Φούμαρα και αυταπάτες τα περί «προοδευτικής» κυβέρνησης συνεργασίας

«Συνασπισμό εξουσίας από τις προοδευτικές δυνάμεις» ζητάει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για να αναδειχτεί κυβέρνηση και να ασκήσει δήθεν φιλολαϊκή πολιτική. Μάλιστα, αθροίζει μήλα με πορτοκάλια και λέει ότι οι δυνάμεις που θα συγκροτήσουν αυτόν το «συνασπισμό» είναι ήδη πλειοψηφία στις δημοσκοπήσεις. Βάζει, δηλαδή, στο ίδιο τσουβάλι το ΚΚΕ, που έχει αντιμονοπωλιακή στρατηγική, με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, πολλές από τις οποίες, όπως η ΔΗΜΑΡ, πρώην συνιστώσα του ΣΥΝ, και οι Οικολόγοι Πράσινοι, δηλώνουν ότι στηρίζουν τη σημερινή συγκυβέρνηση, που θα εφαρμόσει τα πλέον αντιλαϊκά μέτρα.

Στο ίδιο τσουβάλι βάζει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και δυνάμεις με καραμπινάτο αντικομμουνιστικό προσανατολισμό. Αλλά και κινήσεις - ομάδες, που μέχρι πρότινος συμμετείχαν στο συμμαχικό σχήμα των οπορτουνιστών, αλλά αποχώρησαν, εκτοξεύοντας αποκαλυπτικές κατηγορίες για το περιεχόμενο και το χαρακτήρα αυτής της συμμαχίας. Αυτές οι δυνάμεις και άλλες που αναπαράγουν αυταπάτες και ψευτιές για ένα «καλό ΠΑΣΟΚ», είναι που θέλει να συσπειρώσει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση που ονομάζει «προοδευτική».

Ο συνασπισμός που επιδιώκει έχει καθαρά εκλογίστικο χαρακτήρα, αφού εκεί υποτάσσει τη στρατηγική του ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, σπέρνοντας αυταπάτες ότι μπορούν να υπάρξουν φιλολαϊκές αλλαγές μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο, με το λαό αποκλειστικά στο ρόλο του ψηφοφόρου και χωρίς ριζικές ανατροπές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας.

Τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση; Απαντάει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: Θα επαναδιαπραγματευθεί τα δάνεια και θα διεκδικήσει τη διαγραφή μέρους του χρέους. Κατ' αρχήν, αναγνωρίζει ότι ο λαός πρέπει να πληρώσει μέρος του χρέους, για το οποίο όμως καμιά ευθύνη δεν έχει, αφού είναι όλο της πλουτοκρατίας. Αναγνωρίζει, δηλαδή, ότι ο λαός χρωστάει στους τραπεζίτες, στις «αγορές» και τα καπιταλιστικά κράτη - δανειστές της Ελλάδας, και μ' αυτόν τον τρόπο νομιμοποιεί τις αξιώσεις που εγείρουν σε βάρος του.

Με ποιο δεδομένο θα διαπραγματευτεί; Οτι στρατηγικός στόχος της κυβέρνησης είναι να παραμείνει η χώρα στο «σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης», όπως ξεκάθαρα δήλωσε τις προάλλες ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, μέσα στην ΕΕ πάση θυσία και με οποιοδήποτε κόστος για το λαό. Ο,τι λένε σήμερα το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ., η ΔΗΜΑΡ, η Μπακογιάννη, οι Οικολόγοι, ο Δημαράς και οι άλλοι, όλοι θιασώτες του ευρωμονόδρομου και γι' αυτό κόμματα του συστήματος. Με ποιους θα διαπραγματευτεί; Με την Κομισιόν, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τις κυρίαρχες δυνάμεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα της Ευρωζώνης, αφού εκεί θέλει να παραμείνει και με αυτούς πρέπει να κάνει τις συνεννοήσεις για τα δάνεια και το χρέος.

Λέει, δηλαδή, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι η «προοδευτική κυβέρνηση», όταν εκλεγεί, θα πάει στην τρόικα και, σε συνεννόηση μαζί της, θα πετύχει συμφωνία για μείωση των οφειλών για τα δάνεια, νέα φθηνότερα δάνεια και «κούρεμα» του χρέους. Κι αυτό, λέει, μπορεί να γίνει, όχι μόνο χωρίς να παρθούν νέα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά επιπλέον, οι ιμπεριαλιστές εταίροι που δανείζουν την Ελλάδα, θα συμφωνήσουν και στην προώθηση μιας σειράς μέτρων από την «προοδευτική» κυβέρνηση, όπως η αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου, η κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν τουλάχιστον τους τελευταίους 24 μήνες και πάει λέγοντας!

Μετά απ' όλα αυτά, οι ιμπεριαλιστές - εταίροι, καπιταλιστές, τραπεζίτες και λοιποί θα συμφωνήσουν και με την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, όπως διακαώς επιθυμεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ! Πρόκειται για παραμύθια της Χαλιμάς. Και διαγραφή του χρέους, και φιλολαϊκά μέτρα, και παραμονή στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, δε γίνεται. Η ιμπεριαλιστική ΕΕ και Ευρωζώνη είναι εχθρός του λαού και ασύμβατη με τα εργατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ανάγκες.

Καλός ο λαός, αλλά καλύτερα τα αφεντικά

Λέει, ακόμα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι η «προοδευτική» κυβέρνηση θα ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, με αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου, διεκδίκηση των πόρων του ΕΣΠΑ από την ΕΕ και την εκπόνηση ενός νέου, «ευρωπαϊκού σχεδίου Μάρσαλ» για την Ελλάδα, όπως έλεγε τις προάλλες ο Δ. Παπαδημούλης σε τηλεοπτική του συνέντευξη. Ολα αυτά, με την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ και βέβαια με απείραχτη την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Με καπιταλιστική, δηλαδή, παραγωγή στην Ελλάδα, αφού ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε θέλει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Αν έβαζε τέτοιο ζήτημα, δε θα είχε κανένα νόημα να μιλάει για ΕΣΠΑ και ευρωπαϊκή βοήθεια, αφού η ΕΕ είναι καπιταλιστική ένωση και δεν είναι δυνατόν να έχει για μέλη της μη καπιταλιστικές χώρες και να τους δίνει και κονδύλια. Συστατικό στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στην οποία θα διοχετευτούν τα ΕΣΠΑ και τα «Μάρσαλ», είναι η δυνατότητα του κεφαλαίου να αποσπά το μέγιστο δυνατό κέρδος, με διαρκή μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την απόσπαση προνομίων, φοροαπαλλαγών και κονδυλίων από το καπιταλιστικό κράτος. Γι' αυτό επενδύει με όρους και σε κλάδους που του αποδίδουν κέρδος.

Πώς θα επιβάλει η κυβέρνηση, που θέλει να συγκροτήσει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στους καπιταλιστές να επενδύσουν σε κλάδους που είναι ζωτικής σημασίας για τις λαϊκές ανάγκες, αλλά είτε δεν έχουν το προσδοκώμενο κέρδος, λόγω του σκληρού παγκόσμιου ανταγωνισμού, είτε είναι σε υποχρεωτικό περιορισμό από τις ευρωενωσιακές συμφωνίες, όπως για παράδειγμα η γεωργία, η κτηνοτροφία, η κλωστοϋφαντουργία;

Ακόμα και αν έχει τις καλύτερες προθέσεις, πώς θα παρακάμψει η «προοδευτική» κυβέρνηση τις δεσμεύσεις και τους περιορισμούς που ισχύουν για την απορρόφηση των κονδυλίων από τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τα οποία απαγορεύεται να αξιοποιηθούν για έργα σημαντικά για τις λαϊκές ανάγκες (αντισεισμικά, αντιπλημμυρικής προστασίας, στελέχωση νοσοκομείων - σχολείων - Πρόνοιας με εργασιακές σχέσεις πλήρους απασχόλησης);

Ακόμα πιο πέρα: Αν, με τη φορολογία και τα άλλα φιλεργατικά μέτρα που λέει ότι θα πάρει, πλήξει την κερδοφορία του καπιταλιστή, τότε πλήττει και την ανταγωνιστικότητά του. Πώς θα υποχρεώσει η «προοδευτική» κυβέρνηση τον καπιταλιστή να εφαρμόσει τα φιλεργατικά μέτρα που υποτίθεται ότι θα αποφασίσει; Πώς θα υποχρεώσει τον καπιταλιστή να διατηρήσει τη δραστηριότητά του στην Ελλάδα, αν ο ίδιος εκτιμήσει ότι πλήττεται η ανταγωνιστικότητά του και αποφασίσει να μεταφέρει τα κεφάλαιά του σε χώρες με καλύτερους για τον ίδιο όρους, αφού η ΕΕ του διασφαλίζει αυτή τη δυνατότητα, με τις τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ;

Πώς θα δεχτούν η καπιταλιστική ΕΕ και η Ευρωζώνη, που φτιάχτηκαν για να θωρακίσουν και να ισχυροποιήσουν την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, μια χώρα όπως η Ελλάδα να εφαρμόζει μέτρα που υπονομεύουν αυτήν την ανταγωνιστικότητα; Και πώς θα κατευθύνουν ευρωενωσιακά κονδύλια σε δραστηριότητες που πλήττουν την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα, την καρδιά, δηλαδή, της ΕΕ και της Ευρωζώνης; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά.

Να τσακιστούν οι αυταπάτες

Είναι εξόφθαλμες οι αυταπάτες που καλλιεργεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για δήθεν φιλεργατικά - φιλολαϊκά μέτρα εντός της ΕΕ και με καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της, όχι μόνο δεν μπορούν να νομοθετήσουν στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών, αλλά επιπλέον δεν μπορούν πλέον να κάνουν ούτε τις ελάχιστες παραχωρήσεις και ελιγμούς απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια που κλιμακώνεται, αφού η κρίση είναι βαθιά και δεν αντιμετωπίζεται με τα εργαλεία του παρελθόντος.

Εμπόδια στα βάρβαρα μέτρα και επιμέρους νίκες, μπορεί να πετύχει το κίνημα μόνο αν διαμορφώσει στρατηγική ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, που είναι η πηγή της λυσσαλέας επίθεσης και η πραγματική τροχοπέδη στην ικανοποίηση των σύγχρονων και πραγματικών αναγκών της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όμως, εχθρεύεται την ταξική πάλη και τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών αγώνων στον καπιταλισμό. Η ρητορεία του για διατήρηση της «κοινωνικής συνοχής», που σε συνθήκες αστικής εξουσίας ταυτίζεται με την ταξική συνεργασία, είναι υπονομευτική με το κίνημα και συνιστά ένα ακόμα σημείο σύγκλισης των οπορτουνιστών με τα αστικά κόμματα.

Ο ίδιος ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε «εξαλλοσύνες» τις απεργιακές μάχες των ναυτεργατών, τη σύγκρουση δηλαδή με τους εφοπλιστές και τα κόμματά τους. Την ίδια ώρα, όλες οι συνιστώσες του θεοποιούν και εκθειάζουν το λεγόμενο «κίνημα της πλατείας», που αξιοποιείται από τα αστικά επιτελεία, για να προωθήσουν αλλαγές στο πολιτικό σύστημα που το εξωραΐζουν και το θωρακίζουν.

Για να διαγραφεί το χρέος, χρειάζεται αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, που θα το διαγράψει ολόκληρο και μονομερώς, χωρίς να υπολογίζει καμιά τρόικα και καμιά καπιταλιστική εξουσία, αφού το χρέος είναι της πλουτοκρατίας και δεν το αναγνωρίζει ο λαός. Για να υπηρετεί η οικονομία τις ανάγκες του λαού, χρειάζεται κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, κεντρικός σχεδιασμός και εργατικός κοινωνικός έλεγχος. Χρειάζεται τα κλειδιά της παραγωγής και ο φυσικός πλούτος να βρίσκεται στα χέρια του λαού, να τον αποσπάσει από τους καπιταλιστές, να τους αφαιρέσει την πολιτική εξουσία.

Να γιατί, ανεξάρτητα από προθέσεις, οποιαδήποτε κυβέρνηση δε θέτει σαν στρατηγικό στόχο τη σύγκρουση με την εξουσία της πλουτοκρατίας και την ανατροπή της, είναι καταδικασμένη να ασκεί διαχείριση προς όφελος των μονοπωλίων και σε βάρος του λαού. Ο λαός έχει πείρα από τέτοιες κυβερνήσεις, δεξιές, κεντρώες, ψευτοαριστερές, κεντροαριστερές, μονοκομματικές και συνεργασίας, είτε στην Ελλάδα, είτε σε άλλες χώρες. Συμφέρον του είναι να παραμερίσει τα αναχώματα. Να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, για το εμπόδισμα των αντιλαϊκών μέτρων, για λαϊκή εξουσία και οικονομία.

 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ