Κανένα άλλοθι σ' αυτήν την εξουσία.

Η υπόθεση «Ζήμενς» δεν είναι γενικώς ένα «υπό διερεύνηση» σκάνδαλο, είναι καθρέφτης μιας πολιτικής που αυτή καθαυτή είναι σκάνδαλο. Τα κόμματα της πλουτοκρατίας έχουν συγκεκριμένες ευθύνες και γι' αυτήν την υπόθεση καθώς είναι και αυτά γεννήματα της ίδιας μήτρας που γεννάει τέτοια σκάνδαλα.

Αυτό προσπαθούν να συγκαλύψουν όλοι όσοι δήθεν εκπλήσσονται για τις «παραγραφές» ενώ ταυτόχρονα υμνούν το «θάρρος» των δύο κομμάτων που κυβερνούν εναλλάξ τα τελευταία χρόνια ότι δήθεν τόλμησαν να διερευνήσουν το σκάνδαλο, ενώ το μόνο που έκαναν ήταν να ενισχύσουν όλους εκείνους τους παράγοντες που οδηγούν σε συσκότιση το θέμα.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιοέρχεται ως πρόσθετο στοιχείο εμπαιγμού η επιχείρηση «διαφάνεια και συμμετοχή» με μακρά στόχευση: Την ώρα που η αστική τάξη ελέγχει απόλυτα τα κόμματά της, ζητείται ο έλεγχος όσων δεν ελέγχονται από την αστική τάξη. Εισάγεται ως και η επιλογή των πολιτικών στελεχών των κομμάτων με έλεγχο - από ποιον άραγε - εκτός των εσωτερικών διαδικασιών του κάθε κόμματος.

Η αστική τάξη ξέρει ότι η εξουσία της έχει ημερομηνία λήξης και προσπαθεί να την παρατείνει όσο μπορεί, σπέρνοντας αυταπάτες, έτσι που να αθωώνεται αυτό που επί της ουσίας είναι η εξουσία της: μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Γιατί,όλο και περισσότεροι ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα κατανοούν πως κάτι δεν πάει καλά με μια πολιτική που στο όνομα της νομιμότητας τσακίζει εργαζόμενους. Ολο και περισσότεροι αρνούνται να δεχτούν πως, επειδή έκαναν το λάθος να ψηφίσουν τους δημίους τους πρέπει και να βάλουν το κεφάλι στον ντορβά. Ολο και περισσότεροι αρχίζουν να ταυτίζουν τη σημερινή πολιτική εξουσία με την οικονομική ολιγαρχία, κατανοούν δηλαδή ότι στην εξουσία βρίσκεται η ίδια η αστική τάξη, άρα η συνείδησή τους είναι πιο κοντά στην επόμενη θέση: Οτι πρέπει να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία.

Αυτές τις διαπιστώσεις μετρά το επιτελείο της αστικής τάξης και προσπαθεί να αποδείξει ότι αξίζει να στηριχτεί το πολιτικό σύστημα, ότι η δημοκρατία λειτουργεί, ότι είναι στο χέρι των πολιτών να ελέγχουν την εξουσία.

Σ' αυτήν την προσπάθειατους ξεφεύγουν κρίσιμες λέξεις που αποκαλύπτουν τον πραγματικό συγγραφέα πίσω από τις υπογραφές διαφόρων πανεπιστημιακών: «Διαφάνεια και Συμμετοχή». Είναι και τα δύο συνθήματα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στο όνομα των οποίων τα θύματα εμφανίζονται και να γνωρίζουν τι θα πάθουν και να συμμετέχουν στην απόφαση να πάθουν.

Οι συντάκτες τέτοιων κειμένων γνωρίζουν πως τέτοια συνθήματα είναι λόγια του αέρα καθώς μέτρο πάντων για τα λαϊκά στρώματα είναι πλέον η ίδια η εμπειρία. Αυτή, για παράδειγμα, λέει πως μια «ΜΚΟ» ονόματι ΓΣΕΕ υπέγραψε πάγωμα και μείωση μισθών. Αυτή η εμπειρία λέει πως εκατοντάδες «κινήσεις πολιτών» εξασφαλίζουν με το αζημίωτο καθημερινά άλλοθι στην κυβέρνηση να προωθεί την πολιτική της. Η εμπειρία λέει πως με «κοινωνική ευθύνη» οι επιχειρήσεις τσακίζουν τους εργάτες τους κι ύστερα εμφανίζονται φιλάνθρωπες.

Οι συντάκτεςτέτοιων κειμένων δεν κρύβουν την προσπάθειά τους να αφαιρέσουν ευθύνη από το καπιταλιστικό κράτος, να τη μεταφέρουν στην πλάτη των θυμάτων. Ετσι, καλούν να δεχτούμε ότι δεν φταίει το κράτος των καπιταλιστών για τις ελλείψεις στα σχολεία, δεν φταίει το κράτος για την κατάσταση στα νοσοκομεία, δεν φταίει το κράτος γιατί ένας ανασφάλιστος εργάτης που έχασε τα χέρια του στο μεροκάματο δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Φταίει το κεφάλι το ξερό του που πήγε και σακατεύτηκε, φταίνε οι γονείς που δεν πληρώνουν την καθαρίστρια, φταίνε οι συγγενείς που δε σφουγγαρίζουν το νοσοκομείο και πάει λέγοντας.

Ασχετο: Σε κάθε θέμα που προκύπτει από την κυβερνητική πολιτική, επιφανείς αστοί αρθρογράφοι σπεύδουν να διαβεβαιώσουν ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πρόταση. Εννοούν μια πρόταση εντός αυτής της πολιτικής. Ομως, το ΚΚΕ, μόνο το ΚΚΕ, έχει καταθέσει μια συνολικά διαφορετική πρόταση. Για μια λαϊκή οικονομία, με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, στα πλαίσια της οποίας - για παράδειγμα - και όλη η ιστορία των επαγγελμάτων θα βρει την αντιστοίχησή της. Ε, αυτή η πρόταση δεν υπάρχει για τους αστούς αρθρογράφους γιατί είναι με την καπιταλιστική ιδιοκτησία και οικονομία. Μέχρι οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι, να την κάνουν σημαία στις διεκδικήσεις τους έχοντας καθαρό πως σωτηρία δεν υπάρχει για κανέναν όσο κουμάντο κάνει το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Η απελευθέρωση των επαγγελμάτων έχει ένα και μόνο στοιχείο. Πώς θα εξαφανίσει τους μικρούς και θα συγκεντρώσει τη δουλειά στις εταιρείες. Τα περί «μη ενδιαφέροντος» των μονοπωλίων για μια τέτοια συγκέντρωση ας τα πουν αλλού. Παράδειγμα; Ηδη η λογιστική είναι μια δουλειά που για έναν τεράστιο αριθμό επιχειρήσεων απ' όλον τον κόσμο γίνεται συγκεντρωμένα στην Ινδία από δυο τρεις πολυεθνικές που αξιοποιούν εκεί το εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό του συγκεκριμένου κλάδου. Αυτό θέλουν και για εδώ. Να τους κόψουμε τη φόρα...

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ