Πρώτο μέρος
Η εκτίμηση για το σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα αυτής της κατεύθυνσης γίνεται ανεξάρτητα από το εάν αυτές οι δυνάμεις εντάσσονται ευθέως ή όχι στη συμμαχία με δυνάμεις του δεξιού οπορτουνισμού, όπως π.χ. η ΚΟΕ που συμμετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ και δραστηριοποιείται στην κίνηση στην οποία πρωτοστατεί ο Α. Αλαβάνος, στο λεγόμενο «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής».
Ο σοσιαλδημοκρατικός - δηλαδή αστικός - χαρακτήρας της γραμμής προκύπτει από τα εξής στοιχεία:
Πρώτα απ' όλα από το γεγονός ότι προβάλλεται ως γραμμή απάντησης στην αντεργατική επίθεση και φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση μια εκδοχή νεοκεϋνσιανής επεκτατικής πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού που περιλαμβάνει:
- Στάση πληρωμών και έξοδο από την ΟΝΕ.
- Εθνικοποίηση τραπεζών.
- Επανακρατικοποίηση ορισμένων ΔΕΚΟ.
- Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με προγράμματα δημοσίων επενδύσεων με έμφαση σε συγκεκριμένους κλάδους της βιομηχανίας. Αυτές οι προτάσεις εμφανίζονται σε συνθήκες που αντανακλούν την αυξημένη δυσκολία του καπιταλιστικού συστήματος να διαχειριστεί την κρίση. Ετσι αναπτύσσεται προβληματισμός στα πλαίσια των αστικών επιτελείων, των κρατικών και διακρατικών οργανισμών του κεφαλαίου, που πολλές φορές εκφράζει και ανταγωνισμούς μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου για το μέλλον της ευρωζώνης, για το αν θα παραμείνει ως έχει ή θα αναδιπλωθεί, για το ενδεχόμενο αναδιαπραγμάτευσης του χρέους ή διευθέτησης του χρόνου αποπληρωμής του κλπ.
Στο πώς διατυπώνονται αυτοί οι στόχοι, υπάρχουν παραλλαγές. Αλλοτε διατυπώνεται πιο καθαρά, έτσι π.χ. ο Κώστας Μάρκου στην εφημερίδα «Πριν» γράφει: «Από αυτή τη σκοπιά μπορεί να γίνει λαϊκά κατανοητό και πολιτικά αποτελεσματικό το αίτημα για παύση πληρωμών του χρέους, επαναδιαπραγμάτευση από καλύτερες θέσεις στην προοπτική της διαγραφής του.
Από αυτή τη σκοπιά αποκτά αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα το αίτημα για άμεση έξοδο από το ευρώ στην προοπτική της εξόδου από την ΕΕ, σε ρήξη με τους νόμους της συνδυασμένης και ανισόμετρης ένταξης στο διεθνή καπιταλισμό.
Από αυτή τη σκοπιά θα μπορούσε να διεκδικηθεί το αίτημα για υποτίμηση του εθνικού νομίσματος με παράλληλο εθνικό προστατευτισμό από ακριβότερες εισαγωγές.
Οπως και η εθνικοποίηση - κρατικοποίηση και εργατικός - κοινωνικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος ώστε να μη φύγουν κεφάλαια στο εξωτερικό.
Για να τεθούν στην υπηρεσία ενός προγράμματος δημοσίων επενδύσεων για έργα υπέρ των λαϊκών αναγκών με σεβασμό του περιβάλλοντος.
Αυτή η οικονομική πολιτική θα σώσει επίσης χιλιάδες μικρομεσαίους και αγρότες από την χρεοκοπία και την καταστροφή, ενώ θα έβγαζε την ελληνική οικονομία από την ύφεση»1.
Ακόμα πιο καθαρός είναι ο διαχειριστικός χαρακτήρας στο κείμενο υπογραφών οικονομολόγων πανεπιστημιακών που παρουσίασε ο Λεωνίδας Βατικιώτης: «Θεωρούμε πλέον κοινωνική αναγκαιότητα την έξοδο από το ευρώ και την ΟΝΕ κι επίσης την παύση πληρωμών του χρέους και την επαναδιαπραγμάτευσή του με στόχο τη μείωση και τη διαγραφή του [...] Απαιτούμε από την κυβέρνηση να θέσει επιτέλους ένα φραγμό στην ασυδοσία των τραπεζών επιβάλλοντας απαγόρευση φυγής κεφαλαίων, να προχωρήσει στην κρατικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, την επαναφορά στο δημόσιο των στρατηγικής σημασίας ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων (ΟΤΕ, ΔΕΗ) την εφαρμογή μέσω του προγράμματος δημόσιων επενδύσεων μιας μακρόπνοη βιομηχανικής πολιτικής»2.
Αλλοτε προβάλλονται διανθισμένοι με αντικαπιταλιστικά επίθετα:
«Είναι αναγκαίο σήμερα να συγκροτηθεί ένα...ευρύτερο κοινωνικό πολιτικό Μέτωπο Λαϊκής Αντιπολίτευσης και αντικαπιταλιστικής ανατροπής που θα επιδιώκει:
- Την κατάργηση του μνημονίου, την έξοδο από το «μηχανισμό» και το σύμφωνο σταθερότητας.
- Την άρνηση του ιμπεριαλιστικού χρέους. Εξοδο από το ευρώ, ρήξη με την ΕΕ.
- Γενναία αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου. Ακύρωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων.
Αυξήσεις στους μισθούς - συντάξεις, μείωση χρόνου εργασίας. Απαγόρευση απολύσεων, προστασία ανέργων. Σταθερή, χωρίς ελαστικοποίηση δουλειά. Δημόσια δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση. Καμία ιδιωτικοποίηση. Αμεσο πέρασμα στο δημόσιο με κοινωνικό - εργατικό έλεγχο, χωρίς αποζημίωση των τραπεζών.
- Αντικαπιταλιστική αποδέσμευση - συμβολή στη διάλυση της ΕΕ για σοσιαλιστική διεθνή Ενωση στην Ευρώπη και στον κόσμο»3.
Στην ίδια κατεύθυνση ο Ν. Γαλάνης, στέλεχος της ΚΟΕ, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» αναφέρει ως βασικούς στόχους:
«- Να ακυρωθεί η συνθήκη υποδούλωσης σε ΔΝΤ και ΕΕ.
- Να φύγει η κατοχική κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου.
- Αρνηση πληρωμής του χρέους και έξοδος από την ευρωζώνη.
- Εθνικοποίηση τραπεζών, δημόσιο έλεγχο οικονομίας και κεφαλαίων.
- Παραγωγική ανασυγκρότηση με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων»4.
Αλλες δυνάμεις που δρουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως η ΑΡΑΝ, θεωρούν επίσης το παραπάνω πλαίσιο ως βάση για μετωπική, κοινή δράση:
«Είναι ανάγκη οι αντιστάσεις να συναρθρωθούν σε ένα πλατύ αγωνιστικό κοινωνικό μέτωπο για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής [...]Αυτό θα επέτρεπε να δοθεί νικηφόρα η μάχη, να ξεδιπλωθεί η κοινή δράση της αριστεράς, να γίνει η συνάντηση με την λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ [...]Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να διατυπώσει ανοιχτό κάλεσμα προς τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς για την από κοινού προβολή των αναγκαίων πολιτικών στόχων που ορίζουν την ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική (κάτω τα μέτρα της κυβέρνησης, ΔΝΤ, ΕΕ, Ανυπακοή σε ΕΕ και ΔΝΤ, Διαγραφή του χρέους, Εξω από το ευρώ και την ευρωζώνη, Εθνικοποίηση Τραπεζών, Αύξηση σε μισθούς - συντάξεις), τη στήριξη των αγώνων, την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, την πάλη για ένα πραγματικά αγωνιστικό μέτωπο»5.
Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να υποστηρίζουν ότι η αστική τάξη θορυβείται περισσότερο από το στόχο της «στάσης πληρωμών» απ' ό,τι από τη σύνδεση των σημερινών αγώνων και διεκδικήσεων με την προοπτική της πάλης για «Λαϊκή Εξουσία» και «Λαϊκή Οικονομία». Ετσι, για παράδειγμα, ο Ρούντι Ρινάλντι, στέλεχος της ΚΟΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, γράφει αναφερόμενος στη συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Π. Αρεως, στις15 Μάη 2010: «Το κενό, λοιπόν, έγκειται στο άλμα που έκανε η γενική γραμματέας όταν διακηρύσσει ότι η απάντηση είναι περίπου ο σοσιαλισμός, η λαϊκή εξουσία και οικονομία. Αυτό το άλμα, άλμα φάσεων, περιόδων, συσχετισμών, κοινωνικοοικονομικών μπλοκ, συμμαχιών κλπ. οδηγεί στην παντελή έλλειψη κάθε πολιτικής αιχμής και στόχευσης που σήμερα, θα δημιουργούσε προβλήματα και αναστατώσεις στην αστική τάξη και καλύτερους όρους για το λαϊκό κίνημα. Για παράδειγμα οι αιχμές και συνθήματα άμεσης υλοποίησης όπως η έξοδος από την ευρωζώνη άμεσα και από το ευρώ, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, η ακύρωση των συμφωνιών με ΔΝΤ-ΕΕ, να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου κλπ. είναι ορισμένα παραδείγματα»6.
Μένει βεβαίως να εξηγηθεί πώς είναι δυνατόν μια τόσο επικίνδυνη αντικαπιταλιστική γραμμή να προβάλλεται συστηματικά από ένα ολόκληρο τμήμα του «αστικού Τύπου» π.χ. εφημερίδες «Το Ποντίκι», «Το Παρόν», περιοδικό «Επίκαιρα» του γνωστού εκδοτικού ομίλου Λιβάνη και μάλιστα με αυθεντικούς εκπροσώπους αυτής της γραμμής (π.χ. Π. Παπακωνσταντίνου, Γ. Δελαστίκ, Δ. Καζάκης, Λ. Βατικιώτης κ.ά.), αλλά και με σχετική αρθρογραφία στην «Ελευθεροτυπία» (Γ. Ρούσσης, Τ. Φωτόπουλος, Κ. Βεργόπουλος κ.ά.).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Σημειώσεις:
1. Κώστας Μάρκου, εφημερίδα «Πριν», 23 Μάη 2010.
2. Εφημερίδα «Πριν», 23 Μάη 2010.
3. Εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς», 29 Μάη 2010.
4. Νίκος Γαλάνης, εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 19 Μάη 2010.
5.Απόφαση συνδιάσκεψης ΑΡΑΝ, εφημερίδα «Πριν», 6 Ιούνη 2010.
6. Εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς», 22 Μάη 2010.
του Τάσου ΤΡΑΒΑΣΑΡΟΥ*
*Ο Τάσος Τραβασάρος είναι μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου