Ψέματα και αλήθειες για τον Κ. Καραγιώργη.

Το αμαρτωλό «ΒΗΜΑ», μια εφημερίδα που θα βρεις κάτω από όποια πέτρα αντιλαϊκής πρακτικής κι αν σηκώσεις, μια εφημερίδα της πλουτοκρατίας που παριστάνει τη φιλολαϊκή κι ας έχει ξοδέψει τόνους αντικομμουνιστικής μελάνης σε όλη την ιστορία της, το «ΒΗΜΑ» λοιπόν, που έχει πάρει εργολαβικά την υπόθεση της αντιΚΚΕ συκοφαντικής επίθεσης, επανήλθε γράφοντας τα ίδια για χιλιοστή και παραπάνω φορά σχετικά με τη λεγόμενη «υπόθεση Καραγιώργη». Βοηθός του αυτή τη φορά η Μ. Καραγιώργη, της οποίας το «ΒΗΜΑ» και ο δημοσιογράφος του υιοθετούν με κλειστά μάτια (δεν περιμέναμε τίποτα άλλο) όσα η Μ. Καραγιώργη ισχυρίζεται και σε αυτήν τη συνέντευξη που τους έδωσε (Κυριακή 24 Απρίλη 2011). Το γεγονός ότι απέχουν παρασάγγας από την ιστορική αλήθεια, εννοείται ότι δεν ενδιαφέρει το «ΒΗΜΑ» και τους όμοιούς του κάθε ανάλογου εντύπου. Δεν ενδιαφέρει, βεβαίως, και τον οπορτουνισμό. Το βασικό γι' αυτούς είναι το ΚΚΕ. Αυτό έχουν στο στόχο και όχι τόσο για το παρελθόν, όσο κυρίως για το παρόν και το μέλλον. Αυτό φοβούνται, την απήχηση της πολιτικής του.

Τα λεγόμενα στη συνέντευξη από την Μ. Καραγιώργη ότι αν το ΚΚΕ είχε στα χέρια του τον Καραγιώργη «... θα του έκανε (...) ό,τι "καλύτερο" είχε ο Μεσαίωνας για να "τιμωρήσει" τον άτακτο, ανήσυχο και προβληματιζόμενο υπήκοό του», έγινε τίτλος της δισέλιδης συνέντευξης.

Πέρα από το γεγονός ότι η Ιστορία δεν γράφεται με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο, κρίνουμε τα λεγόμενα και γραφόμενα της Μ. Καραγιώργη με βάση τα ιστορικά γεγονότα. ( Η συνέντευξη στο ΒΗΜΑ εδώ)

Αν και καθένας οφείλει να προσεγγίζει την ιστορική πραγματικότητα κατά το δυνατόν αντικειμενικά, η Μ. Καραγιώργη δεν το κάνει. Πολλά από αυτά, που έχει γράψει και είπε στη συνέντευξή της, στερούνται κάθε προσπάθειας αναζήτησης της αλήθειας, εμπεριέχουν πολλές ανακρίβειες και αυτό δεν δικαιολογείται μόνο από το γεγονός ότι εδώ και περίπου πενήντα χρόνια διέρρηξε τους δεσμούς της με το ΚΚΕ περνώντας στον οπορτουνιστικό χώρο.

Ανακρίβεια πρώτη...

Υποστηρίζει η Μαρία Καραγιώργη στη συνέντευξή της ότι «μετά την πτώση του Ζαχαριάδη, το 1956, έγινε από το ΚΚΕ μια "αποκατάσταση" του Καραγιώργη με μισό στόμα». Βεβαίως, τα πράγματα έγιναν τελείως διαφορετικά και αυτό η Μ. Καραγιώργη ασφαλώς το γνωρίζει, όπως και η κυρία Κατερίνα Ζωιτοπούλου - Μαυροκεφαλίδου, που συνυπογράφει το τελευταίο βιβλίο της Μαρίας Καραγιώργη. Και το γνωρίζουν, αφού η σχετική απόφαση βρίσκεται στα αρχεία του οπορτουνισμού, στα ΑΣΚΙ, δηλαδή στο χώρο όπου βρίσκονται τα κλεμμένα από τους αναθεωρητές του 1968 αρχεία του ΚΚΕ, τα οποία έχουν διερευνήσει. Και γνωρίζουν ότι το σχετικό πόρισμα της Επιτροπής, που προτάθηκε στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και εγκρίθηκε από την 9η Ολομέλεια (1958), αριθμεί 23 δακτυλογραφημένες σελίδες - ύμνο στον Κ. Καραγιώργη. Το σχετικό κείμενο κλείνει με την αποκατάστασή του ως εξής: «Ν' ακυρωθεί η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ της 9. 6. 50 για την καθαίρεσή του από μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και τη διαγραφή του. Ν' ακυρωθεί επίσης η καθαίρεσή του από το βαθμό του αντιστράτηγου του ΔΣΕ. Ν' αποκατασταθεί στο ΚΚΕ απ' το 1920, στην ΚΕ απ' το 7ο Συνέδριο που τον εξέλεξε και στο βαθμό του αντιστράτηγου του ΔΣΕ» (Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 48413). Ακολούθησε η δημοσιευμένη εδώ και χρόνια Απόφαση της 9ης Ολομέλειας της ΚΕ, με την οποία αποκαταστάθηκαν οι Γ. Σιάντος και Ν. Πλουμπίδης, μαζί και ο Κ. Καραγιώργης.

... και η καθιερωμένη αντιΚΚΕ επίθεση

Ωστόσο, η Μ. Καραγιώργη ισχυρίζεται (και το «ΒΗΜΑ» βεβαίως υιοθετεί) ότι βρίσκεται στον Περισσό «κρυμμένο στα βάθη του μεγάρου του (...) όλο το αρχείο» που αφορά στις συνθήκες θανάτου του Καραγιώργη, το χώρο ταφής του και άλλα. Και ζητάει να της αποδοθεί.

Η εδώ και δεκαετίες ενορχηστρωμένη επίθεση για το αρχείο του ΚΚΕ επανέρχεται και διά στόματος Μ. Καραγιώργη. Οσο κι αν είναι διατεθειμένος κάποιος να της αναγνωρίσει το δίκαιο του αιτήματός της, άλλο τόσο δεν μπορεί να παραγνωρίσει και την επίδραση που της ασκούν κακοί σύμβουλοι. Γιατί, αφού δεν υπάρχουν στο «φάκελο Καραγιώργη» στα ΑΣΚΙ τέτοια έγγραφα, σίγουρα δεν υπάρχουν στο κατακλεμμένο αρχείο του ΚΚΕ. Ας τα αναζητήσουν λοιπόν αλλού οι ενδιαφερόμενοι. Και αυτοί που δείχνουν και έλλειψη σεβασμού σε μία υπερήλικα γυναίκα. Ακόμα: Αν ο Τσαουσέσκου, με τον οποίο το κόμμα της Καραγιώργη, το πάλαι ποτέ «ΚΚΕ εσωτερικού», διατηρούσε τις καλύτερες των σχέσεων, δεν έδωσε στην οικογένεια Καραγιώργη το αρχείο που αφορά στον Κ. Καραγιώργη, γι' αυτό δεν ευθύνεται το ΚΚΕ, που με τον Τσαουσέσκου διατηρούσε κάθε άλλο παρά καλές σχέσεις και με τη βοήθειά του κατέκλεψαν το 1968 το αρχείο του ΚΚΕ στο Βουκουρέστι, σε συνεργασία με τη ρουμανική αστυνομία.

Ανακρίβεια δεύτερη

Λέει στη συνέντευξη η Μαρία Καραγιώργη για την αποχή του ΕΑΜ από τις βουλευτικές εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946: «Η μοιραία απόφαση για την αποχή ήταν αποκλειστικά του Ζαχαριάδη». Και όμως, η σχετική απόφαση δεν ήταν προσωπική απόφαση του Ζαχαριάδη, ούτε ήταν μόνο του ΚΚΕ. Τότε την υποστήριξαν και ο Ι. Σοφιανόπουλος και ο Αλέξ. Σβώλος και πολλοί άλλοι μη κομμουνιστές. Συγκεκριμένα, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ υιοθέτησε σχετική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ, που είχε προηγηθεί (βλέπε ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 6ος, σελ. 176). Αλλά και μετά τις εκλογές (3 Απρίλη 1946) έλεγε η ανακοίνωση εφτά κομμάτων (Ενωσις Δημοκρατικών Αριστερών, ΣΚΕΛΔ, Αριστεροί Φιλελεύθεροι, Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος, Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος, Δημοκρατική Ενωσις, μαζί τους και ο Πολιτικός Συνασπισμός των Κομμάτων του ΕΑΜ): «... η τεράστια πραγματικά αποχή που εσημειώθη δεν ήταν απλώς κραυγή διαμαρτυρίας διά το εκλογικόν ανοσιούργημα της 31ης Μαρτίου (...) Η ψευδοβουλή που προήλθεν από τις εκλογές (...) δεν εκπροσωπεί παρά την μειοψηφίαν του Εθνους (...) να διεξαχθούν σύντομα νέες γνήσιες και ελεύθερες εκλογές»(ολόκληρη η ανακοίνωση στο ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 6ος, σελ. 431, 432, 433).

Το γεγονός ότι ο Ν. Ζαχαριάδης πρωτοστάτησε στην αποδοχή της θέσης για αποχή, είναι αναμφισβήτητο. Μάλιστα, δε συμφώνησε και δεν εισηγήθηκε τη σύσταση της ηγεσίας του ΠΚΚ (ΚΚΣΕ) καθώς και άλλων αδελφών κομμάτων, που υποστήριζαν ότι το ΚΚΕ έπρεπε να πάρει μέρος στις εκλογές.

Ανακρίβεια τρίτη

Η Μ. Καραγιώργη υποστηρίζει στη συνέντευξή της ότι ήταν για όλα ενημερωμένη, «μια και ήμουν και η ίδια ενεργό στέλεχος του Κόμματος», όπως λέει. Και για τις διαφωνίες του Κ. Καραγιώργη υπογραμμίζει: «Αλλωστε, η διαφωνία ήταν πολύ παλαιά, από τον καιρό της αποχής από τις εκλογές του 1946. Η δική του θέση, όπως και του Χατζή και άλλων της ΚΕ, ήταν να πάρουμε μέρος στις εκλογές». Τα παραπάνω υιοθετεί και ο δημοσιογράφος του «ΒΗΜΑΤΟΣ», είτε από... επαγγελματική υποχρέωση, είτε επειδή δεν έκανε καν τον κόπο να διερευνήσει προτού γράψει.

Η απόφαση για αποχή από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 πάρθηκε επί της ουσίας στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ (12-15 Φλεβάρη 1946) και ήταν ομόφωνη (βλέπε ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 6ος, σελ. 173) και δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» στις 17 Φλεβάρη 1946. Την υπερψήφισαν και ο Κ. Καραγιώργης και ο Θ. Χατζής, αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ ο πρώτος και τακτικό μέλος της ο δεύτερος. Η θέση του Κ. Καραγιώργη για τις εκλογές του 1946 άλλαξε από τις αρχές του 1950. Το ίδιο και η θέση του για τον αγώνα του ΔΣΕ.

Στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ (Γενάρης 1949) ο Κ. Καραγιώργης είπε για τον Ζαχαριάδη σε σχέση με τον ένοπλο αγώνα: «... προσθέτω ότι η μεγαλύτερη συμβολή του σ. Ζαχαριάδη σε ολόκληρη την Ιστορία του Κόμματός μας, είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι μας οδήγησε με μπολσεβίκικη πραγματικά τόλμη στην απόφαση να ξαναπάρουμε τα όπλα και να φτάσουμε εδώ που έχουμε φτάσει, με τη βεβαιότητα ότι αν κάνουμε το καθήκον μας μπορούμε στο συντομότερο ικανό χρονικό διάστημα να φτάσουμε στη σίγουρη νίκη. Κανένας άλλος από μας δεν θα μπορούσε να οδηγήσει το Κόμμα στη μεγάλη αυτή απόφαση» (Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 45446).

Ας σημειωθεί εδώ ότι και η διαφωνία που ο Κ. Καραγιώργης εξέφρασε σχετικά με λαθεμένες επιλογές που έκριναν την πορεία του λαϊκού κινήματος στην περίοδο της Κατοχής, εκδηλώθηκε πρώτη φορά μετά το 1949 και όχι στη διάρκεια της Κατοχής, όπως υποστήριξε το 1950. Στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ (Γενάρης 1949) ο Κ. Καραγιώργης είπε ανάμεσα σε άλλα για την περίοδο της Κατοχής: «Αλλά σύντροφοι το γεγονός είναι γεγονός. Δεν έχει σημασία το τι είδε κανένας ούτε και το τι είπε. Σημασία έχει αν το είδε ολοκληρωμένο και ακόμη περισσότερη σημασία έχει το τι έκαμε πρακτικά στο δικό του τομέα όπου τον είχε τάξει το Κόμμα και τι έκανε, τι αποτέλεσμα έφερε για να βοηθήσει γενικότερα το Κόμμα (...) απ' αυτή την άποψη κανείς μας δεν είναι εντάξει από κείνη την περίοδο, φυσικά ούτε και γω (...) Αυτή είναι η τελική μου διαπίστωση» (Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 45446).

Βεβαίως, τα αμέσως προηγούμενα δεν αφορούν μόνο τον Κώστα Καραγιώργη. Ηταν ένα πρόβλημα της συλλογικής σκέψης του ΚΚΕ, ένα πρόβλημα αδυναμίας, για διάφορους λόγους, να διαμορφώσει στρατηγική νίκης. Μην έχοντας λύσει το κυριότερο θέμα της ταξικής πάλης, δηλαδή χωρίς να θέτει ως στόχο την πάλη για τη σοσιαλιστική εξουσία, προσπάθησε να δει αυτοκριτικά την πορεία του έξω από αυτό το πλαίσιο.

Εξω από το παραπάνω πλαίσιο, το ΚΚΕ έκρινε και την αποχή από τις εκλογές του 1946, που ωστόσο πρέπει να κριθεί ως σωστή και αναγκαία, αλλά ενταγμένη στη στρατηγική για την εργατική εξουσία και στην πολιτική γενίκευσης του ένοπλου αγώνα πολύ νωρίτερα από το Σεπτέμβρη του 1947, οπότε και γενικεύτηκε.

Αυτά δεν έγιναν και το αποτέλεσμα ήταν, βασικά λάθη να αποδίδονται μεταξύ άλλων αιτιών και σε «δουλειά υπόπτων», γεγονός στο οποίο συντελούσε και η υπονομευτική δράση του ταξικού αντίπαλου και κάποιες επιτυχίες που είχε αυτός στο παρελθόν, όσον αφορά στη διείσδυση ανθρώπων του σε κρίκους της δομής του Κόμματος.

Μέσα στο κλίμα που διαμόρφωναν όλα τα παραπάνω, σε συνθήκες ιδιαίτερης σκληρότητας της ταξικής πάλης και εσωκομματικής πολιτικής διαπάλης για την πορεία του Κόμματος, ξετυλίχθηκε και η τραγική περίπτωση του Κ. Καραγιώργη, καθώς και των Γ. Σιάντου και Ν. Πλουμπίδη, αλλά και του Ν. Ζαχαριάδη αργότερα.

Το ΚΚΕ έχει αποκαταστήσει τον Κώστα Καραγιώργη εδώ και 53 χρόνια. Θεωρεί άδικη την κατηγορία που του αποδόθηκε για συνεργασία με τον ταξικό εχθρό. Το ίδιο θεωρεί και για άλλα στελέχη που κατηγορήθηκαν επίσης άδικα.

Το ΚΚΕ μελετά την Ιστορία του υπεύθυνα, με σκοπό να βγάλει συμπεράσματα που θα το κάνουν πιο ικανό σήμερα που ο ταξικός αγώνας συνεχίζεται και θα γίνει πολύ περισσότερο σκληρός. Το ΚΚΕ είναι περήφανο για την ηρωική ιστορία του και διδάσκεται από αυτήν. Το τελευταίο προϋποθέτει επίπονη και συλλογική προσπάθεια και όχι δουλειές του ποδαριού. Προϋποθέτει επιστημονική μελέτη μιας ηρωικής πορείας, μακριά από τη λαθολογία και τον υποκειμενισμό, με μέτωπο και στον αντικομμουνισμό. Σε αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αγωνίζονται και επαγρυπνούν.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ