Aπο τη χτεσινή συνέντευξη Τσίπρα στον Realfm
- Τι κλίμα εισπράττετε από τους αρχηγούς των άλλων ευρωπαϊκών κομμάτων;…
Εγώ συνομιλώ με τους αρχηγούς των κομμάτων της Αριστεράς όπου υπάρχει
μια συναντίληψη, κατανόηση ότι η Ελλάδα έχει επιλεγεί ως το
πειραματόζωο ενός ευρωπαϊκού πειράματος. Και από την πρώτη στιγμή τα
κόμματα της Αριστεράς και των Πρασίνων ήταν αλληλέγγυα στον ελληνικό
λαό. Η βασική τους αιχμή ήταν ότι όλα όσα γίνονται, γίνονται προκειμένου
να διατηρηθούν στη ζωή οι τράπεζες και οι τραπεζίτες να μην χάσουν τα
λεφτά τους και όχι για να σωθεί ο ελληνικός λαός. Και προσπάθησαν
μάλιστα να αντιστρέψουν κι αυτό το κλίμα, το ρατσιστικό, επιτρέψτε μου,
που έχει δημιουργηθεί, κυρίως στη Γερμανία, αλλά και στις άλλες
ευρωπαϊκές χώρες ενάντια στον ελληνικό λαό. Ότι οι Έλληνες είναι
τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, ότι δεν παράγουν, δεν δουλεύουν.
Αυτό το
κλίμα έχει εγκλωβίσει και την κα Μέρκελ σε μια πολιτική η οποία είναι
αδιέξοδη. Γιατί τώρα συνειδητοποιούν κι αυτοί ότι ο μεγάλος κίνδυνος δεν
είναι η Ελλάδα. Αν ήταν να ξεμπερδέψουν με την Ελλάδα, θα το είχαν
κάνει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Θα την είχαν αφήσει να χρεοκοπήσει και θα
είχαν φύγει μόνοι τους. Η Ελλάδα είναι μια χώρα της ευρωζώνης. Αν
σπάσει ο κρίκος στην Ελλάδα, σπάει όλη η αλυσίδα. Το συνειδητοποιούν
αυτή. Έντρομοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του ευρώ, αλλά
νομίζω ότι είναι εγκλωβισμένοι στις δογματικές τους επιλογές κι όσο δεν
τις αλλάζουν δεν υπάρχει περίπτωση να βρουν λύση.
- Από την άλλη πλευρά δεν θέλουμε να θερμανθεί η ελληνική οικονομία;… Δεν θέλουμε να μπουν κεφάλαια, να υπάρξει δραστηριότητα;…
Αναμφίβολα θέλουμε ξένες επενδύσεις. Όμως αυτές οι επενδύσεις πρέπει
να γίνουν με κάποιους κανόνες αξιοπρέπειας για τη χώρα. Αυτό δεν είναι
πρόγραμμα επενδύσεων. Αυτό είναι πρόγραμμα λεηλασίας. Εμένα μου θυμίζει
τα σχέδια ανασυγκρότησης μετά τους πολέμους σε περιοχές που είχαν
κατοχή. Μου θυμίζει τα σχέδιο ανασυγκρότησης του Ιράκ, μου θυμίζει το
σχέδιο ανασυγκρότησης τώρα της Λιβύης που είχε πέντε μήνες
βομβαρδισμούς. Εδώ πρόκειται για πλιάτσικο. Δεν πρόκειται για
ανασυγκρότηση.
Βεβαίως και πρέπει να έρθουν κεφάλαια να επενδύσουν
στη χώρα και να υπάρχουν και Έλληνες επενδυτές. Αλλά αυτό προϋποθέτει
πρώτα να αλλάξεις το περιβάλλον το πολιτικό, να σταματήσει το μαύρο
πολιτικό χρήμα και η διαπλοκή. Να υπάρχει ένα περιβάλλον σταθερότητας.
Δεν προϋποθέτει να πας τους μισθούς στα 300 ευρώ για να έρθουν να
επενδύσουν.
Κάποια στιγμή και οι ίδιοι οι επενδυτές θα καταλάβουν
ότι αυτό δεν τους συμφέρει. Μπορεί να έχουν κάποιο πρόσκαιρο κέρδος από
τους χαμηλούς μισθούς, αλλά όταν η κατάσταση στη χώρα θα είναι έκρυθμη,
όταν η κοινωνία θα είναι ένα καζάνι που βράζει και ανά πάσα στιγμή
μπορεί να εκραγεί και να τα διαλύσει όλα, ποιος σοβαρός επενδυτής θα
έρθει σε τέτοιο περιβάλλον;
1 σχόλιο:
"ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΗΛΙΘΙΕ -
Μια ευγενική απάντηση στους πραιτωριανούς των Μνημονίων"
"Θέλω να πω, δίχως περιττούς προλόγους, ότι το βιβλίο "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε", του Νίκου Μπογιόπουλου, αποτελεί ένα σύνολο εκπλήξεων, από τις οποίες καμμία δεν είναι δυσάρεστη. Η πρώτη έκπληξη έρχεται νωρίς-νωρίς, από το εξώφυλλο όπου υπάρχει το σηματάκι των εκδόσεων "Λιβάνη". Θα περιμέναμε ότι ένας από τους γνωστότερους δημοσιογράφους του "Ριζοσπάστη" (και, μάλιστα, με ξεκάθαρη ιδεολογική και κομματική τοποθέτηση), θα εξέδιδε το βιβλίο του από την "Σύγχρονη Εποχή", τον εκδοτικό οίκο που είναι γνωστός ως "εκδοτικός οίκος του ΚΚΕ". Όμως, ο Μπογιόπουλος δεν γράφει απευθυνόμενος στους ομοϊδεάτες του αλλά για τον κάθε κοινό, απλό πολίτη. Μάλιστα, τολμώ να πω ότι η αίσθηση που αποκόμισα από τούτο το βιβλίο είναι πως ο Μπογιόπουλος απευθύνεται κυρίως στους μη-κομμουνιστές. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι επιτυγχάνει καλύτερα τον στόχο του μέσω του "Λιβάνη".
Αλλά τί πράγμα είναι τούτο το βιβλίο; Δεν είναι εύκολο να κολλήσεις μια ταμπέλλα σε ένα σύγγραμμα κάπου πεντακοσίων σελίδων, αλλά μπορούμε ανώδυνα να πούμε ότι το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" αποτελεί το εγκόλπιο της οικονομικής κρίσης για κάθε κοινό νου. Το βιβλίο απευθύνεται στην κοινή λογική του αναγνώστη, όχι με φωνές, συνθήματα και τσιτάτα, αλλά με πειθώ κι επιχειρήματα, προκειμένου να του αποκαλύψει όσα πρέπει -και θέλει- να γνωρίζει για την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη συνίσταται στον τρόπο γραφής. Ο Μπογιόπουλος γράφει ως μαρξιστής (οι αναφορές στα κείμενα των Μαρξ και Λένιν είναι άφθονες) αλλά υποχρεώνει ακόμα και τον αντικομμουνιστή αναγνώστη να παρακολουθήσει με προσήλωση τα λεγόμενά του. Όσοι έχουν μάθει να μέμφονται τον τάχα "ξύλινο λόγο" των κομμουνιστών, σίγουρα θα υποχρεωθούν να αναθεωρήσουν αυτή την άποψη, μιας και η κοινή λογική δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητη στον παρατιθέμενο ορυμαγδό επιχειρημάτων και στοιχείων. Και για να πάω ένα βήμα παραπέρα, το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" διαβάζεται ηδονικά ακόμη κι από τον πλέον αμύητο στα πολιτικά ή στα οικονομικά πράγματα αναγνώστη.
Πράγματι, σ' αυτό το βιβλίο ξεδιπλώνεται το πανόραμα της σημερινής κεφαλαιακής κρίσης με όλα τα στοιχεία της. Στο πρώτο μέρος του, ο αναγνώστης εξοικειώνεται με τις διαστάσεις της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η εκδήλωση της κρίσης σε Ελλάδα και ευρωζώνη. Και στο τρίτο -και τελευταίο- μέρος, ο συγγραφέας προσπαθεί να σκιαγραφήσει τα πολιτικά προτάγματα που αποτελούν λογική απόρροια της κρίσης. Επαναλαμβάνω ότι το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" απευθύνεται στον απλό αναγνώστη. Επομένως, εδώ δεν πρόκειται να βρείτε βαθυστόχαστες μαρξιστικές αναλύσεις. Εδώ θα αφεθείτε στην απόλαυση της ανάγνωσης και, τελειώνοντας, θα αισθανθείτε πράγματι σοφώτεροι.
Ελπίζω ότι, με όλα όσα αράδιασα παραπάνω, σας έπεισα ότι αξίζει να θυσιάσετε κάπου 15 ευρώ για να αποκτήσετε αυτό το βιβλίο και να "τεστάρετε" την σιγουριά σας ότι έχετε μάθει τα πάντα για την κρίση από τους "αναλυτές" των καναλιών και των "έγκυρων" κυριακάτικων φυλλάδων. Οι δυο εκπλήξεις, στις οποίες αναφέρθηκα πρωτύτερα, δεν είναι τίποτε μπροστά στις αλλεπάλληλες εκπλήξεις που σας περιμένουν σελίδα με σελίδα και θα σας κάνουν να απορείτε πως "αλλοιώς μας τα έχουν πει"...
(Από το Cogito ergo sum)
Δημοσίευση σχολίου