Ποια συμμαχία;

Δεν πρόλαβε η αστική τάξη να συνασπιστεί κάτω από τη σημαία της νέας κυβέρνησής της κι έσπευσαν όσοι ορθώνουν αναχώματα παρεμπόδισης του εργατικού κινήματος, να μιλήσουν ξανά για ανάγκη «ενότητας της αριστεράς». Μιλούν μάλιστα για άθροισμα που φτάνει εκλογικά ποσοστά ικανά να σπρώξουν σε φιλολαϊκή προοπτική. Κι αυτό την ώρα που το εργατικό λαϊκό κίνημα κάνει βήματα στην πάλη για την ανατροπή των μονοπωλίων. Η απάντηση σε τέτοιου είδους αναχώματα δίνεται από την ίδια τη ζωή. Τα αστικά κόμματα συνασπίστηκαν για να αντιμετωπίσουν με ισχυρότερες δυνάμεις την καπιταλιστική κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, αλλά και για να αντιμετωπίσουν ένα κίνημα που έχει όλο και πιο καθαρό ότι ο αντίπαλος είναι τα μονοπώλια και η εξουσία τους ανεξάρτητα από το κόμμα στην κυβέρνηση. Οι «αριστερές» εφεδρείες του συστήματος που συμφωνούν με τον πυρήνα της αστικής πολιτικής, δεν βάζουν θέμα λαϊκής συσπείρωσης ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, ισχυρίζονται ότι αρκεί μια «αριστερή» ενότητα για να υπάρξει άλλη κυβέρνηση τάχα φιλολαϊκή αλλά μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης.

Για ποια ενότητα μιλάνε; Μιλάνε για ενότητα κοινωνικών δυνάμεων που πλήττονται από τα μονοπώλια και ψάχνουν να βρουν πολιτική έκφραση; Δε μιλάνε γι' αυτό. Σηκώνουν ένα κατασκεύασμα με την ταμπέλα «αριστερά» και μιλάνε για πολιτική ενότητα και με το ΚΚΕ. Αλλά το ΚΚΕ δεν είναι «αριστερά», είναι Κομμουνιστικό Κόμμα. Πώς μπορούν πολιτικά να πορευτούν ενωμένοι οι υποστηρικτές της ΕΕ, της ένωσης των μονοπωλίων και αυτοί που παλεύουν για αποδέσμευση από την ένωση των μονοπωλίων με λαϊκή εξουσία; Τέτοια ενότητα δεν μπορεί να υπάρχει. Αλλωστε η συμμαχία δεν είναι αυτοσκοπός. Συμμαχία για ποιο σκοπό; Και οι «αριστεροί» απαντούν σ' αυτό: για μια κυβέρνηση διαπραγμάτευσης μέσα στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ, δηλαδή για τα μονοπώλια.

Μιλούν επίσης για πολιτική ενότητα σε μερικά κρίσιμα άμεσα ζητήματα. Αυτά που παλεύει το εργατικό κίνημα. Τα σωματεία, οι λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές, για το μεροκάματο, το κομμένο ρεύμα, τη σύνταξη,τη βάρβαρη φορολογία και τα χαράτσια, την υγεία, την παιδεία κλπ. Αλλά γιατί χρειάζεται πολιτική ενότητα από τα πάνω για να αναπτύσσεται αυτή η πάλη που συνενώνει εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, φτωχά λαϊκά στρώματα ανεξαρτήτως πολιτικής επιλογής; Σ' αυτό το πεδίο χτίζεται η συμμαχία. Κοινωνική συμμαχία που μέσα από την εμπειρία του αγώνα της βάζει απέναντι τον αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Αυτή η κοινωνική συμμαχία έχει στόχους πάλης στα διάφορα μέτωπα, συνδέει αυτή την πάλη με την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής που απαιτεί ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής για τη λαϊκή οικονομία. Που θα εξασφαλίζει δουλειά σε όλους με πλήρη δικαιώματα, διατροφική επάρκεια χωρίς τα μονοπώλια, δημόσια και δωρεάν παιδεία για τις ανάγκες του λαού και όχι των μονοπωλίων, δημόσια και δωρεάν υγεία για το λαό και όχι τις εταιρείες παροχής υπηρεσιών υγείας.

Η ενότητα των «αριστερών» δεν είναι ενάντια στα μονοπώλια. Είναι χρήσιμο ανάχωμα για την αστική τάξη κόντρα στο ταξικό εργατικό κίνημα. Ο λαός να μην εγκλωβιστεί σε τέτοιες παγίδες. Τώρα λαϊκή συμμαχία από τα κάτω για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Σ 'αυτό πρωτοστατεί το ΚΚΕ. Ο αντίπαλος είναι συγκεκριμένος, συγκεκριμένο και το μέτωπο για τη ρήξη και την ανατροπή.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ