Αμπελοφιλοσοφία τα περί ενότητας της Αριστεράς

 Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Γ.Γ. της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε

και εδώ τη συζήτηση που ακολούθησε

Aπό τη συνέντευξη της  Γ.Γ. του ΚΚΕ.

-- Αναφέρατε προηγουμένως δυο ιστορικά παραδείγματα της ελληνικής Αριστεράς, του '74 και του '89, της Ενωμένης Αριστεράς και του ενιαίου Συνασπισμού, για να προβλέψετε ότι οι αυταπάτες περί ενότητας της Αριστεράς δεν θα αντέξουν για πολύ καιρό. Ωστόσο υπάρχουν και τα προηγούμενα παραδείγματα του ΕΑΜ και της ΕΔΑ, που η Αριστερά της χώρας θα λέγαμε ότι μεγαλούργησε. Μήπως τελικά η ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά βρίσκεται σε τέτοιου είδους πολιτικές συλλήψεις;

-- Μην ανακατεύουμε τώρα μήλα και πορτοκάλια... Πρώτα πρώτα το ΕΑΜ δεν είχε καμία σχέση με συμμαχία της Αριστεράς. Η βασική δύναμη του ΕΑΜ ήταν το ΚΚΕ, έτσι το έφεραν τα πράγματα, τα αστικά κόμματα είχαν πάει άλλα στο Κάιρο, άλλα στο Λονδίνο, άλλοι είχαν συμμαχήσει με τον αντίπαλο, με την Κατοχή, και υπήρχαν βέβαια κάποιες προσωπικότητες, κάποιες μικρές δυνάμεις που καλώς ήρθαν μέσα στο ΕΑΜ. Το ΕΑΜ, μην ξεχνάτε, ότι ήταν ένας μεγάλος απελευθερωτικός αγώνας απέναντι στην ξενική Κατοχή. Καθοδηγητής αναγνωρισμένος ήταν το ΚΚΕ. Δεν λέω ότι όλα επαναλαμβάνονται, έτσι ήταν και μην κάνουμε τώρα μεταφορές.

Και κοιτάξτε, κάθε συμμαχία έχει τις δυσκολίες της αναπόφευκτα, και σε εκείνες τις συνθήκες ο ταξικός αγώνας υπήρχε και δεν μπορεί να παραμερίζεται μπροστά στον εθνικό απελευθερωτικό. Και δεν είναι τυχαίο και το σοβαρό λάθος που έκανε το ΚΚΕ το 1944 - το έχει αναγνωρίσει προ πολλού το ΚΚΕ - δεν είχε καμία σχέση βεβαίως ούτε με προδοσίες, ούτε με συμβιβασμούς με τον αντίπαλο, αλλά ήταν λάθος. Επέδρασαν και οι σύμμαχοι; Μπορεί να επέδρασαν. Επέδρασαν και οι διεθνείς σύμμαχοι; Μπορεί να επέδρασαν. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε εναντίον των συμμαχιών, αλλά μη βλέπουμε όλα τα πράγματα έτσι απλά.

Για την ΕΔΑ... Και εδώ έγινε σοβαρό λάθος. Διότι ο συνασπισμός κομμάτων έγινε κόμμα και όταν ένας συνασπισμός κομμάτων γίνεται κόμμα, τότε βεβαίως θεωρεί ασυμβίβαστη τη συμμαχία του με το ΚΚΕ, με τους κομμουνιστές. Και τα ίδια έγιναν και το 1989. Φτιάξαμε ένα συνασπισμό και μόλις ανέτειλε ο ήλιος άντε να τον κάνουμε κόμμα. Τα ίδια έχουν γίνει τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εφτιαξε ο Συνασπισμός το ΣΥΡΙΖΑ, πρωτοστάτησε... να γίνουμε κόμμα...

Ε, μια του φίλου, δυο του φίλου, τρεις και την κακή του μέρα... Ο χώρος αυτός είναι τέτοιος. Και όταν έχει αγωνιστική φυσιογνωμία, ανάλογα με τις συνθήκες, και όταν δεν έχει, απεχθάνεται το οργανωμένο κίνημα και πάνω απ' όλα το εργατικό συνδικαλιστικό. Θέλει λίγο φλου τα πράγματα, κινήματα γενικά, και προπάντων ενώ λένε ότι είναι αριστεροί, δεν έχει κατεύθυνση αντικαπιταλιστική ουσιαστικά.

Και η απαίτησή μας σε ένα χώρο που εμφανίζεται σαν αριστερός αντικαπιταλιστικός είναι πολύ μεγαλύτερη από έναν που λέει ότι παλεύω για αλλαγές μέσα στα όρια του συστήματος. Αλλιώς τον κρίνεις αυτόν που εμφανίζεται ως αντικαπιταλιστής. Και στη ζωή πρέπει να κάνεις πειράματα, δοκιμές. Αλλά έχουν και όρια οι δοκιμές. Τώρα η μεγάλη ανάγκη είναι άλλη: Ο απεγκλωβισμός των λαϊκών στρωμάτων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Αυτό είναι που θα δώσει τη δυναμική στο κίνημα και όχι η αμπελοφιλοσοφία περί ενότητας της Αριστεράς. Οποιοι θέλουν να ενωθούν, ας ενωθούν στο κάτω κάτω. Την άδειά μας χρειάζονται;»