Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Σε 20 χρόνια καπιταλισμού 800 χιλιάδες αυτοκτονίες!

¨Οπως μεταδίδει το ρωσικό ειδησεογραφικό πρακτορείο «Ιντερφάξ», επικαλούμενο στοιχεία του Κέντρου κοινωνικής και δικαστικής ψυχιατρικής, τα τελευταία 20 χρόνια η Ρωσία πέρασε στη 2η παγκόσμια θέση σε συχνότητα αυτοκτονιών. Μονάχα που αυτά τα 20 χρόνια, (περίοδος 1990 - 2010) είναι τα 20 χρόνια που ακολούθησαν την ανατροπή του σοσιαλισμού και την καπιταλιστική παλινόρθωση!
Ο καπιταλισμός, που έφερε μαζί του την ανεργία, την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, την κατάργηση ιστορικών κοινωνικών κατακτήσεων (δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Κατοικία, κοινωνική περίθαλψη), την αβεβαιότητα για την αυριανή μέρα, οδήγησε στην εκτίναξη στα ύψη του κοινωνικού φαινομένου των αυτοκτονιών.
Οπως δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων ο επικεφαλής του παραπάνω κρατικού επιστημονικού κέντρου, Μπορίς Πολόζι, σε μεγάλο βαθμό η θεαματική αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών, και της απώλειας ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων, που ισούται με μια μεγαλούπολη 800 χιλιάδων κατοίκων, οφείλεται «στη σύνθετη περίοδο της δεκαετίας του '90».
Σύμφωνα με τα στοιχεία, ο μέσος αυτόχειρας στη Ρωσία είναι μέσης ηλικίας, για τους άντρες 45 χρόνων και για τις γυναίκες 52.
Οι επιστήμονες σημειώνουν πως η «κορυφή» αυτού του φαινομένου ήταν το 1995, όταν ο δείκτης των αυτοκτονιών έφτασε τις 42 περιπτώσεις στις 100 χιλιάδες κατοίκους, ενώ το 2010 έχει πέσει στο 23,5, ωστόσο, παραμένει ακόμη μακριά από το μέσο παγκόσμιο δείκτη των αυτοκτονιών, που είναι 14 περιπτώσεις ανά 100 χιλιάδες κατοίκους.
Αξίζει να σημειωθεί πως η Ρωσία δεν είναι η μόνη πρώην σοσιαλιστική χώρα, στην οποία έχει εκδηλωθεί αυτό το κοινωνικό φαινόμενο. Είναι χαρακτηριστικό πως το μακάβριο «σκήπτρο» της πρώτης χώρας σε αριθμό αυτοκτονιών το κρατά η Λιθουανία.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Ι.Π

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

"ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΗΛΙΘΙΕ -
Μια ευγενική απάντηση στους πραιτωριανούς των Μνημονίων"

"Θέλω να πω, δίχως περιττούς προλόγους, ότι το βιβλίο "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε", του Νίκου Μπογιόπουλου, αποτελεί ένα σύνολο εκπλήξεων, από τις οποίες καμμία δεν είναι δυσάρεστη. Η πρώτη έκπληξη έρχεται νωρίς-νωρίς, από το εξώφυλλο όπου υπάρχει το σηματάκι των εκδόσεων "Λιβάνη". Θα περιμέναμε ότι ένας από τους γνωστότερους δημοσιογράφους του "Ριζοσπάστη" (και, μάλιστα, με ξεκάθαρη ιδεολογική και κομματική τοποθέτηση), θα εξέδιδε το βιβλίο του από την "Σύγχρονη Εποχή", τον εκδοτικό οίκο που είναι γνωστός ως "εκδοτικός οίκος του ΚΚΕ". Όμως, ο Μπογιόπουλος δεν γράφει απευθυνόμενος στους ομοϊδεάτες του αλλά για τον κάθε κοινό, απλό πολίτη. Μάλιστα, τολμώ να πω ότι η αίσθηση που αποκόμισα από τούτο το βιβλίο είναι πως ο Μπογιόπουλος απευθύνεται κυρίως στους μη-κομμουνιστές. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι επιτυγχάνει καλύτερα τον στόχο του μέσω του "Λιβάνη".

Αλλά τί πράγμα είναι τούτο το βιβλίο; Δεν είναι εύκολο να κολλήσεις μια ταμπέλλα σε ένα σύγγραμμα κάπου πεντακοσίων σελίδων, αλλά μπορούμε ανώδυνα να πούμε ότι το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" αποτελεί το εγκόλπιο της οικονομικής κρίσης για κάθε κοινό νου. Το βιβλίο απευθύνεται στην κοινή λογική του αναγνώστη, όχι με φωνές, συνθήματα και τσιτάτα, αλλά με πειθώ κι επιχειρήματα, προκειμένου να του αποκαλύψει όσα πρέπει -και θέλει- να γνωρίζει για την παγκόσμια οικονομική κρίση.

Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη συνίσταται στον τρόπο γραφής. Ο Μπογιόπουλος γράφει ως μαρξιστής (οι αναφορές στα κείμενα των Μαρξ και Λένιν είναι άφθονες) αλλά υποχρεώνει ακόμα και τον αντικομμουνιστή αναγνώστη να παρακολουθήσει με προσήλωση τα λεγόμενά του. Όσοι έχουν μάθει να μέμφονται τον τάχα "ξύλινο λόγο" των κομμουνιστών, σίγουρα θα υποχρεωθούν να αναθεωρήσουν αυτή την άποψη, μιας και η κοινή λογική δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητη στον παρατιθέμενο ορυμαγδό επιχειρημάτων και στοιχείων. Και για να πάω ένα βήμα παραπέρα, το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" διαβάζεται ηδονικά ακόμη κι από τον πλέον αμύητο στα πολιτικά ή στα οικονομικά πράγματα αναγνώστη.

Πράγματι, σ' αυτό το βιβλίο ξεδιπλώνεται το πανόραμα της σημερινής κεφαλαιακής κρίσης με όλα τα στοιχεία της. Στο πρώτο μέρος του, ο αναγνώστης εξοικειώνεται με τις διαστάσεις της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η εκδήλωση της κρίσης σε Ελλάδα και ευρωζώνη. Και στο τρίτο -και τελευταίο- μέρος, ο συγγραφέας προσπαθεί να σκιαγραφήσει τα πολιτικά προτάγματα που αποτελούν λογική απόρροια της κρίσης. Επαναλαμβάνω ότι το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" απευθύνεται στον απλό αναγνώστη. Επομένως, εδώ δεν πρόκειται να βρείτε βαθυστόχαστες μαρξιστικές αναλύσεις. Εδώ θα αφεθείτε στην απόλαυση της ανάγνωσης και, τελειώνοντας, θα αισθανθείτε πράγματι σοφώτεροι.

Ελπίζω ότι, με όλα όσα αράδιασα παραπάνω, σας έπεισα ότι αξίζει να θυσιάσετε κάπου 15 ευρώ για να αποκτήσετε αυτό το βιβλίο και να "τεστάρετε" την σιγουριά σας ότι έχετε μάθει τα πάντα για την κρίση από τους "αναλυτές" των καναλιών και των "έγκυρων" κυριακάτικων φυλλάδων. Οι δυο εκπλήξεις, στις οποίες αναφέρθηκα πρωτύτερα, δεν είναι τίποτε μπροστά στις αλλεπάλληλες εκπλήξεις που σας περιμένουν σελίδα με σελίδα και θα σας κάνουν να απορείτε πως "αλλοιώς μας τα έχουν πει"...

(Από το Cogito ergo sum)