Αταλάντευτα στη γραμμή της επαναστατικής αλλαγής

Ένα κείμενο από τον προσυνεδριακό διάλογο  το οποίο με βρίσκει σε όλα σύμφωνο.

Συμφωνώ με τις θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας.

Εμπεριέχουν την πείρα από τους αγώνες που δώσαμε μέσα σε συνθήκες σκληρής καπιταλιστικής κρίσης, τις επιστημονικά τεκμηριωμένες επεξεργασίες του Κόμματος και ενισχύουν τη στρατηγική μας για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας και της οικονομίας, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Οι Θέσεις δείχνουν το δρόμο αντιμετώπισης των ελιγμών της αστικής τάξης που επεξεργάζεται και υλοποιεί τακτικές για να θωρακίσει την εξουσία της αλλά και των οπορτουνιστών που διεκδικούν το ρόλο του καλύτερου διαχειριστή του καπιταλιστικού συστήματος, που πασχίζουν να «εξανθρωπίσουν» τον καπιταλισμό γιατί πολύ απλά, παρά την επίκλησή τους στο σοσιαλισμό, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΨΑΝ σε αυτόν και την επανάσταση. Αντίθετα μέσα στους αγώνες, στο συνδικαλιστικό κίνημα, μαζί με τις δυνάμεις του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού απενοχοποιούσαν το καπιταλιστικό σύστημα και έσπερναν αυταπάτες ότι μπορεί να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των εργατών δίπλα σε αυτές των καπιταλιστών. Τα αποτελέσματα που έφερε αυτή η ταχτική αποδεικνύουν πόσο ζημιά έχουν κάνει στην εργατική τάξη και την ιστορική της αποστολή να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι Θέσεις της ΚΕ καθορίζουν τα καθήκοντα των κομμουνιστών ώστε να προετοιμάσουν και να καθοδηγήσουν την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε νίκη στον πόλεμο με την αστική τάξη και την εξουσία της.

Οι Θέσεις της ΚΕ επιβεβαιώνουν ότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να παραιτηθεί από αυτό το στόχο, αυτήν την αποστολή.

Δεν πρόκειται να φορέσει άλλο κοστούμι που θα ισοδυναμούσε με άρνηση της επανάστασης, με έλλειψη εμπιστοσύνης στην εργατική τάξη.

Οσοι περιμένουν να δουν μια τέτοια εξέλιξη, θα περιμένουν μάταια.

Επειδή, και αυτοί το γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, αξιοποιούν απόψεις - διαφωνίες που εκφράζουν ορισμένοι στον Προσυνεδριακό Διάλογο για να επιτεθούν στο Κόμμα, για να ασκήσουν πίεση να αλλάξουμε τη στρατηγική μας.

Αυτές οι λανθασμένες απόψεις αντικειμενικά τροφοδοτούν την επίθεση του αντιπάλου.

Ας απαντήσουν οι ίδιοι που τις εκφράζουν, πώς εξηγούν το γεγονός ότι η επιχειρηματολογία τους ταυτίζεται με την επιχειρηματολογία των αστών και των οπορτουνιστών που μιλούν για ΚΚΕ στενό, φοβικό, απαρχαιωμένο. Που μιλούν για «κακή ΚΕ» που δεν αντιλαμβάνεται τις σύγχρονες συνθήκες, που στερεί από το λαό να έχει μια κυβέρνηση που θα τον σώσει από τη «γερμανική κατοχή», «τα μνημόνια», και από την άλλη εξαίρουν τη μαχητική βάση του ΚΚΕ, τα αγνά μέλη του που όμως, όπως μας λένε, πάντα πέφτουν θύματα της ηγεσίας.

Ας μιλήσουμε για την ουσία των διαφωνιών τους και το πού αυτές θα οδηγούσαν το Κόμμα αν τις αποδεχόμασταν.

Μας λένε ότι η Ελλάδα είναι «υποτελής», «υπό κατοχή» αυτό εννοούν όταν λένε ότι είναι «χώρα εξαρτημένη από ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες». Οτι δεν είναι και τόσο «ιμπεριαλιστική» αποσυνδέοντας ουσιαστικά την έννοια «ιμπεριαλισμός» από το ουσιαστικό του περιεχόμενο ως μονοπωλιακό καπιταλισμό. Ομως τα μονοπώλια στην Ελλάδα είναι κυρίαρχα, ο ρόλος των τραπεζών γνωστός, οι εξαγωγές επίσης και η συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς εδραιωμένη εδώ και δεκαετίες (ΝΑΤΟ, ΕΕ - Εκεί δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μελέτη για να καταλάβει κανείς πως τα μέλη τους είναι ιμπεριαλιστές).

Αν αποδεχόμασταν μια τέτοια λανθασμένη ανάλυση πού θα καταλήγαμε μετά; Σε συνεργασία με τους οπορτουνιστές και κομμάτι της αστικής τάξης, τα συμφέροντα του οποίου θίγονται περισσότερο, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, από το σύνολο της αστικής τάξης και έχει συμφέρον να προβάλλει την ανάλυση περί υποτέλειας, κατοχής κλπ.

Θα αποδεχόμασταν ότι τα μέτρα που παίρνονται σήμερα, λαμβάνονται χωρίς τη θέληση της αστικής τάξης της Ελλάδας, ότι είναι αναγκαστικά. Για να ωφεληθεί ποιος άραγε;

Η αστική τάξη της χώρας μας, τα μονοπώλια συναποφασίζουν με το κεφάλαιο σε ΕΕ και διεθνώς, τα μέτρα που υλοποιούνται με σκοπό να βγουν αλώβητοι από την κρίση και να φτιάξουν τις προϋποθέσεις για να διευρύνουν την κερδοφορία τους σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης με πάμφθηνους εργάτες.

Επόμενα όποιος επιχειρεί να αθωώσει την αστική τάξη της Ελλάδας, να την παρουσιάσει ως «αθώα» για το έγκλημα που συντελείται αντικειμενικά ρίχνει στάχτη στα μάτια της εργατικής τάξης.

Δεύτερο σημείο που εστιάζουν ορισμένοι τις διαφωνίες τους είναι το ζήτημα της λαϊκής συμμαχίας και της πιθανότητας, όπως λένε, κυβέρνησης με τη συμμετοχή του ΚΚΕ.

Η Λαϊκή Συμμαχία αντανακλά την πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ και ανταποκρίνεται στις ανάγκες για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Στοχεύει στη συμμαχία της εργατικής τάξης με τη φτωχή αγροτιά, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Οι κομμουνιστές που προτείνουν αυτή τη συμμαχία δε στοχεύουν μόνο στη συγκρότησή της για τον αγώνα επιβίωσης της εργατικής τάξης. Αλλά μέσα από αυτούς τους αγώνες να ενισχύεται ο δρόμος για την αλλαγή της εξουσίας. Σήμερα περισσότερο από ποτέ ο αγώνας πρέπει να εμπεριέχει το πολιτικό ζήτημα και διάφοροι μας εγκαλούν ότι έτσι στενεύουμε τα όριά του.

Οι αντίπαλοί μας, αστοί και οπορτουνιστές, στους σχεδιασμούς τους, στην παρέμβασή τους μέσα σε κάθε αγώνα βάζουν στο σύνολό της τη στρατηγική τους. Αυτοί γιατί άραγε το κάνουν; Εμείς δεν θα το κάνουμε;

Αν δεν βάζουμε μέσα στους αγώνες την προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης, της οργάνωσης της κοινωνίας με επίκεντρο τις ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας τότε συνεπάγεται ότι συμβάλλουμε στην απογοήτευση των εργατών, στο δυνάμωμα της λογικής της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, περιορίζουμε τους αγώνες και την προοπτική τους στα μέτρα του συστήματος και όχι στα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργατών, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Εχουμε αποκτήσει μεγάλη πείρα για να διαπράξουμε ένα τέτοιο λάθος.

Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια αριστερή κυβέρνηση τι ζητήματα - προβλήματα θα έλυνε;

Θα έλυνε το ζήτημα της ανεργίας, των μισθών, της υγείας, της παιδείας κ.ά. Μα όσοι τα λέγανε αυτά, τώρα προσπαθούν να τα αποφύγουν γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει γιατρειά στα πλαίσια του συστήματος. Τους γοητεύει μόνο ο στόχος της κυβερνητικής προοπτικής και όχι πως οι εργάτες θα πάρουν στα χέρια τους τον πλούτο που παράγουν. Αλλωστε η ιστορική πείρα αποδεικνύει ότι η συμμετοχή κομμουνιστικού κόμματος σε κυβερνητικά σχήματα δεν προώθησε αλλά απομάκρυνε έως και απέκλεισε την προοπτική που έχει ανάγκη η εργατική τάξη, το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.

Με αποφασιστικότητα, αυτοθυσία και κομμουνιστική δράση μπορούμε και θα πετύχουμε τους στόχους μας. Το 19ο Συνέδριό μας με τις αποφάσεις του θα συμβάλλει σε αυτήν την κατεύθυνση.

Γιάννης Τασιούλας
Μέλος της ΚΕ, ΚΟΒ Οικοδόμων Ιλίου