Α΄μέρος: ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ
Από την προηγούμενη άνοιξη έχει ξεδιπλωθεί μια εκτεταμένη προπαγάνδα ούτως ώστε να πεισθούν οι εργαζόμενοι ότι αυτοί οι ίδιοι είναι υπαίτιοι για τα χρόνια δημόσια ελλείμματα και το χρέος που έχει σωρευτεί. Η επίθεση στόχευσε πρώτα τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, στενό και ευρύτερο, για να επικεντρωθεί τις τελευταίες εβδομάδες στον ιδιωτικό τομέα, ενώ έχει προαναγγελθεί το δεύτερο κύμα επίθεσης στους δημόσιους υπαλλήλους από την αρχή της επόμενης χρονιάς.
Το ζητούμενο της πολύμορφης και καλά συντονισμένης ιδεολογικής επίθεσης είναι η πολυπόθητη «κοινωνική συναίνεση», ώστε να πεισθούν οι εργαζόμενοι για την αναγκαιότητα και να στηρίξουν, ή να μην αντισταθούν, στη λαίλαπα των αντεργατικών μέτρων.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική και τα στοιχεία πεισματάρικα ενάντια στους σύγχρονους παραμυθάδες οι οποίοι μάλιστα δεν έχουν ως πρότυπο τον Άντερσεν, αλλά τον Γκαίμπελς. Η μανία μάλιστα των κονδυλοφόρων της αστικής τάξης, είτε από το βήμα του τύπου, είτε από τον άμβωνα της ακαδημαϊκής έδρας ή ακόμα του πολιτικού προσωπικού των εφοπλιστών, βιομηχάνων και τραπεζιτών, εξηγείται από το γεγονός ότι το ψέμα είναι μεγαλούτσικο.
Εδώ παρουσιάζονται τα αποτελέσματα της εμπειρικής δουλειάς του επίκουρου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θανάση Μανιάτη όπως αναλύονται στην εργασία του «Η δημοσιονομική κρίση και ο κοινωνικός μισθός στην Ελλάδα» και θα δημοσιευτεί σύντομα σε συλλογικό τόμο της Επιστημονικής Εταιρείας Πολιτικής Οικονομίας. Θα αρχίσουμε και εμείς με τους δημόσιους υπαλλήλους.
Ο παρακάτω πίνακας είναι αποκαλυπτικός. Παρουσιάζει τις δημόσιες δαπάνες και τα έσοδα, ως ποσοστό στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ), ώστε να είναι συγκρίσιμα τα στοιχεία με αυτά άλλων χωρών ή της ΕΕ. Επιπρόσθετα, δείχνει τι μέρος του ετήσια παραγόμενου πλούτου δαπανάται από το κράτος για μισθούς υπαλλήλων.
«Το πιο σημαντικό στοιχείο που ξεχωρίζει από τη σύγκριση είναι το εξής: συγκρίνοντας την κατάσταση στην Ελλάδα με εκείνη στην ΕΕ-15 είναι προφανές ότι τα δημοσιονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος δεν οφείλονται στις υπερβολικές δημόσιες δαπάνες αλλά στα ανεπαρκή φορολογικά έσοδα» (έμφαση δική μας)
Για να τελειώνουμε σύντομα με τις παγκαλικής έμπνευσης και ΠΑΣΟΚικής πατέντας αισχρότητες, «το ελληνικό κράτος δαπανά για μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων το ίδιο ποσοστό του ΑΕΠ που δαπανούν οι χώρες της ΕΕ-15, ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Τα επιχειρήματα για πολυάριθμο ή δαπανηρό δημόσιο τομέα, αιτία των δημόσιων ελλειμμάτων, τουλάχιστον όσον αφορά τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων δεν ευσταθούν». Τα στοιχεία παρέχονται από τη Eurostat, την επίσημη Στατιστική Υπηρεσία της ΕΕ.
Σε αυτές τις δαπάνες για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων περιλαμβάνονται οι περιπτώσεις ημετέρων οι οποίοι απολαμβάνουν αστρονομικούς μισθούς, όπως διευθυντές και πρόεδροι οργανισμών και λοιποί στυλοβάτες της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής και οι οποίες περιπτώσεις αξιοποιούνται για την συκοφάντηση των εργαζομένων συνολικά. Αν συνυπολογιστεί αυτό, τότε η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, όχι απλώς παίρνει το ίδιο μερίδιο με αυτό των υπολοίπων ευρωπαίων, αλλά μικρότερο.
Με αυτό το απλό στοιχείο δείξαμε ότι υπεύθυνοι για τα ελλείμματα δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμα κι αν συμπεριληφθούν οι περιπτώσεις των υψηλόμισθων κυβερνητικών στελεχών. Σε επόμενο σημείωμα θα απαντηθούν τα μυθεύματα για τους υψηλούς μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, τις σπατάλες στην υγεία και την παιδεία και την περιβόητη έλλειψη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.
Από την προηγούμενη άνοιξη έχει ξεδιπλωθεί μια εκτεταμένη προπαγάνδα ούτως ώστε να πεισθούν οι εργαζόμενοι ότι αυτοί οι ίδιοι είναι υπαίτιοι για τα χρόνια δημόσια ελλείμματα και το χρέος που έχει σωρευτεί. Η επίθεση στόχευσε πρώτα τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, στενό και ευρύτερο, για να επικεντρωθεί τις τελευταίες εβδομάδες στον ιδιωτικό τομέα, ενώ έχει προαναγγελθεί το δεύτερο κύμα επίθεσης στους δημόσιους υπαλλήλους από την αρχή της επόμενης χρονιάς.
Το ζητούμενο της πολύμορφης και καλά συντονισμένης ιδεολογικής επίθεσης είναι η πολυπόθητη «κοινωνική συναίνεση», ώστε να πεισθούν οι εργαζόμενοι για την αναγκαιότητα και να στηρίξουν, ή να μην αντισταθούν, στη λαίλαπα των αντεργατικών μέτρων.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική και τα στοιχεία πεισματάρικα ενάντια στους σύγχρονους παραμυθάδες οι οποίοι μάλιστα δεν έχουν ως πρότυπο τον Άντερσεν, αλλά τον Γκαίμπελς. Η μανία μάλιστα των κονδυλοφόρων της αστικής τάξης, είτε από το βήμα του τύπου, είτε από τον άμβωνα της ακαδημαϊκής έδρας ή ακόμα του πολιτικού προσωπικού των εφοπλιστών, βιομηχάνων και τραπεζιτών, εξηγείται από το γεγονός ότι το ψέμα είναι μεγαλούτσικο.
Εδώ παρουσιάζονται τα αποτελέσματα της εμπειρικής δουλειάς του επίκουρου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θανάση Μανιάτη όπως αναλύονται στην εργασία του «Η δημοσιονομική κρίση και ο κοινωνικός μισθός στην Ελλάδα» και θα δημοσιευτεί σύντομα σε συλλογικό τόμο της Επιστημονικής Εταιρείας Πολιτικής Οικονομίας. Θα αρχίσουμε και εμείς με τους δημόσιους υπαλλήλους.
Ο παρακάτω πίνακας είναι αποκαλυπτικός. Παρουσιάζει τις δημόσιες δαπάνες και τα έσοδα, ως ποσοστό στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ), ώστε να είναι συγκρίσιμα τα στοιχεία με αυτά άλλων χωρών ή της ΕΕ. Επιπρόσθετα, δείχνει τι μέρος του ετήσια παραγόμενου πλούτου δαπανάται από το κράτος για μισθούς υπαλλήλων.
«Το πιο σημαντικό στοιχείο που ξεχωρίζει από τη σύγκριση είναι το εξής: συγκρίνοντας την κατάσταση στην Ελλάδα με εκείνη στην ΕΕ-15 είναι προφανές ότι τα δημοσιονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος δεν οφείλονται στις υπερβολικές δημόσιες δαπάνες αλλά στα ανεπαρκή φορολογικά έσοδα» (έμφαση δική μας)Για να τελειώνουμε σύντομα με τις παγκαλικής έμπνευσης και ΠΑΣΟΚικής πατέντας αισχρότητες, «το ελληνικό κράτος δαπανά για μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων το ίδιο ποσοστό του ΑΕΠ που δαπανούν οι χώρες της ΕΕ-15, ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Τα επιχειρήματα για πολυάριθμο ή δαπανηρό δημόσιο τομέα, αιτία των δημόσιων ελλειμμάτων, τουλάχιστον όσον αφορά τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων δεν ευσταθούν». Τα στοιχεία παρέχονται από τη Eurostat, την επίσημη Στατιστική Υπηρεσία της ΕΕ.
Σε αυτές τις δαπάνες για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων περιλαμβάνονται οι περιπτώσεις ημετέρων οι οποίοι απολαμβάνουν αστρονομικούς μισθούς, όπως διευθυντές και πρόεδροι οργανισμών και λοιποί στυλοβάτες της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής και οι οποίες περιπτώσεις αξιοποιούνται για την συκοφάντηση των εργαζομένων συνολικά. Αν συνυπολογιστεί αυτό, τότε η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, όχι απλώς παίρνει το ίδιο μερίδιο με αυτό των υπολοίπων ευρωπαίων, αλλά μικρότερο.
Με αυτό το απλό στοιχείο δείξαμε ότι υπεύθυνοι για τα ελλείμματα δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμα κι αν συμπεριληφθούν οι περιπτώσεις των υψηλόμισθων κυβερνητικών στελεχών. Σε επόμενο σημείωμα θα απαντηθούν τα μυθεύματα για τους υψηλούς μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, τις σπατάλες στην υγεία και την παιδεία και την περιβόητη έλλειψη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.
http://aristeramitilini.blogspot.com/2011/01/blog-post.html
Του Γιώργου Λαμπρινίδη, Οικονομολόγου (αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Νέο Εμπρός, Φ.898/22.12.2010) www.neo-empros.net
Του Γιώργου Λαμπρινίδη, Οικονομολόγου (αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Νέο Εμπρός, Φ.898/22.12.2010) www.neo-empros.net
συνεχίζεται: Β΄Μέρος, ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου