Με αφορμή μια (ακόμα μια) «εξυπνάδα»

«...σε μια εκδήλωση παγκόσμιας πρωτοτυπίας γιορτάζουν τη συντριβή του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας από τον Εθνικό Στρατό.
Δύσκολο να εξηγήσει κανείς, βάσει της λογικής, τι μπορεί να ωθεί έναν σημερινό κομμουνιστή να πανηγυρίζει τη μνήμη της τελικής ήττας (...)».

*

Τα παραπάνω, μεταξύ άλλων - εξίσου ευφυέστατων - γράφτηκαν την περασμένη Κυριακή από την «εξυπνούλα» στήλη της «Καθημερινής». Τα συνηθίζει κάτι τέτοια «χαριτωμένα».
Αφορμή, τούτη τη φορά, οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης του ΚΚΕ για τους μαχητές και τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

***

Πρώτον: Από την πένα της «εξυπνούλας» στήλης, που πανηγυρίζει (ακόμα!) τη συντριβή της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, κανείς δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις ιστορικών γνώσεων, ειδικά στο ερώτημα από ποιους «συνετρίβη» ο ΔΣΕ. Από τον (λεγόμενο) Εθνικό Στρατό ή από τις Ναπάλμ και τα αεροπλάνα του Βαν Φλιτ;

*

Δεύτερον: Προφανώς το μεγαλείο της ήττας του Σπάρτακου ή το μεγαλείο της ήττας της Κομμούνας του Παρισιού δεν αγγίζουν τη «μεγαλοσύνη» του συγκροτήματος Αλαφούζου. Αλλά, ας είναι τουλάχιστον συνεπείς με τη «μεζούρα» των αξιών τους: Ας αποφεύγουν εκφράσεις όπως «Μολών Λαβέ», ή αναφορές στον Παπαφλέσσα και στο Μανιάκι. Κάτι «παλιο-ήττες» συνέβησαν κι εκεί...

*

Τρίτον: Πολλές φορές στην «Καθημερινή» επαναλαμβάνουν - λες και θέλουν να την εμπεδώσουν - τη φράση «τελική ήττα» του ΚΚΕ. Γιατί; Επαψαν να επενδύουν στην «κατάργηση της πάλης των τάξεων» και στο «τέλος της Ιστορίας»; Δεν τα πολυπιστεύουν; Τους ανησυχεί κάτι;...

*

Τέταρτον (και σημαντικότερο): Η «εξυπνούλα» στήλη δεν θα αντιληφθεί ποτέ ότι το ανθρώπινο μεγαλείο οικοδομείται μέσα από μεγαλειώδεις νίκες, αλλά και μέσα από το μεγαλείο των ηττών (μερικές φορές, μάλιστα, κυρίως από το μεγαλείο των ηττών).
Γιατί κριτήριο του μεγαλείου δεν είναι, τελικά, οι νίκες ή οι ήττες. Είναι το δίκαιο των αγώνων στους οποίους σημειώθηκαν οι νίκες και οι ήττες. Είναι η αυτοθυσία, ο αλτρουισμός, η ανιδιοτέλεια, τα ιδανικά εκείνων που νικούν ή ηττώνται για χάρη του δίκιου.

***

Τέλος: Ευχαριστούμε - ειλικρινά - τον «εξυπνούλη» που μας θύμισε πόσο περιφρονούμε τη «λογική» εκείνων που στον κόσμο τους η νίκη ισοδυναμεί με το «κέρδος» και η ήττα ισοδυναμεί με τη «ζημία». Που η ανθρωπιά και το φιλότιμο δεν τους λένε τίποτα, αφού δεν αποτελούν στοιχεία των «λογιστικών εγγραφών» τους.
Πού να ήξεραν, οι καημένοι, πότε και πώς «αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία».
Αυτοί δε χρειάζεται να διαβάσουν από δω και κάτω. Θα είναι μάταιο. Δε θα καταλάβουν τίποτα.
Γιατί η ανθρώπινη ιστορία έτσι αρχίζει κι έτσι προχωράει:

*

«(...) Α, ναι, πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί, φιλοδοξίες, υπεροψίες,
θυσίες και ήττες και ήττες, κι άλλες μάχες (...)
Ωστόσο
- ποιος ξέρει -
ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να
αρχίζει
η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου (...)».
(Γιάννης Ρίτσος, «Η Ελένη»)

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ