Διεργασίες στο σοσιαλδημοκρατικό χώρο - Μέρος Β΄

Νέα σοσιαλδημοκρατία με τον ΣΥΡΙΖΑ;...

«Το πρόβλημα της πολιτικής ρευστότητας που χαρακτηρίζει τη συγκυρία, ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζεται στην αναντιστοιχία των δημοσκοπικών ποσοστών του και στα εκλογικά αποτελέσματα των σχημάτων που συμμετέχει στις επαγγελματικές ενώσεις (...) Θα έπρεπε να ανησυχούμε, και μάλιστα σοβαρά (...) Με ποια κοινωνικά και κομματικά στηρίγματα θα πετύχει η κυβέρνηση της αριστεράς να βγει νικήτρια (...) όταν αποδεικνύεται μονίμως μία σημαντική "δυσχέρεια" ανάμεσα στην κεντρική πολιτική καταγραφή μας και την ειδική στους κοινωνικούς χώρους;

Αν το φαινόμενο αυτό επαναληφθεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ιδίως τις δημοτικές, τότε θα αποδειχθεί με τραγικό τρόπο, ότι οι καθυστερήσεις και η ουσιαστική ανυπαρξία οικοδόμησης πολιτικής συμμαχιών με κινήσεις και πρόσωπα από το σοσιαλιστικό χώρο, όχι μόνο ναρκοθετούν την κυβερνητική προοπτική της αριστεράς, αλλά το βασικό είναι ότι μπορούν να αναβιώσουν στρατηγικές επαναδημιουργίας της κεντροαριστεράς (...) Αν αυτές οι τάσεις επιβεβαιωθούν, υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθεί ρήγμα στην προσπάθεια ηγεμόνευσης του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία και στην πολιτική κονίστρα και να ενεργοποιηθούν αντίρροπα αντανακλαστικά προς τον ενδιάμεσο και κεντρώο χώρο (...).

Πέραν των ανωτέρω, τα οποία φαίνεται να παρακάμπτονται από ορισμένους πολύ εύκολα και αβασάνιστα, δίνουμε την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για την οικοδόμηση πολιτικών συμμαχιών λειτουργεί ως κήνσορας "αριστεροφροσύνης" και "αντιμνημονιακής συνέπειας και καθαρότητας" (...) Κατά τον τρόπο αυτό, μειώνουμε τις δυνατότητες (...) να ανατρέψουμε την κυβέρνηση της δεξιάς και να δημιουργήσουμε μία στέρεη προοπτική για την κυβέρνηση της αριστεράς.

Γενικεύοντας και επεκτείνοντας την πάγια θέση μας για απόσταση του ΣΥΡΙΖΑ από όσους διαμόρφωσαν το νεοφιλελεύθερο και πελατειακό διαχειριστικό πλαίσιο, προς πάσα κατεύθυνση, με τρόπο επιπόλαιο, φοβικό και ορισμένες φορές εθελοτυφλώντας, οδηγούμαστε στην πολιτική απομόνωσης ελλείψει πολιτικής συμμαχιών, τελικά ελλείψει υπαρκτών συμμάχων. Χωρίς αυτές τις πολιτικές - προγραμματικές συμμαχίες δεν μπορεί να διευρυνθεί το πεδίο της πολιτικής παρέμβασης του ΣΥΡΙΖΑ και της αποτελεσματικότητας των πολιτικών του, στον παρόντα πολιτικό χρόνο, ο οποίος παράγει πολιτικά γεγονότα την τελευταία πενταετία που είναι αδύνατο να αντιστοιχηθούν με τις παραδοσιακές πολιτικές οργάνωσης και ανάπτυξης ενός κόμματος της Αριστεράς.

(...) Χρειάζεται λοιπόν μια δεύτερη σκέψη όσον αφορά στην πολιτική μας προς το "μεσαίο χώρο" (...) Η υπερβολικά φοβική πολιτική απέναντι σε τέτοιου τύπου πολιτικές συμμαχίες πρέπει να αντιστραφεί».

Τι τους ανησυχεί

Τα προηγούμενα αποτελούν εκτενή αποσπάσματα άρθρου στην «Εφημερίδα των Συντακτών» του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κοντονή, που απηχεί την ανησυχία της Κουμουνδούρου, αλλά και τον προβληματισμό τμημάτων της αστικής τάξης που ποντάρουν πάνω του, για τα αδύναμα ερείσματά του στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και τους φορείς του και τη σοβαρή δυσκολία που αντιμετωπίζει, στο πλαίσιο των συνολικότερων δυσκολιών στην προσπάθεια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, να τα ενισχύσει. Αλλά και για τη μικρή απήχησή του σε στρώματα όπου προσβλέπει για συμμαχίες η αστική τάξη. Αυτήν την εικόνα συνθέτουν και τα αποτελέσματα μιας σειράς εκλογικών αναμετρήσεων που έγιναν τελευταία σε σωματεία, επιμελητήρια κ.λπ.

Η επισήμανση αυτή έγινε καταρχήν στον φιλοκυβερνητικό αστικό Τύπο. Γρήγορα, όμως, απασχόλησε την «Αυγή» και τις εφημερίδες που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, επαληθεύοντας ότι ως ζήτημα «ακουμπάει» συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα. Πρόσφατα, μάλιστα, σε άρθρο της «Αυγής» γράφτηκε ότι η αδυναμία αυτή καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ «ευάλωτο, σαν τον γίγαντα με τα πήλινα πόδια».

Πού στηριγμένοι θα κυβερνήσουμε; Και πώς θα τηρήσουμε την υπόσχεση που δίνουμε στην αστική τάξη για «κοινωνική συνοχή» και «σταθερότητα»; Αυτό διερωτάται επί της ουσίας ο Στ. Κοντονής. Εχοντας επιπρόσθετα στο μυαλό του ότι αυτό που πρέπει να προσφέρει εναλλακτικά ο ΣΥΡΙΖΑ ως χαρτί διαπραγμάτευσης με την αστική τάξη, εκτός από την αλλαγή μείγματος διαχείρισης, είναι και η ικανότητά του να ενσωματώνει μαζικά τους εργαζόμενους, το λαό. Αλλωστε, τέτοιο ρόλο έπαιζε πάντα η σοσιαλδημοκρατία την οποία πασχίζουν να αναγεννήσουν. Βασικό προσόν στο βιογραφικό που προσκόμισε στην αστική τάξη για να προαχθεί σε δυνάμει διαχειριστή της εξουσίας της, σε μια περίοδο που αυτή επιδιώκει την ανανέωση των μέσων χειραγώγησης και ενσωμάτωσης εργατικών - λαϊκών μαζών.

Είναι όμως και δική του ανάγκη για να μπορέσει να ανταποκριθεί σ' αυτούς τους στόχους, καθώς γνωρίζει πως το μείγμα διαχείρισης που υπερασπίζεται δεν σημαίνει το τέλος της αντιλαϊκής επίθεσης στους εργαζόμενους, αλλά τη συνέχισή της με άλλα μέσα και τρόπους.

Καμπανάκι κινδύνου

Ταυτόχρονα, ο Στ. Κοντονής κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στο εσωκομματικό ακροατήριο, εκθέτοντάς του τη ρευστότητα ενός πολιτικού σκηνικού που αναζητά νέα μορφή.

Λέει πως σε αυτές τις συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την πολυτέλεια να επιλέγει με ποιους θα δώσει τη μάχη που μαίνεται για τα «σκήπτρα» της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας κι ότι όποιος πρόθυμος να συνδράμει πρέπει να γίνεται δεκτός χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Γιατί διαφορετικά μπορεί τα «σκήπτρα» να καταλήξουν σε άλλα χέρια.

Με αυτό το σκεπτικό, καλεί σε ακόμα πιο γρήγορη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά στο θέμα των συμμαχιών, με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας δοκιμασμένες στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, χωρίς, όπως λέει χαρακτηριστικά, να «λειτουργεί ως κήνσορας "αριστεροφροσύνης" και "αντιμνημονιακής συνέπειας και καθαρότητας"». Απευθύνεται σε εκείνο το τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, στην «Αριστερή Πλατφόρμα», που παίζει το παλιό και γνώριμο χαρτί της «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας». Δηλαδή, αυτού του τμήματος των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που καλλιεργούσε ψευδαισθήσεις ειδικά σε ένα τμήμα πιο πολιτικοποιημένων εργαζομένων, τμημάτων του λαού που συμμετέχουν στο κίνημα, ότι είναι δυνατόν μέσα από μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, με αναγκαίους «συμβιβασμούς», να έρθουν ριζικές αλλαγές.

Ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, Ν. Βούτσης, μέσα στη βδομάδα την κατηγόρησε για «δυσανεξία σε οποιοδήποτε άνοιγμα» και της διεμήνυσε ότι θα συνεχιστεί η γραμμή συνεργασιών με «αλλεπάλληλους κύκλους πολιτικών δυνάμεων, στελεχών, κοινωνικών παραγόντων, που θα ενισχύσουν το ρεύμα για να φτάσουμε στη νίκη, που ύστερα επίσης θα κληθούν να στηρίξουν ή κριτικά να συναινέσουν στην αριστερή διακυβέρνηση».

Αυτοί οι «αλλεπάλληλοι κύκλοι» χωράνε από Καρυπίδηδες έως Βουδούρηδες, χωράνε στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας που κατοικοεδρεύουν πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ, από το «παλιό» παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, μέχρι γνωστούς εργατοπατέρες, χωράνε «πατριώτες» της «λαϊκής δεξιάς», κοινώς κάθε καρυδιάς καρύδι, αρκεί να είναι πρόθυμο να βάλει πλάτη ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να φτάσει την αστική διακυβέρνηση, με το όνειρο της οποίας ξυπνάει και κοιμάται.

Θα βάλει τα δυνατά του

Είναι βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει τα δυνατά του να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Προς τούτο ήδη καταγράφονται ορισμένες κινήσεις των δυνάμεών του στο συνδικαλιστικό κίνημα, που προσπαθούν εναγωνίως να διαχωρίσουν την εικόνα τους απ' αυτή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών με τις οποίες συμπορεύονται χρόνια και δίνουν από κοινού τη μάχη για το χτύπημα των ταξικών δυνάμεων.

Είναι στο χέρι της εργατικής τάξης βεβαίως να κόψει τα πόδια που προσπαθεί να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στους τόπους δουλειάς. Εκεί δηλαδή όπου θεμελιώνεται η εξουσία των εκμεταλλευτών της, της τάξης στο όνομα της οποίας πίνει νερό ο ΣΥΡΙΖΑ, διαβεβαιώνοντάς την πως θα βάλει τα δυνατά του να της διασφαλίσει καλύτερες ακόμα συνθήκες αρπαγής του πλούτου που παράγουν οι εργάτες.

Οι εργάτες να απορρίψουν ηχηρά, ρητά και κατηγορηματικά την «ανασυγκρότηση» του συνδικαλιστικού κινήματος που διακηρύττει ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε «ανασυγκροτημένο» να τον κουβαλήσει στην πλάτη έως τον κυβερνητικό θώκο και να βάλει πλάτη στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Πλήρωσαν ακριβά τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, δεν πρέπει να επιτρέψουν τη νεκρανάστασή του με άλλο όνομα, ειδικά σήμερα, που είναι πολύ περισσότερα από κάθε άλλη φορά αυτά που διακυβεύονται. Οχι μόνο δεν πρέπει να βοηθήσουν το αστικό πολιτικό σύστημα να ξεπεράσει τα ζόρια του, αλλά οφείλουν να οξύνουν στο έπακρο τις δυσκολίες του γυρνώντας του την πλάτη, προσεγγίζοντας το ΚΚΕ και συντονίζοντας τα βήματά τους με αυτά του ταξικού εργατικού - λαϊκού κινήματος. Να ανοίξουν δρόμο όχι για μία απ' τα ίδια και χειρότερα ακόμα, αλλά για λαϊκή εξουσία και οικονομία που το κουμάντο θα είναι στα δικά τους χέρια.

Αναδημοσίευση από ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ