Η είδηση της 24ης Δεκεμβρίου 2013 ανέφερε ότι «εκπρόσωποι των άτυπων ομάδων του Αμερικανικού Κογκρέσου πρότειναν την επικεφαλής της διπλωματίας της ΕΕ, ΚάθρινΆστον, τον πρωθυπουργό της Σερβίας, Ίβιτσα Ντάτσιτς και τον πρωθυπουργό του Κοσόβου, Χασίμ Θάτσι, για το Νόμπελ Ειρήνης.
«Η συμφωνία που επιτεύχθηκε τον Απρίλιο με τη διαμεσολάβηση της Κάθριν Άστον αποτελεί κρίσιμο και ιστορικό ορόσημο και για τη Σερβία και για το Κόσοβο, όπως και για την ταραγμένη περιοχή των Βαλκανίων στο σύνολό της», τονίζεται στην επιστολή που απέστειλαν οι συμπρόεδροι του σερβικού caucus (άτυπη ομάδα) Τεντ Πο και Εμάνουελ Κλέβερ μαζί με τους επικεφαλής του αλβανικού caucus στο Κογκρέσο, Έλιοτ Ένγκελ και Ρόμπερτ Άντερχολτ.
«Οι δύο πρωθυπουργοί», όπως αναφέρεται στην επιστολή, «ήρθαν σε σαφή ρήξη με το παρελθόν και με την εξεύρεση δρόμου προς ένα λαμπρότερο μέλλον απέδειξαν σημαντική αφοσίωση, θάρρος και όραμα. Αξίζουν μία μεγάλη αναγνώριση επειδή ανέλαβαν το ρίσκο της εξεύρεσης λύσης», επισημαίνουν τα μέλη του Κογκρέσου στην επιστολή τους.
«Η Κάθριν Άστον επίσης επέδειξε εξαιρετικές ηγετικές ικανότητες, αφοσίωση και επιμονή στη διαμεσολάβηση για την εξεύρεση λύσης μεταξύ των δύο πλευρών», τονίζουν, αναγνωρίζοντας ωστόσο πως «επίκειται το δύσκολο έργο της εφαρμογής της, η συμφωνία των Βρυξελλών αποτελεί αδιαμφισβήτητη ένδειξη πραγματικού ιστορικού επιτεύγματος».
«Η συμφωνία δείχνει επίσης ότι το εθνοτικό μίσος μπορεί να ξεπεραστεί και ότι προσηλωμένες και θαρραλέες προσωπικότητες μπορούν να συμφωνήσουν, αν επιδείξουν καλή θέληση και συμβιβασμό και να επιλύσουν φαινομενικά άλυτα προβλήματα».
Ο Χασίμ Θάτσι, σε μήνυμά του στο Facebook, έγραψε ότι η υποψηφιότητα για το Νόμπελ Ειρήνης ανήκει στους πολίτες του Κοσόβου, ενώ ο Ίβιτσα Ντάτσιτς είπε ότι οι διαπραγματεύσεις δεν διεξάγονται για την απόκτηση βραβείων, ενώ αστειευόμενος είπε ότι «τον χαροποιεί να είναι υποψήφιος για Νόμπελ παρά για τη Χάγη» (το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για την πρώην Γιουγκοσλαβία).
Σε μια πρώτη εκτίμησή της, η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνηεπισημαίνει πως η πρόταση για τη συγκεκριμένη υποψηφιότητα δεν είναι μια «αθώα» πρόταση, αλλά το «σφράγισμα» μιας «στιγμής» -που διήρκεσε χρόνια- της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στα Βαλκάνια, ενώ ταυτόχρονα σηματοδοτεί και το ξεκίνημα μιας πορείας ενσωμάτωσης στις ευρωατλαντικές δομές τόσο της Σερβίας, όσο και του Κοσόβου.
Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός -αυτή είναι η υλική βάση του ιμπεριαλισμού και από αυτήν πηγάζει η επιθετικότητά του-, ενωμένος απέναντι στους λαούς και διαιρεμένος μέσα στον οξύτατο ανταγωνισμό των κέντρων του (κυρίως ευρωπαϊκού και αμερικάνικου) στα μέσα της δεκαετίας του ΄90, διέλυσε μια χώρα, την ενιαία Γιουγκοσλαβία, εκμεταλλευόμενος βεβαίως υπαρκτά προβλήματα στο εσωτερικό της, «δημιούργησε» μια σειρά «κρατών» στη θέση της, ενώ η συνέχεια αναμένεται να είναι η επιχείρηση ενσωμάτωσής τους στις δομές του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού.
Μάλλον δεν είναι τυχαίο πως η συγκεκριμένη πρόταση διατυπώνεται τη στιγμή που η ΕΕ «ψάχνεται» για να δημιουργήσει τις δικές της στρατιωτικές δομές με συγκέντρωση των μονοπωλίων της αμυντικής βιομηχανίας των χωρών-μελών της, ώστε να αποκτήσει στη συνέχεια τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια σχετικά «αυτόνομη» δομή εντός του ΝΑΤΟ, ώστε να μπορεί να εξυπηρετεί και τα «δικά της» συμφέροντα, όπου χρειαστεί, παρακάμπτοντας τις αντιρρήσεις των άλλων -δηλαδή των ΗΠΑ- συμμάχων της.
Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι η συγκεκριμένη πρόταση προέρχεται από Αλβανούς και Σέρβους «λομπίστες» στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, δείχνει τόσο τα όρια της «αυτονομίας» της ΕΕ εντός του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, αλλά κυρίως δείχνει την τεράστια σημασία που έχει -στις περιπτώσεις αυτονομιστικών ή εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων- το ποια τάξη ηγείται του κινήματος.
Οι λαοί θα πρέπει να έχουν απολύτως σαφές στη συνείδησή τους ότι η ηγεσία της αστικής τάξης σε τέτοιες περιπτώσεις, ευθύς εξαρχής σημαίνει «σύνδεση» στον έναν ή στον άλλο βαθμό, οι οποίοι και αλλάζουν, με τούτο ή εκείνο το ιμπεριαλιστικό κέντρο.
Με αυτά τα δεδομένα και με τον κίνδυνο του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ανατολική Μεσόγειο ανοιχτό, οι λαοί και η εργατική τάξη των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής πρέπει να επαγρυπνούν, προετοιμαζόμενοι για σκληρούς αγώνες κατά του ιμπεριαλισμού.
Άλλος δρόμος όμως δεν υπάρχει. Ο ιστορικά ξεπερασμένος καπιταλισμός στο σάπισμά του γίνεται πιο επικίνδυνος, αλλά και η ανατροπή του γίνεται εξίσου αναγκαία όσο ποτέ.
Όσο για την «πρόταση» για το Νόμπελ Ειρήνης, κατά τη γνώμη μας, καλύτερα έτσι για να πέφτουν και οι μάσκες!
902.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου