Τελευταίος αποχαιρετισμός στον σ. Γιάννη Βαγενά

Το τελευταίο αντίο στο σύντροφο Γιάννη Βαγενά, που «έφυγε» την Πέμπτη σε ηλικία 74 χρονών, είπαν χτες το μεσημέρι, στην ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο αίθουσα του Πολιτιστικού Πολυχώρου «Μάνος Λοΐζος» στη Νίκαια, η οικογένειά του, σύντροφοί, συναγωνιστές και λαϊκοί άνθρωποι της Κοκκινιάς. Στην πολιτική κηδεία παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ Δημήτρη Γόντικα, Γιώργο Μαρίνο και Ελένη Μπέλλου. Στη σορό του, σκεπασμένη με τη σημαία του ΚΚΕ και το «Ριζοσπάστη», σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής τελετής, στάθηκαν τιμητική φρουρά μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Αποχαιρετώντας τον σ. Γ. Βαγενά εκ μέρους του Κόμματος, ο Νίκος Μαυροκέφαλος, γραμματέας της ΝΕ Πειραιά του ΚΚΕ σημείωσε:

«Αποχαιρετούμε σήμερα το σύντροφο Γιάννη, το δάσκαλο, τον καπετάνιο, όπως του άρεσε να λέει, τον κομμουνιστή, που στάθηκε παλικάρι στην άνιση μάχη με το θάνατο. Ο σύντροφος Γιάννης γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1937 στην Κυψέλη της Αρτας. Σπούδασε δάσκαλος και ήταν μεγάλη η αγάπη του για τα παιδιά. Επαιξε σημαντικό ρόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα των δασκάλων, ενώ διατέλεσε και Γραμματέας της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας από το 1987-1991. Σημαντική στιγμή της δράσης του ήταν η μάχη που έδωσε για την αποχουντοποίηση της εκπαίδευσης. Γι' αυτό το σκοπό έκανε απεργία πείνας το 1975. Τότε ήταν που εντάχτηκε και στις γραμμές του ΚΚΕ και έμεινε πιστός και αταλάντευτος μέχρι την τελευταία στιγμή.

Ο σύντροφός μας ανταποκρίθηκε σε όλες τις χρεώσεις που του ανέθεσε το Κόμμα μας. Είτε σαν μέλος της Επιτροπής Πόλης Πειραιά, είτε σαν μέλος της ΑΕ Κοκκινιάς, είτε σαν δημοτικός σύμβουλος, αφού το 2006 εκλέχτηκε στο Δήμο Νίκαιας και διετέλεσε αντιδήμαρχος Παιδείας και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου.

Ο σύντροφος Γιάννης, ο δάσκαλος, ήταν παράδειγμα για όλους μας. Η πίστη του στις αρχές και την ιδεολογία του Κόμματος δε χάθηκε ούτε στιγμή. Επαιξε σημαντικό ρόλο και στη διαπαιδαγώγηση η στάση του στην υπεράσπιση του Κόμματος την περίοδο που ο οπορτουνισμός είχε σηκώσει κεφάλι και ήθελε να το διαλύσει. Αυτή τη στάση, της ανυποχώρητης υπεράσπισης των αρχών και της λειτουργίας του Κόμματος, σύντροφε Γιάννη, να είσαι σίγουρος ότι θα την υπερασπιστούμε χωρίς να υπολογίσουμε οποιαδήποτε θυσία.

Η συμβολή σου στους αγώνες για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία, είτε από καθ' έδρας σαν εκπαιδευτικός, είτε σαν σχολικός σύμβουλος, είτε σαν συνδικαλιστής, έχουν την αναγνώριση από όλους. Τους συντρόφους, τους συναδέλφους, τους μαθητές, τους αντιπάλους. Ιδιαίτερα σήμερα που η εκπαίδευση, το σχολείο γίνεται το πρώτο όχημα για να περάσουν στα νέα παιδιά, τους αυριανούς εργάτες, την αμορφωσιά, το σκύψιμο του κεφαλιού, τον αντικομμουνισμό.

Σύντροφε Γιάννη, είμαστε όλοι εδώ για να σε αποχαιρετίσουμε, οι σύντροφοί σου, η οικογένειά σου, οι μαθητές σου και να σου υποσχεθούμε ότι η παρακαταθήκη που μας άφησες με τους αγώνες σου δε θα πάει χαμένη. Μπροστά στην αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι κομμουνιστές, οι σύντροφοί σου θα είμαστε στην πρώτη γραμμή, πιο ικανοί, πιο πεισμωμένοι, χωρίς να υπολογίσουμε οποιαδήποτε θυσία για να την παρεμποδίσουμε, να την ανατρέψουμε ώσπου να καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Καλό ταξίδι σύντροφε Γιάννη».

Περήφανος για το δρόμο που διάλεξε

Με δυο λόγια γεμάτα συγκίνηση αποχαιρέτησε τον σύντροφο και πατέρα του ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Αναφερόμενος σε μια συζήτηση που είχαν μετά την κρίση, αφηγήθηκε τα εξής:

«..."τι είναι αυτό που σε κράτησε στο Κόμμα, κατά τη διάρκεια της κρίσης;" τον ρώτησα μια φορά. "Ηταν τα βιβλία που διάβασες, οι δεσμοί που είχες με το κίνημα, κάποιοι σύντροφοι, που σε βοήθησαν εκείνη την ώρα να σταθείς;". Η απάντησή του, μετά από σκέψη, με ξάφνιασε. "Οχι", μου είχε πει. "Τίποτα απ' αυτά. Να, όταν ήμουν μικρό παιδάκι ο πατέρας μου, που δούλευε χτίστης στην Πελοπόννησο, με έπαιρνε κάποιες φορές μαζί του. Εκεί δούλευα κι εγώ, όπως μπορούσα. Εβλεπα τα βάσανα, τις δυσκολίες των ανθρώπων της δουλειάς. Ενιωθα την εκμετάλλευση. Το ότι εμείς ερχόμασταν από την Ηπειρο να δουλέψουμε, για να μπορέσουμε να ζήσουμε την οικογένεια. Αυτό με βοήθησε τότε στην κρίση. Οταν οι άλλοι έλεγαν ότι τέλειωσε ο σοσιαλισμός. Τέλειωσε το ΚΚ. Είπα μέσα μου, όχι δεν είναι έτσι, δεν μπορεί να 'ναι αυτό το σύστημα, ο καπιταλισμός, το τέλος της ανθρωπότητας"».

Σε άλλο σημείο, είπε: «Ησουν περήφανος για το δρόμο που διάλεξες, για το δρόμο του αγώνα! "Εσείς", έλεγες τώρα στα τελευταία χρόνια, για τα στελέχη του Κόμματος, "κάνετε πολύ μεγάλη δουλειά. Δε φαίνεται ακόμα, μα κάποια στιγμή θα φανεί. Θα φτιάξετε μια κοινωνία, όπως πρέπει να 'ναι, υπολογίζοντας και τα λάθη που γίναν και τις αδυναμίες που είχε η Σοβιετική Ενωση". Πίστευες ακλόνητα πως η ανθρωπότητα, οι εργαζόμενοι μπορούν να ζήσουν χωρίς τα παράσιτα, χωρίς εκμεταλλευτές!».

Σύντομο αποχαιρετισμό απηύθυναν επίσης ο Γιάννης Λιμπριτάκης, από την ΚΟΒ Νεάπολης και η Ματίνα Πέτρου, εκ μέρους του Συμβουλίου Περιοχής Αττικής και της Τομεακής Οργάνωσης Κοκκινιάς - Κορυδαλλού - Ρέντη της ΚΝΕ.