Αδίστακτη η πραγματικότητα

Πώς μπορεί να υπάρχει «ελευθερία των παραγωγικών δυνάμεων» χωρίς να έχει αφαιρεθεί από αυτές η φυλακή τους; Δηλαδή, χωρίς να καταργηθούν οι σχέσεις παραγωγής που εμποδίζουν τις παραγωγικές δυνάμεις να αναπτυχθούν;

Η απάντηση είναι απόλυτα αρνητική εδώ και 150 χρόνια: Δε γίνεται να ελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις χωρίς να καταργηθεί η φυλακή τους, δηλαδή οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Δε γίνεται, όσο τα μέσα παραγωγής είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών και ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος αρπάζεται επίσης απ' αυτούς.

Οσοι ζητάνε «ελευθερία στις παραγωγικές δυνάμεις» χωρίς να ζητάνε κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής καταφεύγουν σε λαθροχειρία συνειδητά.

Είναι η ίδια λαθροχειρία που αντί να λέει «να σωθούν οι καπιταλιστές» ζητάει «να σωθεί η Ελλάδα». Η ίδια λαθροχειρία που ταυτίζει τα συμφέροντα των εργατών με αυτά των καπιταλιστών.

Πίσω από τη διακήρυξη περί ελευθερίας ζητάνε απλά να αφεθούν οι καπιταλιστές ακόμα περισσότερο ασύδοτοι, να δεθούν οι εργάτες ακόμα πιο πολύ στο άρμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Αν η κουβέντα γινόταν στο κενό, μεταξύ γνωστού τύπου «διανοουμένων», σε κάποιο μπαρ σε ανύποπτη εποχή, θα έλεγες άστους να ψάχνονται.

Οταν όμως γίνεται δημόσια, μέσα από τις εφημερίδες, την ώρα που καλπάζει η καπιταλιστική κρίση, την ώρα που η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα παίρνει χαρακτήρα σύνθλιψης των εργατών, ε, δεν την αφήνεις να πέσει κάτω.

Δεν αφιερώνουν «σεντόνια» οι αστοί στις εφημερίδες τους για να πείσουν την εργατική τάξη να απελευθερωθεί. Αντίθετα, θέλουν να την πείσουν ότι το κεφάλαιο πρέπει να 'ναι ακόμα πιο ελεύθερο στη δράση του να τσακίζει τους εργάτες.

Οσοι - τον καιρό που έκανε επέλαση η αντεπανάσταση - έβλεπαν στη χρήση της λέξης «ελευθερία» την πλήρη διαστροφή του όρου είχαν δίκιο.

Είκοσι χρόνια μετά οι καπιταλιστές δεν κρύβουν λόγια (κι εδώ που τα λέμε, ούτε τότε έκρυβαν...).

Ελευθερία γι' αυτούς ήταν και παραμένει η ανεμπόδιστη διαρκής αύξηση των κερδών τους. Η δυνατότητά τους να μειώνουν διαρκώς την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης, να αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσής της. Τότε, το έντυναν με ολίγον από δημοκρατία (η σοβιετική εξουσία ήταν αντιδημοκρατική και εννοούσαν ότι είχε τσακίσει τους καπιταλιστές και δεν υπήρχαν για να εκμεταλλεύονται τους εργάτες, αυτή είναι η δημοκρατία τους). Τώρα επικαλούνται την κρίση του δικού τους συστήματος, το αδιέξοδο που δημιουργεί ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, για να αξιώσουν πλήρη ελευθερία κινήσεων στο τσάκισμα των εργατών.

Οι πάντα πρόθυμοι δημοσιογράφοι του αστικού Τύπου αναμασούν αυτό το κήρυγμα ελευθερίας. Αρχίζοντας και το κλάμα για μια άλλη διαχείριση που θα έφερνε καλύτερα αποτελέσματα. Οι ίδιοι που έδωσαν μάχη στις πρόσφατες εκλογές για ψήφο υπέρ του μνημονίου, διαμαρτύρονται δήθεν τώρα για το προτεινόμενο μείγμα. Προβάλλουν μια εικονική πραγματικότητα - ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, για να συγκαλύψουν την πραγματικότητα.

Ομως, η καπιταλιστική κρίση είναι πραγματικότητα. Η καταστροφή εργατών είναι πραγματικότητα. Η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων είναι πραγματικότητα. Τόσο το κλείσιμο επιχειρήσεων όσο και η εξαθλίωση των εργατών είναι αναγκαστικά πράγματα για τους καπιταλιστές. Οχι γιατί είναι κακοί άνθρωποι, αλλά γιατί μόνο έτσι ελπίζουν να ξαναβάλουν σε κίνηση τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαιά τους, ώστε να έχουν αυξανόμενα κέρδη.

Οποιος λέει στην εργατική τάξη κάτι λιγότερο απ' αυτό, όποιος διακηρύσσει πως μ' αυτήν ή την άλλη διαχείριση μπορεί και να την γλιτώσουμε, στην πιο επιεική εκδοχή προωθεί την εργατική τάξη στον καιάδα.

Πέρα από το αντιεπιστημονικό του πράγματος, και ιστορικά έχει αποδειχτεί πως τέτοιοι τύποι δουλεύουν συνειδητά για τον αντίπαλο. Ακόμα κι αυτοί που ενώ ξεκινούν από μια γενική αίσθηση δικαίου, τρέμουν, όμως, στο ενδεχόμενο να κινηθεί διαδικασία ανατροπής του καπιταλισμού, γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν συνδέσει το μικρόκοσμό τους με την τύχη του καπιταλισμού.

Τα ψέματα, όμως, έχουν τελειώσει για τους καπιταλιστές, όπως έχουν τελειώσει και για τους εργάτες.

Στη μια μετά την άλλη τις επιχειρήσεις βιώνουν πια πολύ πραγματικά την επιδίωξη του καπιταλιστή να πατήσει πάνω σε πτώματα εργατών για να τα βγάλει πέρα στον ανταγωνισμό του με τους άλλους καπιταλιστές.

Αυτό που ήταν καθαρό από την αρχή, έγινε πεντακάθαρο σήμερα. Το συντριπτικό χτύπημα επιχειρείται να δοθεί εκεί ακριβώς που παράγεται ο πλούτος. Σ' αυτή καθαυτή την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης. Για να πάρει ανάσα το κεφάλαιο ως την επόμενη κρίση, πρέπει να καταστραφεί και εργατική δύναμη.

Στον αστικό Τύπο επιμένουν πως αυτός είναι ο μονόδρομος που πρέπει να διαβούν οι εργαζόμενοι.

Απέναντι σε έναν τέτοιο ισχυρισμό τίποτα λιγότερο δεν αρμόζει από αυτό που διακηρύσσει το ΚΚΕ: Καμιά συναίνεση, οργάνωση της αντεπίθεσης.

Η καταστροφή των καπιταλιστών είναι όρος για την απελευθέρωση των εργατών.

Άρθρο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ