Καραμπινάτος ρεφορμισμός

«Η αυταρχικοποίηση της δημοκρατίας στη χώρα μας έχει εγγενείς αιτίες που συνυφαίνονται όμως και επηρεάζονται δυναμικά από την κρίση στην ΕΕ... Η αυστηρή λιτότητα στη χώρα μας επιβάλλεται με αυταρχικό τρόπο, χωρίς ουσιαστική διαπραγμάτευση από την ελληνική πλευρά... χωρίς να ζητηθεί η ετυμηγορία του λαού, χωρίς καν ψήφιση στη Βουλή της δανειακής σύμβασης και χωρίς - πρωτάκουστο - δικαίωμα σύναψης δανείου με άλλη χώρα! Η ΕΕ ασκεί συστηματικούς ελέγχους στη χώρα μας, υπαγορεύει ουσιαστικά την ακολουθούμενη πολιτική... και επέβαλε τελεσιγραφικά τον εκλεκτό της Μέρκελ, Παπαδήμο. Αν και με την ένταξή της στην ΕΕ, μια χώρα εκχωρεί μέρος της εθνικής της κυριαρχίας... η χώρα μας δεν είναι αποικία ούτε προτεκτοράτο της ΕΕ. Είναι σύμμαχος και εταίρος σε αυτήν, με υποβαθμισμένη όμως θέση, που η κρίση και η αύξηση της ανισομετρίας υποβαθμίζει δραματικά. Ωστόσο, η ανώτερη και πολυεθνική μερίδα της εγχώριας αστικής τάξης είναι διαπλεγμένη με τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, ωφελείται από την κρίση, υπερθεματίζει (ΣΕΒ, τράπεζες, καναλάρχες κ.ά.) για την πιστή εφαρμογή των πιο αντιλαϊκών, αυταρχικών και αντικοινωνικών μέτρων που επιβάλλουν τρόικα και ελληνική κυβέρνηση... Γι' αυτό, η πρόταξη της εθνικής ανεξαρτησίας αντικειμενικά δημιουργεί μέτωπο με τα τμήματα της αστικής τάξης, αλλά και με τμήματα του εθνικολαϊκού ΠΑΣΟΚ και της λαϊκής Δεξιάς, που δεν τάσσονται εναντίον του Μνημονίου αλλά υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσής του. Η εθνική ανεξαρτησία (αποδέσμευση από ΕΕ - ΝΑΤΟ) πρέπει να εντάσσεται σ' έναν αντιιμπεριαλιστικό στόχο, με μέτωπο το πλέγμα του ιμπεριαλισμού και των εδώ συμμάχων του» (εφημερίδα «Πριν» 20/11/2011).

***

Η παραπάνω ανάλυση μιας αυτοαποκαλούμενης «αντικαπιταλιστικής δύναμης» θολώνει το βασικό ζήτημα, ιδιαίτερα σε συνθήκες οξυμένης και συγχρονισμένης στην ΕΕ αλλά και στις ΗΠΑ και σε άλλα καπιταλιστικά κράτη οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, τη διέξοδο σε όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Θίγει δύο ζητήματα - νομοτέλειες στο μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού. Την εξάρτηση και την αστική δημοκρατία. Η εξάρτηση και αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών οικονομιών υπάρχει από την εποχή της διαμόρφωσης της παγκόσμιας αγοράς και αυτό το γράφει το «Μανιφέστο» του Κομμουνιστικού Κόμματος που εκδόθηκε στα 1848. Αυτή η αλληλοδιαπλοκή κεφαλαίων σε συνθήκες ανισομετρίας εντείνει τέτοια φαινόμενα, αλλά η συγκεκριμένη τάση διαμορφώνει τη στρατηγική επιλογή συμμετοχής της αστικής τάξης της Ελλάδας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Ολης της αστικής τάξης. Οσον αφορά την αστική δημοκρατία, αντιδραστικοποιείται στο έπακρο την εποχή της κυριαρχίας των μονοπωλίων, η δικτατορία τους είναι κυρίαρχη. Δεν προσφέρει, λοιπόν, τίποτα το νέο αυτή η διαπίστωση των «αντικαπιταλιστών». Δηλαδή, πριν από πέντε χρόνια η δημοκρατία ήταν περισσότερη και η εξάρτηση των αστών λιγότερη; Είναι βολική, όμως, ανάλυση για το πέρασμα στις εργατικές συνειδήσεις της αντίληψης ότι η ταξική πολιτική πάλη για την εργατική εξουσία μπορεί να κομματιάζεται σε επιμέρους πολιτικούς στόχους που το εργατικό κίνημα πρέπει να παλεύει και μπορεί να καταχτά. Είναι μια πολιτική ενσωμάτωσης. Αλλωστε, η παραπάνω ανάλυση θεωρεί ότι η αστική τάξη δεν έχει ενιαία συμφέροντα. Αλλα έχει η «πολυεθνική», όπως τη λέει, άλλα αυτή που, όπως λέει, ενδιαφέρεται για την εθνική ανεξαρτησία. Δηλαδή, αν υπάρχει όπως λέει - που δεν υπάρχει - αυτή που ενδιαφέρεται για την εθνική ανεξαρτησία, πιστεύουν οι κύριοι «αντικαπιταλιστές» ότι αυτό το τμήμα της μπορεί να αναπτύσσεται σε ισότιμη βάση με το κεφάλαιο διεθνώς; Αυτή η αντίφασή τους και η στρατηγική τους, όπως την προβάλλουν, όχι μόνο δεν οδηγεί στην ανατροπή, όπως λένε, αλλά ενσωματώνει. Αλλωστε, μιλούν για αστούς με μια αντίληψη που αντικειμενικά στο ζήτημα «εθνική ανεξαρτησία» οδηγεί σε «μέτωπο», δηλαδή συμμαχία αστών - λαού! Και δεν τους σώζει το γεγονός ότι σε διάκριση από τα «εθνικολαϊκά κομμάτια» των αστικών κομμάτων οι «αντικαπιταλιστές» εντάσσουν την «εθνική ανεξαρτησία» σε ένα αντιιμπεριαλιστικό στόχο. Θυμίζουν τη δεκαετία του 1950 που οι Ζολώτας - Αγγελόπουλος, αστοί οικονομολόγοι, εκτιμούσαν ότι για την καθυστέρηση της βιομηχανικής ανάπτυξης στην Ελλάδα φταίει η εξάρτηση.

***

Στην τελευταία της συνδιάσκεψη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνει ως εξής το περιεχόμενο της φιλολαϊκής διεξόδου: «-Αγώνας για να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η τρόικα, η Εποπτεία και κάθε διαχειριστής της επίθεσης. -Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. -Εξοδος από το ευρώ και την ΟΝΕ, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ. -Εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο. Ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ της εργασίας και σε βάρος των καπιταλιστών». Αυτό το τελευταίο μιλά για διέξοδο εντός του συστήματος, αφού μιλά για ύπαρξη καπιταλιστών. Αλλά προκύπτει το ερώτημα ποιος θα εφαρμόσει το πολιτικό πλαίσιο που προτείνουν; Μια εργατική εξουσία; Μα αναδιανομή σε βάρος των καπιταλιστών σημαίνει καθεστώς που θα υπάρχουν καπιταλιστές. Λένε για «εργατική δημοκρατία». Που «έχει ως βασική αρχή την αυτοοργάνωση των εργαζομένων, την ενότητα μέσα από την πολυμορφία, τη συνελευσιακή λειτουργία, την κοινή δράση». Αυτά μέσα στον καπιταλισμό. Αλλά όλη αυτή η δήθεν «αντικαπιταλιστική λογική», τα όργανα της εργατικής δημοκρατίας που λένε ότι είναι όργανα αντικαπιταλιστικής πάλης, αλλά θα παλεύουν με πολιτικό πλαίσιο «αναδιανομής», δηλαδή μέσα στον καπιταλισμό, είναι καραμπινάτος ρεφορμισμός.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ