Κάλπικο δίλημμα.

Η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης του χρέους έγινε αφορμή να ακουστούν «φωνές» από αστικά προπαγανδιστικά επιτελεία για αναποτελεσματικότητα της κυβερνητικής πολιτικής στην έξοδο από την κρίση. Τα ίδια επιτελεία που ζητωκραύγαζαν υπέρ των μνημονίων. Και καπιταλιστές εξορκίζουν την αναδιάρθρωση, με πρώτον απ' όλους το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Αναδιάρθρωση σημαίνει χρεοκοπία, δηλαδή καταστροφή κεφαλαίου. Προβάλλουν ως μπαμπούλα τη συνεχή μείωση των λαϊκών εισοδημάτων, που ωθούν σε πιο βαθιά ύφεση, υπονομεύοντας την ανάπτυξη (καπιταλιστική εννοούν), γεγονός που θα παρατείνει η αναδιάρθρωση, λόγω παράτασης -λένε- των άγριων μέτρων.

Ταυτόχρονα, μιλούν συνεχώς για ανταγωνιστικότητα που θα συμβάλει στην καπιταλιστική ανάκαμψη, στις επενδύσεις. Αλλά αυτή απαιτεί ακόμη πιο άγρια αντιλαϊκά μέτρα. Γιατί όμως πέφτουν σε αντιφάσεις; Η βελτίωση του εισοδήματος θα φέρει ανάπτυξη ή η ανταγωνιστικότητα και ποια από τις δύο πολιτικές θα φέρει ανάπτυξη; Οι αντιφατικές προσεγγίσεις εκφράζουν την αντίφαση του ίδιου του συστήματος. Η κρίση είναι αντικειμενική. Η έξοδος σε όφελος του κεφαλαίου απαιτεί καταστροφή εργατικής δύναμης και μέρους του κεφαλαίου (χρεοκοπία). Οι επενδύσεις απαιτούν φτηνούς εργάτες (ανταγωνιστικότητα), ενώ η αύξηση των λαϊκών εισοδημάτων μειώνει την ανταγωνιστικότητα. Επομένως δε νοιάζονται για το λαό, αλλά για τη μικρότερη ζημιά του κεφαλαίου από τη χρεοκοπία. Ομως η συνεχής μείωση του λαϊκού εισοδήματος εγκυμονεί κινδύνους για το σύστημα από μια εν δυνάμει απότομη άνοδο της ταξικής πάλης. Αυτό θέλουν να εμποδίσουν.

Αντεπίθεση. Όποια πολιτική διαχείρισης, με αναδιάρθρωση του χρέους ή χωρίς, σκοτώνει τη ζωή του λαού.