλείψει οι λόγοι για τους οποίους οι δυνάμεις του χώρου ανέκαθεν περίπου «σπαράσσονταν»,αν εξαιρέσει κάποιος το (αμφιλεγόμενο) εγχείρημα του 1989;
«Ποιος δεν θα συμφωνήσει πως οι σημερινές συνθήκες είναι πρωτόγνωρες για την Ελλάδα; Αυτή ακριβώς η συγκεκριμένη συγκυρία ανοίγει δρόμους κοινής δράσης χωρίς κατ΄ ανάγκη να κουκουλώνονται υπαρκτές διαφορές. Ποιος θα μπορούσε να απορρίψει κατηγορηματικά και εκ των προτέρων την ιδέα πως πρέπει ο διάλογος να αναπτυχθεί στο πλαίσιο κοινωνικών κινημάτων και πρωτοβουλιών για τις ανάγκες τού σήμερα αλλά και γύρω από άμεσους τακτικούς αλλά και απώτερους στρατηγικούς στόχους;».
- Συμμετέχετε σε μία ακόμη απόπειρα να βρουν τα κόμματα της Αριστεράς μια κοινή γλώσσα. Αναφέρομαι στο Αριστερό Βήμα Διαλόγου. Και απορεί κάποιος τι νόημα έχουν όλα αυτά όταν το ΚΚΕ ξεκόβει εκ των προτέρων κάθε συζήτηση για ενότητα. Τι προσδοκάτε τελικά;
«Ούτε νομιμοποιούμαι ούτε και μπορώ να απαντήσω εκ μέρους του ΚΚΕ. Η άποψη και η εκτίμησή του γύρω απ΄ αυτήν μας την πρωτοβουλία και σεβαστή είναι και χρήσιμη, κατά κάποιον τρόπο. Ποιος αποκλείει όμως αύριο, ακόμα και αν δεν βρεθούμε στο ίδιο τραπέζι συνομιλώντας, πως δεν θα βρεθούμε στους ίδιους δρόμους διαδηλώνοντας και διεκδικώντας; Εκεί είναι που θα ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη όταν φανεί πως οι δηλώσεις προθέσεων μετουσιώνονται σε πράξη». - Οι εμφύλιοι σπαραγμοί και οι διχόνοιες έχουν «σφραγίσει» την πορεία της Αριστεράς. Μήπως τελικά η Αριστερά την οποία επικαλείστεείναι εκτός της εποχής της;
«Η Αριστερά δεν είναι απλά μια υπόθεση σχηματισμών και ομάδων. Είναι κυρίως στάση ζωής και στην υπόθεση αυτήν είμαι στρατευμένος, πιστός στα όνειρά μου, στις αγωνίες και στις ευαισθησίες μου. Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι η εικόνα ενός καλλιτέχνη αποχαυνωμένου σαν σε reality show ή σε εικονική πραγματικότητα. Δεν είμαι εγώ που θα αποφανθώ για την καταλληλότητα ή μη των υπαρχόντων σχηματισμών της Αριστεράς και προς Θεού δεν διεκδικώ τον ρόλο του πολιτικού ληξίαρχου για να εκδίδω πιστοποιητικά θανάτου κομμάτων. Αν η κοινωνία και οι ανάγκες της, αλλά και οι καιροί, δεν καλύπτονται απ΄ τον τρόπο λειτουργίας και απ΄ τη λογική τους, ας τα αλλάξουν».
«Καλώς ή κακώς οι συνομιλητές που προσέρχονται σε μια συζήτηση έχουν διαφορετικές αφετηρίες. Μπορεί και να μιλούν και διαφορετική γλώσσα. Μην ξεχνάτε πως δεν μιλώ κομματική γλώσσα (ή γλώσσα μηχανισμού) εδώ και είκοσι επτά χρόνια. Εάν δεν υπήρξα σαφής, δικό μου το πρόβλημα. Σε ό,τι με αφορά πάντως, δεν θα πετάξω πέτρες στους συντρόφους της άλλης πλευράς, όπως πρόθυμα έκαναν δυστυχώς κάποιοι εξ αυτών, τις τελευταίες ημέρες. Το γεγονός ότι υποστηρίζω έστω και με τις όποιες ενστάσεις μου το ΚΚΕ, δεν είναι κάτι καινούργιο».
- Πάντως σας καταλογίζουν ότι ενώ επιθυμούσατε να παίξετε ενωτικό ρόλο,φέρατε τον «διχασμό».
Πώς νιώσατε;
«Ηταν το χειρότερο που γράφτηκε, αλλά επειδή είμαι πολύ μακριά απ΄ τη λογική του διχασμού, δεν με άγγιξε. Το διάστημα αυτό αισθάνθηκα τη ζεστή στάση των φίλων και των συντρόφων (παλιών και καινούργιων) και θυμήθηκα πως δόξα τω Θεώ εξακολουθώ να έχω και τους απαραίτητους εχθρούς. Παράσημά μου θεωρώ και τις δύο αυτές κατηγορίες ανθρώπων. Δεν θα ονοματίσω τους “ευλογημένους εχθρούς μου”, δίνοντάς τους εύσημα (και ένσημα) για το θλιβερό τους βιογραφικό.
Πάντως, ό,τι πιστεύουν για μένα στο βάθος του μυαλού τους (και όχι σε ό,τι επιφαίνεται στα γραφόμενά τους) είναι σωστό: Είμαι όντως χορτάτος απ΄ όλες τις απόψεις, σε αντίθεση με τη δική τους ένδεια επιβεβαίωσης.
Απ΄ την άλλη βέβαια, σκέφτομαι πως πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους τον ρόλο του μαντρόσκυλου του συστήματος. Τα γαβγίσματά τους όμως αποκαλύπτουν πως δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από κάτι υστερικά πεκινουά. Ανέραστοι άνθρωποι πάντα καθώς τους ταιριάζει να μείνουν».
- Από τη δήλωσή σας πάντως προκύπτει ότι δεν θα αποκλείατε να είστε υποψήφιος εφόσον κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συνενώσει τη «σύνολη Αριστερά». Σας πικραίνει το γεγονός της πολυδιασπασμένης Αριστεράς και γιατί;
«Θα αισθανόμουν ιδι αίτερη τιμή αν μπορούσα να συμβάλω στον διάλογο της Αριστεράς. Η συμμετοχή μου στα κοινωνικά δρώμενα κυρίως, αλλά και για παράδειγμα στο Αριστερό Βήμα Διαλόγου, αυτό ακριβώς υποδηλώνει. Το αν θα δεχόμουν να ήμουν υποψήφιος είναι δευτερεύον. Ξέρετε, στις μέρες μας εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι (σεμνύνομαι που ανήκω στην κατηγορία αυτήν) που μπορούν και αρνούνται θέσεις και αξιώματα για τα οποία κάποιοι άλλοι θα σκότωναν μέχρι και τη μάνα τους για αυτά.
Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, θα έλεγα πως η διάσπαση της Αριστεράς από μόνη της, δεν είναι έγκλημα. Ανέκαθεν υπήρχαν (και ειδικά πριν από μεγάλες κοινωνικές μεταβολές) ρεύματα και τάσεις. Αρκεί όλα αυτά να συγκλίνουν παρά τις αντιθέσεις και να συνυπάρχουν χωρίς αποκλεισμούς σε μια μεγάλη πορεία για το αύριο».
- Γιατί πιστεύετε ότι σήμερα έχουν εκλείψει οι λόγοι για τους οποίους οι δυνάμεις του χώρου ανέκαθεν περίπου «σπαράσσονταν»,αν εξαιρέσει κάποιος το (αμφιλεγόμενο) εγχείρημα του 1989;
«Ποιος δεν θα συμφωνήσει πως οι σημερινές συνθήκες είναι πρωτόγνωρες για την Ελλάδα; Αυτή ακριβώς η συγκεκριμένη συγκυρία ανοίγει δρόμους κοινής δράσης χωρίς κατ΄ ανάγκη να κουκουλώνονται υπαρκτές διαφορές. Ποιος θα μπορούσε να απορρίψει κατηγορηματικά και εκ των προτέρων την ιδέα πως πρέπει ο διάλογος να αναπτυχθεί στο πλαίσιο κοινωνικών κινημάτων και πρωτοβουλιών για τις ανάγκες τού σήμερα αλλά και γύρω από άμεσους τακτικούς αλλά και απώτερους στρατηγικούς στόχους;».
- Συμμετέχετε σε μία ακόμη απόπειρα να βρουν τα κόμματα της Αριστεράς μια κοινή γλώσσα. Αναφέρομαι στο Αριστερό Βήμα Διαλόγου. Και απορεί κάποιος τι νόημα έχουν όλα αυτά όταν το ΚΚΕ ξεκόβει εκ των προτέρων κάθε συζήτηση για ενότητα. Τι προσδοκάτε τελικά;
«Ούτε νομιμοποιούμαι ούτε και μπορώ να απαντήσω εκ μέρους του ΚΚΕ. Η άποψη και η εκτίμησή του γύρω απ΄ αυτήν μας την πρωτοβουλία και σεβαστή είναι και χρήσιμη, κατά κάποιον τρόπο. Ποιος αποκλείει όμως αύριο, ακόμα και αν δεν βρεθούμε στο ίδιο τραπέζι συνομιλώντας, πως δεν θα βρεθούμε στους ίδιους δρόμους διαδηλώνοντας και διεκδικώντας; Εκεί είναι που θα ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη όταν φανεί πως οι δηλώσεις προθέσεων μετουσιώνονται σε πράξη». - Οι εμφύλιοι σπαραγμοί και οι διχόνοιες έχουν «σφραγίσει» την πορεία της Αριστεράς. Μήπως τελικά η Αριστερά την οποία επικαλείστεείναι εκτός της εποχής της;
«Η Αριστερά δεν είναι απλά μια υπόθεση σχηματισμών και ομάδων. Είναι κυρίως στάση ζωής και στην υπόθεση αυτήν είμαι στρατευμένος, πιστός στα όνειρά μου, στις αγωνίες και στις ευαισθησίες μου. Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι η εικόνα ενός καλλιτέχνη αποχαυνωμένου σαν σε reality show ή σε εικονική πραγματικότητα. Δεν είμαι εγώ που θα αποφανθώ για την καταλληλότητα ή μη των υπαρχόντων σχηματισμών της Αριστεράς και προς Θεού δεν διεκδικώ τον ρόλο του πολιτικού ληξίαρχου για να εκδίδω πιστοποιητικά θανάτου κομμάτων. Αν η κοινωνία και οι ανάγκες της, αλλά και οι καιροί, δεν καλύπτονται απ΄ τον τρόπο λειτουργίας και απ΄ τη λογική τους, ας τα αλλάξουν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου