Η αντιλαϊκή πολιτική εφαρμόζεται ενιαία στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενάντια στους λαούς και τη νεολαία και αυτό αποδεικνύεται και από τη συζήτηση με την Jule Westerheide, υπεύθυνη Διεθνών Σχέσεων της Σοσιαλιστικής Γερμανικής Εργατικής Νεολαίας (SDAJ). Για παράδειγμα, στη Γερμανία υπάρχουν τώρα νέοι που δουλεύουν τον πρώτο χρόνο χωρίς κανένα μισθό, δηλαδή εκεί οι πρόσφατες προτάσεις του ΚΕΠΕ έχουν ήδη γίνει πράξη. Βέβαια, υπάρχουν διαφορές από χώρα σε χώρα ως προς τις εργατικές κατακτήσεις, τις κοινωνικές ανάγκες, το ύψος της ανεργίας. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί στην Ελλάδα εφαρμόστηκε μία όχι καλά επιλεγμένη πολιτική, αλλά γιατί η αφετηρία της ήταν σε χειρότερη θέση μέσα στην Ευρωζώνη.
“Οδηγητής”: Οι καπιταλιστές στην Ελλάδα και τα αστικά πολιτικά κόμματα χρησιμοποιούν συχνά το επιχείρημα ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται στην χώρα μας είναι αποτέλεσμα της πολιτικής της Γερμανίας, της Μέρκελ κ.λπ. Στη Γερμανία που δεν έχει μνημόνιο, με ποια επιχειρήματα “ντύνεται” η αντιλαϊκή επίθεση;
Jule Westerheide: Είναι αλήθεια ότι η Γερμανία λόγω της θέσης της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και σε συνθήκες οικονομικής κρίσης εντείνει την επιθετικότητα προς το εξωτερικό με διάφορα μέσα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και μάλιστα εντείνεται η επίθεση στις συνθήκες ζωής και εργασίας και ειδικά όσον αφορά την εργαζόμενη νεολαία.
Εμείς δουλεύουμε ώστε να αποκαλύπτουμε τον κοινό μύθο ότι “είμαστε ο νικητής της κρίσης”. Πρέπει να καταλάβουμε ποιος είναι ο νικητής της κρίσης. Η γερμανική αστική τάξη ξεκίνησε και πριν την κρίση να μειώνει το “εργατικό κόστος”. Για παράδειγμα η Γερμανία δεν έχει κανέναν κανονισμό σχετικά με τον κατώτατο μισθό, γεγονός που επιτρέπει να διατηρείται η οικονομική ανωτερότητα του γερμανικού κεφαλαίου, των γερμανικών μονοπωλίων σε σχέση με τους ανταγωνιστές του.
Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις στη Γερμανία χρησιμοποιούν πολύ έντονα την επιχειρηματολογία ότι τα κέρδη της κρίσης θα είναι επίσης προς όφελός μας. Με το επιχείρημα αυτό χρησιμοποιούν στην πραγματικότητα πάνω στην Γερμανική εργατική τάξη τα ίδια εργαλεία τα οποία είναι κοινά για όλες τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης.
“Ο”: Ποια κατάσταση αντιμετωπίζουν οι νέοι εργαζόμενοι και οι σπουδαστές τεχνικών σχολών;
J.W.: Κάποιος που θα εγκαταλείψει το σχολείο στην ηλικία των 16 και φυσικά δεν θα πάει στο πανεπιστήμιο, είναι πολύ πιθανό να βρεθεί στο εκπαιδευτικό σύστημα της λεγόμενης δευτερεύουσας εργασιακής εκπαίδευσης. Πρόκειται για ένα σύστημα που δημιουργήθηκε για να παρέχει φθηνούς εργάτες. Επίσης πολλές φορές οι νέοι εργαζόμενοι πρέπει να πληρώσουν γι’ αυτές τις σπουδές ή μπορεί να δουλεύουν έχοντας όμως ένα μισθό ο οποίος δεν επαρκεί για να ζήσουν.
Βέβαια αν δουλεύεις για πέντε μέρες τη βδομάδα, τότε έχεις ένα μισθό ύψους 400 ευρώ ανά μήνα. Πάντως στη Γερμανία τα 400 ευρώ είναι λίγο παραπάνω από το επίπεδο των κοινωνικών επιδομάτων και φυσικά το κόστος ζωής είναι πολύ υψηλό. Αλλά επίσης μπορούν να σε βάλουν σε πρόγραμμα πρακτικής άσκησης ή στα πλαίσια της τεχνικής σχολής να έχεις ρεπό μια μέρα για να παρακολουθείς μαθήματα και επομένως με αυτό τον τρόπο μπορούν να μην σε πληρώνουν καθόλου.
“Ο”: Όταν τελειώσει ένας νέος από εκεί τι μπορεί να κάνει;
J.W.: Μετά έχουν σειρά οι λεγόμενες (με τα λόγια των επιχειρήσεων) “αρχικές προκαταρκτικές χρονιές”. Δηλαδή σου λένε ότι δεν είσαι αρκετά προετοιμασμένος και χρειάζεται να δουλέψεις ένα χρόνο επιπλέον σε μια επιχείρηση ώστε να εκπαιδευτείς καλύτερα. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, δεν υπάρχει ασφάλιση για τους νέους εργαζομένους, επειδή υποτίθεται ότι θα πιάσουν στη συνέχεια δουλειά σε εκείνη την εταιρεία κι έτσι δέχονται την εκμετάλλευση χωρίς να πάρουν ούτε ένα ελάχιστο μισθό. Μηδέν μισθός για τον πρώτο χρόνο. Αυτός είναι παράδεισος!
Αλλά και για όσους πληρώνονται η κατάσταση δεν είναι και πολύ καλύτερη. Με τα λεγόμενα mini-jobs, που είναι κάτω από 450 ευρώ, το γερμανικό κεφάλαιο αντικαθιστά τις θέσεις πλήρους εργασίας. Παράλληλα, η υποχρέωση εξασφάλισης συντάξεων και κοινωνικής ασφάλισης φεύγει εντελώς από τις επιχειρήσεις με τα mini-jobs και αυτό πρέπει να το αποδεχθεί ο εργαζόμενος για να πάρει τη δουλειά. Επίσης, δεν ξέρεις αν θα δουλεύεις εκεί την επόμενη βδομάδα.
Επισήμως υπάρχουν 7,5 εκατομμύρια άτομα που δουλεύουν σε καθεστώς mini-jobs. Και αυτοί είναι οι επίσημοι αριθμοί! Υπάρχουν επίσης ακόμη 2,5 εκατομμύρια άτομα που δουλεύουν στα mini-jobs επιπρόσθετα από την κύρια εργασία τους, επειδή χρειάζονται ένα επιπλέον εισόδημα. Γενικά μετά το 2000 οι αριθμοί αυτοί έχουν διπλασιαστεί και μαζί με αυτούς και εκείνοι που αφορούν την ελαστική εργασία που απασχολούνται κυρίως οι γυναίκες (καθώς, όπως λέγεται, ταιριάζει περισσότερο στον τρόπο ζωής τους!). Γενικά για τη νεολαία τα mini-jobs είναι η πιο διαδεδομένη μορφή εργασίας. Αλλά αυτό δεν ξεκίνησε με την κρίση. Χρησιμοποιήθηκε σιωπηλά ως εργαλείο από πριν, ώστε “να πάμε” στην κρίση από καλύτερη θέση, σαν να ήξεραν ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε… Οι πολύ χαμηλοί μισθοί που δημιουργήθηκαν με όλα αυτά τα μέτρα είναι η βάση για την “επιτυχημένη” πορεία που ακολουθεί η Γερμανία.
“Ο”: Ναι, αλλά σου λένε ότι έτσι περιορίζεται η ανεργία…
J.W.: Επισήμως το 2013 η ανεργία στη νεολαία ήταν στο 7,5%. Αλλά δεν μετρούν εκείνους που παρουσιάστηκαν στα λεγόμενα Εργασιακά Κέντρα και δεν ξαναπαρουσιάστηκαν λόγω των άθλιων συνθηκών εργασίας που προτείνονται και σ’ αυτήν την καταπίεση που νιώθουν. Μάλιστα, σε πολλές πόλεις αυτά τα Κέντρα είναι ιδιωτικοποιημένα και έτσι είναι σαν μία υπηρεσία εξωτερικού συνεργάτη, η οποία αρχικά ήταν δημόσια, όμως τώρα δρουν ιδιωτικές εταιρείες που αντιμετωπίζουν τους ανέργους ως πελάτες τους. Με δύο λόγια αφαιρείται η υποχρέωση που θα έπρεπε να έχει το κράτος απέναντι στους ανέργους.
Για να δώσουμε κάποια παραδείγματα συγκεκριμένων μέτρων θα αναφέρω το εξής. Αν κάποιος έχει σύμβαση μέσω των Κέντρων Εργασίας η οποία προβλέπει πάνω από ένα ευρώ ωρομίσθιο, τότε δεν καταμετράται ως άνεργος. Και υπάρχουν κι άλλες δουλειές με ανάλογο μισθό.
“Ο”: Καταλαβαίνουμε ότι μάλλον δεν είναι όλα μέλι γάλα στη Γερμανία για έναν νέο άνθρωπο που θέλει να εργαστεί εκεί…
J.W.: Το “γερμανικό θαύμα” στηρίζεται πραγματικά στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Να το πω καθαρά: Στα μέτρα τα οποία έχουν παρθεί.
Μεγάλο πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν τμήματα των εργαζομένων που παλεύουν μεταξύ τους, όπως συμβαίνει με τους προσωρινούς εργαζομένους, οι οποίοι δεν γίνονται δεκτοί στα σωματεία και γενικά προωθείται μία διάσπαση της εργατικής τάξης. Υπάρχουν σωματεία -και φυσικά έχουν παίξει ρόλο οι σοσιαλδημοκράτες σ’ αυτό- που λένε ότι οι εργαζόμενοι που δεν έχουν τα προσόντα (δηλαδή οι νεότεροι) δε θα πρέπει να έχουν τον ίδιο μισθό με τους εργαζομένους που τα έχουν. Όταν κοιτάς τα γεγονότα στην πραγματική τους βάση βλέπεις πως οι νέοι δουλεύουν επίσης, αλλά έχουν συμβάσεις με πολύ χειρότερους όρους σε σύγκριση με πριν.
Τέλος οι μετανάστες που έρχονται στη Γερμανία αντιμετωπίζουν σε μεγάλο βαθμό ρατσιστικές επιθέσεις. Ωστόσο είναι χρήσιμοι στο γερμανικό κεφάλαιο, επειδή αποτελούν φθηνή εργατική δύναμη ιδιαίτερα στη βιομηχανία. Και αυτοί πάντως οι μετανάστες εργάτες δεν αντιμετωπίζουν καλές συνθήκες γιατί τους χρειάζονται οι βιομήχανοι μόνο για μια συγκεκριμένη φάση και επίσης δεν υπάρχει ελάχιστος μισθός. Στην περίπτωση π.χ. της αγροτικής παραγωγής οι εποχικοί εργάτες δουλεύουν στα σπαράγγια και τις φράουλες, με 2 ή 3 ευρώ ανά ώρα…
Από τον ΟΔΗΓΗΤΗ του Μαρτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου