Πώς τα φέρνει όμως ο καιρός!

Διάβασα στη στήλη του Ριζοσπάστη,  Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ, το άρθρο  πολιτική απάτη και συμφωνώ.. Σίγουρα πρόκειται για ελεεινή και τρισάθλια καπηλεία ενός τραγουδιού που σε κανένα σημείο του δεν εκφράζει τίποτα από τις ιδέες τους, τις επιδιώξεις τους , τις πρακτικές τους.  

Λογικό είναι η πρώτη αντίδραση στο άκουσμα αυτής της είδησης να είναι θυμός.  Για σκεφτείτε όμως οι ίδιοι τύποι κάπου εκεί στις αρχές της 10ετίας του 90 με τι τρόπο αντιδρούσαν στο άκουσμα της λέξης "κομμουνισμός". Δε νομίζω να χρειάζεστε ιδιαίτερη υπενθύμιση για όλα μας έσουρναν.

Και ξαφνικά είδαν το φως το αληθινό; Όχι δα! Ξέρουν πολύ καλά, οσμίζονται πως ο σοσιαλισμός , πολύ σύντομα, θα επανακάμψει πιο νέος, πιο δυνατός , πιο αναγκαίος , παντοτινός. Η έγνοια τους λοιπόν είναι να σώσουν, όσο γίνεται και είναι δυνατό, το σαπιοκάραβο που λέγεται καπιταλισμός και βουλιάζει μέσα σε απίστευτη φουρτούνα, νομίζοντας πως αν γίνουν  αυτοί καπεταναίοι , η θάλασσα  θα καλμάρει. Από την άλλη μεριά θεωρούν πως αρπάζοντας μια σανίδα που λέει πάνω "κομμουνισμός", θα σωθούν όταν βουλιάξει το σαπάκι. Αλλά κατά πως λέει και ο λαός μας μάλλον "βρεγμένη σανίδα" τους χρειάζεται.

Όπως και να έχει όμως το πράγμα η αλήθεια είναι μία. ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ΠΩΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. Αυτό δείχνουν με την καπηλεία του συγκεκριμένου τραγουδιού. Έχουμε κάθε λόγο λοιπόν να είμαστε περήφανοι για όσα αγωνιστήκαμε και διατηρήσαμε τόσα χρόνια με τόσες δυσκολίες.

Και μια και το έφερε η κουβέντα και για "όνειρα που παίρνουν εκδίκηση", ένα απόσπασμα από μία συνέντευξη του Χαρίλαου στα ΝΕΑ το Μάρτη του 1999.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΝΕΜΟΣ

- Τι είναι, λοιπόν, για σας ρεαλιστικό;

- Ρεαλιστικό για μας είναι αυτό που βγαίνει από την ίδια τη ζωή σαν αναγκαιότητα. Ρεαλιστικό είναι αυτό που απαντάει στα άμεσα και μακροπρόθεσμα προβλήματα και τα ζωτικά συμφέροντα του εργαζόμενου λαού και της χώρας, ανεξάρτητα αν οι δυνάμεις που θα το πραγματοποιήσουν είναι οργανωτικά και πολιτικά έτοιμες ή όχι.

Ολα τα μεγάλα κινήματα και οι ανατάσεις του λαού μας αυτή την αντίληψη είχαν για το ρεαλισμό.

Ρεαλιστικό ήταν το σύνθημα των αγωνιστών του 1821 "Ελευθερία ή θάνατος", όταν στην Ευρώπη η Ιερά Συμμαχία ήταν πανίσχυρη. Δεν ήταν μήπως ρεαλιστική η στάση μας το 1940, όταν όλη η Ευρώπη ήταν κάτω από τις φασιστικές μπότες; Ρεαλιστικό δεν ήταν το σύνθημα "Στ' άρματα, στ' άρματα", όταν η χώρα μας στέναζε κάτω από τριπλή κατοχή;

Η Ιστορία, αγαπητέ μου, συχνά περιφρονεί τους ρεαλισμούς και επιβραβεύει ό,τι ανταποκρίνεται στην αναγκαιότητα της ζωής.

Κοιτάξτε γύρω σας. Ανεργία, ακρίβεια, κοινωνικοί αποκλεισμοί, εξαθλίωση, ανασφάλεια και ταυτόχρονα χυδαίος πλούτος, λεηλασίες, αναξιοκρατία και συστηματικός βιασμός συνειδήσεων. Κάλυψη αυτής της κατάστασης από την ΕΕ των πολυεθνικών.

- Και τι προβλέπετε;

- Οι λαοί σίγουρα δε θα αυτοκτονήσουν, θα αντισταθούν. Και άρχισαν μάλιστα να αντιστέκονται μαχητικά. Θα συμπήξουν μέτωπο για να αντιμετωπίσουν τη νέα τάξη, αυτή την ιδιότυπη αντεπανάσταση που διατρέχει την υφήλιο. Η αντίδραση θα γεννήσει τη δράση και την αντίσταση - και όχι μόνο στην Ελλάδα. Και αυτό είναι σημαντικό και ρεαλιστικό.