Μεταγραφές παιχτών: Εμπόριο αθλητών ή κάτι παραπάνω;

Του Βαγγέλη Γείτονα, μέλους του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος παίχτηκε ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια των δημοσιογράφων, αυτό της μεταγραφολογίας, που στην πραγματικότητα έχει βάση και δεν είναι άλλη από την αγοραπωλησία των αθλητών διαφόρων αγωνισμάτων, με το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ να έχουν τα πρωτεία. Στη διαδικασία αυτή παρελαύνουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και το αντικείμενό της δεν είναι άλλο από την εκμετάλλευση του ταλέντου των αθλητών με σκοπό το κέρδος από χορηγίες, διαφημίσεις κλπ. Η βιομηχανία που έχει στηθεί συμπεριλαμβάνει μια σειρά από τομείς που προσφέρουν μεγάλη κερδοφορία στις αθλητικές ΑΕ. Για να προκύψει όμως αυτή η κερδοφορία, το ρόλο της σύγχρονης «Ιφιγένειας» παίζουν από τη μία οι ίδιοι οι αθλητές (με την προσωπική τους ευθύνη) και από την άλλη οι φίλαθλοι των ομάδων που στην πλειοψηφία τους είναι νέοι και αντιμετωπίζουν τη σκληρή πραγματικότητα και τα αδιέξοδα της ανεργίας, της ανασφάλιστης εργασίας και των μισθών πείνας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, λοιπόν, αποτελεί και η μεταγραφή ποδοσφαιριστή σε ομάδα της Ισπανίας που, για να πραγματοποιηθεί, κόστισε ούτε λίγο ούτε πολύ 100 εκατομμύρια ευρώ. Στην Ισπανία, που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία 1 στους 4 Ισπανούς είναι άνεργος και στους νέους κάτω των 25 ετών η ανεργία είναι στο 56,1%, αποτελεί πρόκληση ένα τέτοιο ποσό. Άλλωστε, όπως γράφεται, στην Ισπανία πάνω από το 70% των νέων οπαδών της Ρεάλ δεν μπορούν να πληρώσουν το εισιτήριο για να δουν αυτόν τον ποδοσφαιριστή. Ο ίδιος ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ Μ. Πλατινί, με αφορμή τις μεταγραφές, πρόσφατα δήλωσε: «Οι μεταγραφές πλέον γίνονται με σκοπό οι άνθρωποι που τις διαχειρίζονται να βγάλουν όσα περισσότερα χρήματα μπορούν. Οι παίκτες έχουν φτάσει σε σημείο να είναι προϊόντα και όχι ποδοσφαιριστές». Εδώ δημιουργούνται ερωτηματικά που πρέπει να απαντηθούν από όλους εκείνους που εδώ και χρόνια συστηματικά προσπαθούν να αποκόψουν τον αθλητισμό από το επίπεδο της οικονομίας και σαν να μην φτάνει αυτό, ολημερίς πιπιλάνε ατάκες ότι ο αθλητισμός ενώνει, είναι πάνω από την πολιτική και άλλα τέτοια ωραία. Λειτουργούν οι ομάδες όπως όλες οι ΑΕ; Παίρνουν μέτρα για να αυξήσουν τα κέρδη τους και μόνο; Πώς προκύπτουν αυτά τα χρήματα που δαπανούν για μεταγραφές; Τελικά, είναι εμπόρευμα ο αθλητισμός; Στις σημερινές συνθήκες η απάντηση έχει δοθεί επανειλημμένως από την ίδια τη ζωή και είναι καθαρή: Στον καπιταλισμό ο αθλητισμός είναι εμπόρευμα και εξυπηρετεί την κερδοφορία του κεφαλαίου που επενδύει σε αυτόν. Ο Ισπανός -και όχι μόνο- φίλαθλος δεν έχει να κερδίσει τίποτα (πέρα από πρόσκαιρη «χαρά» για την ομάδα του) από αυτή και παρόμοιες άλλες μεταγραφές, αντίθετα έχει στερηθεί τόσα χρόνια σε μισθούς, δικαιώματα για να κερδίζουν όσοι κάθονται στο σβέρκο του. Άραγε πόσες αθλητικές υποδομές θα μπορούσαν να φτιαχτούν με τα υπέρογκα ποσά αυτών των μεταγραφών; Πόσοι ανασφάλιστοι θα ασφαλίζονταν και πόσα σχολεία θα μπορούσαν να φτιαχτούν; Η αλήθεια είναι ότι πολλά θα μπορούσαν να γίνουν, όμως τίποτα δε χωράει στα κέρδη των καπιταλιστών.

Παρατηρώντας την κούρσα των κερδών στην οποία συμμετέχουν οι ποδοσφαιρικές ομάδες, από τη μία βλέπουμε ότι επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας όσον αφορά τον ανταγωνισμό (υγιής, όπως μας λένε κάποιοι) και από την άλλη συγκαλυμμένα αναπτύσσεται σε αυτό το έδαφος η άποψη του μονόδρομου των χορηγών, των εταιρειών και των κάθε λογής μάνατζερ, η γνωστή σε όλους φράση «αθλητισμός χωρίς χορηγούς δεν υπάρχει» που επιχειρεί να εγκλωβίσει τις συνειδήσεις. Είναι μια άποψη που αναπαράγεται από όλους τους κόλπους του αθλητισμού-εμπόριο και τους υποστηρικτές του, με την οποία η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, όπως η σύγκρουση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης προς όφελος των λαϊκών αναγκών, για τον οποίο το ΚΚΕ καλεί το λαό να παλέψει. Σήμερα, χρειάζεται ακόμα πιο θαρρετά ο κάθε νέος, κάθε εργαζόμενος να αντικρίσει την πραγματικότητα που του επιβάλλουν και στον αθλητισμό όσοι βαφτίζουν τις ΠΑΕ «ιδέες» για να κερδίζουν στις πλάτες του και να οργανώσει τη δική του συμμαχία, για τις δικές του ανάγκες.

902.gr