Μάνο, μπορούσες να φανταστείς ποτέ ότι κάποιοι θα κάνουν το πάθος σου, λεφτά, πολλά λεφτά ,πάρα πολλά τάλλαρα.
Μάνο, μπορούσες να φανταστείς ότι είναι δυνατό ο πόνος του άνεργου του κατατρεγμένου που εσύ τραγούδησες, που έγινε σύνθημα στις διαδηλώσεις της εργατιάς να είναι είδος προς εξαργύρωση και οδηγός σε καρέκλες εξουσίας;
Μάνο μπορούσες να φανταστείς ότι ο ιδρώτας της εργατικής τάξης που εσύ όσο κανένας άλλος ύμνησες ,θα γεμίσει την πισίνα κάποιου, για να συνωστίζονται γύρω της όλοι όσους σιχάθηκες και πολέμησες μέσα από τις γραμμές του κόμματος σου;
Σε θυμάμαι, Μάνο, στα πρώτα Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ. Τότε που όλοι μαζί ονειρευόμασταν να αλλάξουμε τον κόσμο. Μόνο, Μάνο, που αυτός που στεκόταν δίπλα σου τότε άλλαξε την τύχη του, μας κορόιδεψε και κονόμησε. Μας εκμεταλλεύτηκε στυγνά. Έκανε τα χειροκροτήματα μας τάλαρα, πολλά τάλαρα. Η σκόνη του χώρου του φεστιβάλ που μας έλουζε έγινε χρυσόσκονη και καρέκλα εξουσίας σαν αυτή που θέλαμε όλοι μας και αυτός μαζί , να γκρεμίσουμε. Εμείς Μάνο, είμαστε για μια φορά ακόμα εκεί. Και σήμερα πάλι εκεί. Δεν τα παρατάμε. Δεν τους κάνουμε τη χάρη. Είμαι σίγουρος πως θα τριγυρνάς εκει γύρω.
Δε σου κρύβω ότι μας λείπεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου