Εκπεσών παράδεισος.

Αυτές τις μέρες που όλα κινούνται στο ρυθμό των επιπτώσεων των απεργιών στον τουρισμό, μια διαφορετική ματιά από τη Λιάνα Κανέλλη σε έναν τουριστικό παράδεισο από αυτούς που θα "υποστούν τις επιπτώσεις" των αγώνων των εργαζομένων.

Πίσω λοιπόν από το  λούστρο του κοσμοπολιτισμού υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα. Ή μάλλον υπάρχει μια πραγματική βαρβαρότητα. Μήπως όμως πίσω από τους κατ' επίφαση  "τουριστικούς  παράδεισους" , υπάρχει μια κόλαση για τους εργαζόμενους, για τον απλό λαό;  Και τα ΜΜΕ, αυτά που κόπτονται για τα δικαιώματα των καταναλωτών κουτόχορτου; Ελάτε τώρα ! Τι περιμένατε; Ατελείωτα ρεπορτάζ για τα συμβαίνοντα στη Μήλο; Σημασία έχει να  μη χάσει ο μεγαλοξενοδόχος, ο εφοπλιστής, και κάθε άλλη αιμοτορουφήχτρα την πελατεία.
Διαβάστε το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη.

Εκπεσών παράδεισος.

Της Λιάνας Κανέλλη 

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=1/8/2010&id=12361&pageNo=5&direction=1

Αν άνοιγε κανείς έστω και τυχαία το ημερολόγιο του Εργατικού Κέντρου Μήλου θα νόμιζε ότι υπάρχει ένας εργασιακός παράδεισος που δεν τον ξέρουν οι πολλοί, που μάλιστα λειτουργεί εδώ και μια δεκαετία με γιορτές και πανηγύρια. Βλέπεις μέσα φωτογραφίες από αγώνες των εργατών, κυρίως της Βαρυτίνης, προ δεκαετιών πολλών. Ομως, στον 21ο αιώνα, μονάχα χαρούλες και πάρτι που δικαιώνουν την αιρετική μου άποψη, ότι το ψάρι δε βρωμάει από το κεφάλι, αλλά από την κοιλιά και την ουρά όπως είναι γνωστό σε κάθε ψαρά. Επαγγελματία ή ερασιτέχνη...

Αν, λέω, αν υπήρχε κεντρικός σχεδιασμός, φυσικά σ' ένα άλλο καθεστώς, τούτο 'δω το πανάρχαιο ξεχωριστό κυκλαδίτικο κομμάτι φυσικού παραδείσου και πλούτου, θα ήταν πρότυπο ανάπτυξης και οργανωμένης κοινωνίας ικανής να συνδυάσει την εκμετάλλευση των ορυχείων με την εξαιρετική καλλονή του τοπίου και την ποιότητα ντόπιων προϊόντων, εχέγγυα τουρισμού μιας άλλης καθόλου εμπορευματοποιημένης μορφής.

Κι όμως! Το νησί έχει τεράστιο για τα μεγέθη του ποσοστό παιδιών με δυσλεξία...

Εχει αγράμματα, ανήλικα νιούτσικα που ορίζονται σε μια νύχτα χειριστές βαρέων οχημάτων. Εχει αφεντικά που διαφεντεύουν διά χορηγών (από το χαρτί στο σχολείο ως την αναπνοή των κατοίκων) τον τόπο αλλά ένα άθλιο οδικό δίκτυο και αφόρητα περιορισμένη λειτουργία δημόσιας συγκοινωνίας από και προς τα υπέροχα ιδέσθαι τοπία του.

Λουσμένη στο φως η Μήλος με τις καθαρές της θάλασσες και τα πετρώματα που σε καλούν να διαβάσεις την ιστορία του σύμπαντος κόσμου μελετώντας τη γη, το χώμα που πατάς είναι γεμάτο άγχος νέων ανθρώπων της για το αύριο κλεισμένο σε περιποιημένα ενοικιαζόμενα δωμάτια και περιδεμένο από μια σεμνότητα που δε θέλει το νησί μήτε Μύκονο, μήτε Ρόδο και Κέρκυρα.

Με την άγνοια του φάσματος του Καλλικράτη να πλανάται στις Κυκλάδες καθώς αγκομαχούν να δουλέψουν τουριστικά έναν Αύγουστο, ήρθε κόσμος πολύς στην εν πολλοίς αυθόρμητη συγκέντρωση που οργάνωσε το Κόμμα στο Τριοβάσαλο. Η έκπληξη ήρθε με τη σειρά της από το πλήθος και τη νεολαία. Ευχάριστη και παρηγορητική. Ομως η συζήτηση στάθηκε ακατόρθωτο σχεδόν να ξεφύγει από τα τηλεοπτικά πολιτικά κλισέ. Οχι γιατί οι Μηλιοί δεν ξέρουν και τα προβλήματα και τις λύσεις τους. Απλά γιατί προηγούνται στην εμπειρία μιας πολυετούς «τρόικας» που φεουδαρχικά διαφεντεύει το νησί, επιλέγοντας έναν από κάθε φαμίλια για τη δουλειά στα ορυχεία, καθορίζοντας αυθαίρετα και τον αριθμό των θέσεων εργασίας ευθέως δυσανάλογο προς τα κέρδη της (S&B) Βαρυτίνης. Εδώ το κεφάλαιο λειτουργεί πρακτικά ως μνημόνιο δεκαετίες τώρα και η εξάρτηση της κοινωνίας του νησιού μοιάζει μ' αυτή τη γενικευμένη συνθλιπτική και σχεδόν νοσηρή σύγχρονη αντίληψη «δε γίνεται τίποτα χωρίς Αυτούς»... Χωρίς αυτές τις βυζάχτρες του ορυκτού πλούτου και ελεγκτές της ομορφιάς μιας σπάνιας Μήλου... Εκπεσών παράδεισος...

Θα «κονταροχτυπηθούν» το φθινόπωρο το «καλό», το «αντάρτικο», το «επίσημο» ΠΑΣΟΚ με την «επίσημη», «ανεξάρτητη» ΝΔ! Κάτι σα σε λοταρία. Με ουζάκια και μπανάκια όλοι σχεδόν αναμένουν πού θα ρίξει το «αφεντικό» των ορυχείων τα ζάρια του. Κι από κάτω βράζει η αγωνία για το αύριο. Οι νέοι ψάχνονται να φύγουν έξω ή να μείνουν και να φτωχύνουν σε μια κυριαρχία του κεφαλαίου. Η Μήλος είναι υπόδειγμα συρρίκνωσης των δυνατοτήτων μιας κοινωνίας που αιχμαλωτίστηκε στην κυρίαρχη πολιτική των «μνημονιστών» πριν αυτή καθιερωθεί κι ως «ευρωπαϊκή». Παραμένει όμως ένας φυσικός παράδεισος έτοιμος να σας υποδεχτεί κι ενδεχομένως να επαναστατήσει.