Πρόταση για δώρο

Τέτοιες μέρες , μια φορά κι έναν καιρό, συνηθιζόταν η ανταλλαγή δώρων. Τα παιδιά , μικρά και μεγάλα, περίμεναν πώς και πώς το δώρο τους  το οποίο  είχαν "παραγγείλει" νωρίς νωρίς. Συνήθως λίγα παιδιά  χαμογελούσαν στη θέα δώρου-βιβλίου. Τα πιο πολλά στραβομουτσούνιαζαν και έδειχναν την ενόχληση τους με τρόπο πολλές φορές άκομψο. Σήμερα βέβαια αυτά είναι περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Που λεφτά για δώρα. Αν παρόλα αυτά περισεύουν λίγα χρήματα αγοράστε το παρακάτω βιβλίο στο παιδί σας. Δεν είναι διαφήμιση. Απλά είναι ένας τρόπος να το μυήσετε στην οικονομικοπολιτική πραγματικότητα. Αμφιβάλλετε; Πάρτε μια γεύση.....

Mια φορά κι έναν καιρό, σε μια μακρινή χώρα που την έλεγαν Ουρανούπολη, βα­σίλευε ένας μισητός άρχο­ντας, ο Αρπατίλαος ο πρώτος. Ο άρχοντας αυτός είχε δώόεκα κορόνες. Κάθε μήνα, δηλαδή, άλλαζε κορόνα. Είχε επίσης ένα χρυσό τηλεσκόπιο και ένα φτερό από κοράκι. Πρώτα θα σας πω τι έκανε με το φτερό από κοράκι και μετά θα σας πω τι έκανε με το τηλεσκόπιο: Με το φτερό έγραφε νόμους. Όχι όμως συνηθισμένους νόμους. Νόμους απαίσιους και φοβερούς.

Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, ήθελε οι υπή­κοοι του να δουλεύουνε ασταμάτητα στα ορυχεία και να βγάζουνε πολύτιμα πετράδια, για να στολί­ζει τις δώδεκα βασιλικές κορόνες του. Γι' αυτό είχε βγάλει ένα νόμο που καταργούσε τις Απόκριες, τα διαλείμματα των σχολείων, τα πάρτι των γενεθλίων και τις Κυριακές. Σύμφωνα με το νόμο αυτό, οι Κυ­ριακές άλλαζαν όνομα: Βαφτίζονταν «Προδευτέ-ρες» και δεν ξεχώριζαν στο παραμικρό απ' τις κα­νονικές Δευτέρες.

Ένας άλλος νόμος πάλι όριζε ότι όλα τα λούνα παρκ και οι παιδικές χαρές έπρεπε να κλείσουν και στη θέση τους να στηθούν πέτρινες φυλακές. Τις φυλακές τις είχε ανάγκη ο Αρπατίλαος, για να κλείνει όσους παραβίαζαν τον προηγούμενο νόμο και τολμούσαν να σβήσουνε κεράκια γενεθλίων ή να ντυθούνε πιεροτοι ή μπαλαρίνες τις Απόκριες ή να μην πάνε σχολείο την Προδευτέρα.

Και επειδή οι φυλακές χρειάζονται λουκέτα και συρματοπλέγματα, είχε βγάλει έναν άλλο νόμο, που όριζε ότι όλοι οι ανθόκηποι και τα πάρκα έπρεπε να πυρποληθούν και στη θέση τους να χτιστούν ερ­γοστάσια κατασκευής λουκέτων και πλεκτήρια συρ­ματοπλεγμάτων..........................................

Mια μέρα, ο Αρπατίλαος κάλεσε στην αίθουσα του θρόνου τρεις έμπιστους αυλικούς. Τον Τίλιο Ξεφτίλιο, τον υπασπιστή του, το   Βουλίμιο   Βλήμα,   τον αρχηγό της φρουράς, και το Σαυρίλιο Βρισελιέ, τον αρχιμάγο του παλατιού. ( Είμαι σίγουρος ότι σκεφτήκατε ό,τι κι εγώ)

—  Μπορείτε να μου εξηγήσετε, τους ρώτησε, για­τί δε με αγαπάνε οι υπήκοοι μου; Έχω βγάλει πάνω από πενήντα νόμους που ορίζουν ότι πρέπει να με αγαπάνε μέχρι σκασμού, αλλά αποτέλεσμα δε βλέ­πω.

—  Μα τι είναι αυτά που λέτε, Μεγαλειότατε; Αστειεύεσθε; Και βέβαια σας αγαπάνε!.........................

Κι επειδή τα ΟΛΑ τα παραμύθια  έχουν καλό τέλος για τον απλό λαό του παραμυθιού που υφίσταται τα μύρια όσα δεινά από δράκους , μάγισσες, κακούς βασιλιάδες, κλπ. έτσι κι αυτό έχει ένα καταπληκτικά όμορφο και προφητικό τέλος για τον Αρπατίλαο και  τους συνεργάτες του. 
Διαβάστε το . Όμως να ξέρετε πως έχει και λίγο ακόμα. Θα το μάθετε αν  διαβάσετε το βιβλίο.

Κανείς δεν ξέρει τι έγινε μετά. Κανείς δεν ξέρει ποιο ήταν το τέλος του Αρπατίλαου και της παρέας του. Άλλοι λένε ότι οι εφιάλτες τους πρόλαβαν πί­σω απ' τη δασωμένη ράχη του βουνού, στο γκρίζο γρανιτένιο φαρράγι. Άλλοι λένε ότι τους αρπάξανε και τους τραβήξανε μαζί τους στα βάθη του βάλτου με τα βουβά βατράχια. Άλλοι πάλι λένε ότι κατά­φεραν να ξεφύγουν, αλλά τρελάθηκαν απ' την τρο­μάρα και με σαγμένα λογικά γυρνάνε από τόπο σε τόπο, από πόλη σε πόλη και ζητιανεύουν, ενώ τους γαβγίζουν τα σκυλιά και τα παιδιά τους περιγελούν και τους πετροβολάνε........

Να λοιπόν γιατί πιστεύω ότι είναι το καλυτερο βιβλίο για να διαβάσουν τα παιδιά σας και να κουβεντιάσετε μαζί τους. Διδακτικότατο και κυρίως αισιόδοξο.