Μενέλαος Λουντέμης

Στις 22 Ιανουρίου  συμπληρώθηκαν 34 χρόνια από το θάνατο του  ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ. Ενός λογοτέχνη που με τα  έργα του σημάδεψε γενιές και γενιές. Τουλάχιστο για τη δική μου γενιά, τη γενιά που ανδρώθηκε στο καμίνι της 10ετίας του 1970, το διάβασμα του συνόλου του έργου του  ήταν  "εκ των ων ουκ άνευ".

Ένα μικρό περιστατικό απο τη ζωή του , που ισως λέει τα πάντα.

Το 1956 τον μετέφεραν στην Αθήνα από τον τόπο εξορίας του για να δικαστεί, επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, στο βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» αναφέρονται «.προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας.». Στη δίκη που έγινε με τον εμφυλιοπολεμικό νόμο 509/47, οι μάρτυρες υποστήριξαν ότι το βιβλίο του «προπαγανδίζει τας πολιτικάς του ιδέας, θίγει την έννοια του κράτους, κλονίζει την εμπιστοσύνη του λαού στη Δικαιοσύνη, καλλιεργεί το μίσος».
Επιφανείς πνευματικές προσωπικότητες έσπευσαν να τον υπερασπιστούν (Άγις Θέρος, Γιώργος Θεοτοκάς, Κώστας Βάρναλης, Στράτης Δούκας, Ασημάκης Πανσέληνος, Κώστας Κοτζιάς), υποστηρίζοντας ότι το βιβλίο του «είναι ένα εξαιρετικό έργο, γεμάτο αγάπη για τον άνθρωπο και πίστη στην πορεία του προς το μέλλον». Απολογούμενος, ο Λουντέμης δέχτηκε παρέμβαση του προέδρου, ο οποίος του είπε πως «αν πράγματι νιώθεις στοργή για το παιδί και τη γυναίκα σου, θα 'πρεπε να 'χεις κάνει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ». Και η απάντηση του Λουντέμη: Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ