«Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Είναι ώρα για μεγάλες αποφάσεις. Οι εξελίξεις που ζούμε μας γυρίζουν δεκαετίες πίσω, θέτουν μπροστά σε όλους και όλες μας σοβαρά διλήμματα και επιλογές.
Θα αποδεχτούμε, θα συμβιβαστούμε με τη δραματική επιδείνωση της ζωής μας και των όρων διαβίωσής μας; Με τη βαρβαρότητα, την αθλιότητα που οικοδομούν σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των δημόσιων υπαλλήλων, σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού;
Θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε, μαζί με όλους τους άλλους εργαζόμενους για να διατηρούνται και να μεγαλώνουν τα κέρδη της πλουτοκρατίας, μιας ελάχιστης μειοψηφίας σε μια περίοδο όπου υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις για να ζήσουμε οι δημόσιοι υπάλληλοι και συνολικά τα λαϊκά στρώματα καλύτερα;
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Εχει από χρόνια έρθει η ώρα, έχει ωριμάσει η ανάγκη να αλλάξουμε στάση και τρόπο αντιμετώπισης των εξελίξεων. Να οργανώσουμε την αντίστασή μας στα βάρβαρα μέτρα, μαζί με όλους τους εργαζόμενους, μαζί με όσους χτίζουν τις προϋποθέσεις για άλλο δρόμο ανάπτυξης, που θα υπηρετεί, θα ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων.
Πολιτική πείρα έχουμε συσσωρεύσει όλες και όλοι μας. Τα σημερινά αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα δεν ήρθαν ξαφνικά. Είναι συνέχεια των προηγούμενων μέτρων που έπαιρναν σταδιακά, αλλά σχεδιασμένα, τόσο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ. Συνολικά τα μέτρα αυτά επέφεραν συντριπτικό χτύπημα στα εργασιακά, μισθολογικά, συνταξιοδοτικά, μορφωτικά δικαιώματά μας. Με τα ίδια πάντα προσχήματα. Πότε για να γίνει καλύτερη και αξιοπρεπέστερη η δουλειά του δημόσιου υπαλλήλου και πότε για ένα Δημόσιο σύγχρονο, αποτελεσματικό στην εξυπηρέτηση του λαού.
Σήμερα για να σώσουν δήθεν την πατρίδα από τη χρεοκοπία, για να φτιάξουν υποτίθεται ένα κράτος καλύτερο για το λαό, πιο φιλικό για τον ίδιο το δημόσιο υπάλληλο. Δεν υπάρχει ούτε τέλος σε αυτή την κοροϊδία, ούτε τέλος στα αντιλαϊκά μέτρα. Θα κατεδαφίσουν, ό,τι έχει απομείνει.
Τώρα όμως υπάρχει πείρα. Γνωρίζουμε τα αποτελέσματα των μέτρων που πήραν. Αν ήταν μέτρα νοικοκυρέματος, αν βελτίωσαν τη θέση των εργαζομένων και του ίδιου του δημόσιου υπαλλήλου.
Το κράτος και η δημόσια διοίκηση έγινε και γίνεται όλο και πιο αντιλαϊκό, αυταρχικό, αντιδραστικό για τα λαϊκά στρώματα. Ενα ταξικό, αστικό κράτος, που χρόνο το χρόνο προσαρμόζεται και εκσυγχρονίζεται με μοναδικό και αποκλειστικό κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, του συστήματος γενικότερα.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Τώρα μπορούμε να συζητήσουμε, να καταλήξουμε σε πιο ώριμα συμπεράσματα, να ξεπεράσουμε εκβιασμούς και τα διλήμματα, με τα οποία βομβάρδιζαν και βομβαρδίζουν τα μυαλά μας, τις συνειδήσεις μας και όποιες αυταπάτες, ότι μπορεί αυτό το σύστημα να γίνει πιο ανθρώπινο, όπως ισχυρίζονται διάφοροι σοσιαλδημοκράτες και μαζί τους οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ.
Συμπέρασμα πρώτο:
Η κρίση που ζούμε δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Δεν οφείλεται στους κλέφτες, στα λαμόγια, στην κακή διαχείριση, στις στρεβλώσεις του καπιταλισμού, όπως μας λένε. Τέτοια φαινόμενα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Είναι το αποτέλεσμα του ίδιου του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Είναι το αποτέλεσμα της συγκέντρωσης σε όλο και λιγότερα χέρια των μέσων παραγωγής και του παραγόμενου πλούτου. Για αυτό, την ίδια ώρα που υπάρχει αμύθητος πλούτος και μεγάλες δυνατότητες αύξησής του, την ίδια ώρα καταστρέφονται παραγωγικές δυνάμεις και δυνατότητες, οι εργαζόμενοι γίνονται πιο φτωχοί.
Αυτό συμβαίνει γιατί τα μέσα παραγωγής, η οικονομία, ο πλούτος που παράγεται είναι στην υπηρεσία των λίγων. Δε σχεδιάζεται η παραγωγή με κριτήριο την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, αλλά με κριτήριο το κέρδος των λίγων. Τα ελλείμματα και τα χρέη δεν τα δημιούργησαν οι μισθοί, οι συντάξεις, οι εργαζόμενοι. Είναι χρέη και ελλείμματα που προκλήθηκαν για τις ανάγκες της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου.
Συμπέρασμα δεύτερο:
Και στη χώρα μας και στην Ευρώπη η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση, άλλοτε έφερνε την κυβέρνηση και άλλοτε αφαιρούσε την κυβέρνηση, είτε από τους σοσιαλδημοκράτες, είτε από τους συντηρητικούς, είτε από συμμαχικά σχήματα με κορμό αυτούς.
Πάντα με την ελπίδα, ότι θα είναι καλύτεροι από τους προηγούμενους και πάντα μας προέκυπταν χειρότεροι. Γιατί; Γιατί τα κόμματα άλλαζαν, αλλά η τάξη που είχε και έχει την εξουσία έμενε και μένει ίδια, τα μονοπώλια, οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Δεν αρκεί να αλλάζεις αυτόν που διαχειρίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Πρέπει να αλλάξει η πολιτική. Να αλλάξει τάξη στην εξουσία, να έρθει στην εξουσία η εργατική τάξη.
Συμπέρασμα τρίτο:
Δεν καταφέραμε οι εργαζόμενοι και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα να προετοιμαστούμε, να αντιδράσουμε έγκαιρα, να αντιπαραθέσουμε αγώνες και αιτήματα, να απαντήσουμε στην επίθεση που δεχτήκαμε και δεχόμαστε, παρ' ότι οι πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι γνωστές και οι απαιτήσεις του κεφαλαίου δεδομένες. Κυριάρχησε στις γραμμές μας ο εφησυχασμός και η αποδοχή μέτρων, που υπονομεύουν μακροπρόθεσμα τις κατακτήσεις, όπως είναι τα επιδόματα, κ.ά., αντί αυξήσεων. Αποδεχθήκαμε το καθεστώς της ανασφάλιστης δουλειάς, όπως Stage και τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις. Υποτιμήσαμε την ανάγκη κοινών αγώνων με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, την κοινή δράση με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η βασική ευθύνη βαραίνει τις ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ.
Οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ, γενικότερα ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός αφόπλισε, αποπροσανατόλισε τους εργαζόμενους, κατέστησε τις βασικές και μεγάλες οργανώσεις της εργατικής τάξης συμμάχους του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, των κυβερνήσεων.
Μας έλεγαν και μας λένε ακόμη, ότι η λύση βρίσκεται στην αποκατάσταση του ανταγωνισμού και της κερδοφορίας των καπιταλιστών για αυτό και οι εργαζόμενοι πρέπει να συμβάλλουν στις θυσίες (αλλά δήθεν όχι μονομερώς), να έχουν λελογισμένα, ρεαλιστικά αιτήματα. Λειτούργησαν και λειτουργούν ως βαλβίδα εκτόνωσης της αγανάκτησης και των αγώνων καθηλώνοντας, αποπροσανατολίζοντας, εκτονώνοντας (με τη βοήθεια και των διάφορων «αριστερών» σχημάτων, που τώρα προσπαθούν ασμένοντας να διαφοροποιηθούν από ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ) τις όποιες αγωνιστικές διαθέσεις αναπτύσσονταν και αναπτύσσονται.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Η ύπαρξη και η δράση του ΠΑΜΕ κράτησε και κρατάει την ελπίδα ζωντανή. Το ΠΑΜΕ προειδοποίησε έγκαιρα, ακόμη και όταν πολλοί δε μας πίστευαν. Οι αγώνες του γέμισαν πείρα, έδωσαν κουράγιο, απαντοχή στους εργαζόμενους. Απέτρεψαν απολύσεις, διώξεις, απέσπασαν αιτήματα, καθυστέρησαν, παρεμπόδισαν, έστω και προσωρινά διάφορα μέτρα.
Σήμερα απαιτούνται πολύ περισσότερα για να αντιμετωπιστεί μια γενικευμένη καθολική επίθεση του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.
Για να δημιουργηθούν όροι αγώνων, αντίστασης, κυρίως αγώνων προοπτικής, απαιτούνται άμεσα, γρήγορα νέα ποιοτικά βήματα. Βήματα, όπως:
1ον: Να απορριφθεί και αντιπαλευτεί όχι απλά το μνημόνιο που είναι η συμπύκνωση των χρόνιων απαιτήσεων του κεφαλαίου, που σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης προωθούνται πιο γρήγορα, αλλά η ίδια η λογική, ότι πρέπει να υπάρχει, να κερδίζει ο καπιταλιστής για να ζουν οι εργαζόμενοι καλύτερα, που με ή χωρίς μνημόνια είναι η μήτρα που γεννά τέτοια μέτρα. Απόδειξη, ότι σε όλες τις χώρες της ΕΕ παίρνονται τα ίδια μέτρα. Ο ευρωμονόδρομος, η αποδοχή των στρατηγικών της ΕΕ δεν αφορά τους εργαζόμενους, είναι η συμμαχία των μονοπωλίων.
2ον: Μαζική εγκατάλειψη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από κάθε εργαζόμενη και εργαζόμενο που ψήφιζαν αυτά τα κόμματα. Με πρώτο βήμα τις τοπικές και περιφερειακές εκλογές του Νοέμβρη που μαζικά, αποφασιστικά πρέπει να αποδυναμωθούν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ γιατί είναι όλοι τους υποστηρικτές του «Καλλικράτη», μέσω του οποίου θα προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις σε όλους τους τομείς, θα φορτώσουν νέα φορολογικά και άλλα βάρη, θα χτυπήσουν ό,τι έχει απομείνει στις εργασιακές σχέσεις, τους μισθούς και τα επιδόματα. Να ψηφιστούν οι υποψήφιοι του ΠΑΜΕ και τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης», στα οποία συμμετέχουν.
Δε συγκρούονται απλά κάποιοι υποψήφιοι, συγκρούονται δύο διαφορετικές πολιτικές και στρατηγικές. Η στρατηγική που οδήγησε στην κρίση και στα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα και η στρατηγική της αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής πάλης που υπερασπίζεται το ΠΑΜΕ.
3ον: Σε κάθε κλάδο του Δημοσίου να δημιουργηθεί όπου δεν υπάρχει, και να δυναμώσει, όπου υπάρχει, ο ταξικός πόλος. Σε κάθε υπηρεσία, σε κάθε τόπο δουλειάς πρέπει να δημιουργηθούν πυρήνες αντίστασης, επιτροπές αγώνα, του ταξικού πόλου. Ειδικά στους κλάδους του Δημοσίου και συνολικά στο Δημόσιο, όπου οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί και κυριαρχεί ο κυβερνητικός συνδικαλισμός και μεγάλος αριθμός εργαζομένων μέσω εργολάβων και ελαστικών μορφών εργασίας είναι ασυνδικάλιστος. Αυτό είναι όρος για την ανάπτυξη και κυρίως τον προσανατολισμό και την αποτελεσματικότητα των αγώνων.
4ον: Να εξασφαλιστεί ενιαία δράση και κοινό πλαίσιο στόχων και αιτημάτων της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, των μικροβιοτεχνών και εμπόρων, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, της νεολαίας και των γυναικών. Κυρίως να οικοδομηθεί το μέτωπό τους ενάντια στα μονοπώλια, στο κράτος τους, στα κόμματα τους, στους διεθνείς μηχανισμούς τους (π.χ. ΕΕ, ΝΑΤΟ, κλπ.).
Γι' αυτό και είναι ιστορικής σημασίας η πρωτοβουλία και παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη (με αφορμή την Εκθεση) του κοινού πλαισίου στόχων και αιτημάτων από το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ), την Πανελλαδική Αντιμονοπωλιακή Συσπείρωση Βιοτεχνών και Εμπόρων (ΠΑΣΕΒΕ), την Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδος (ΟΓΕ), την Παναγρότική Αγωνιστική Συσπείρωση (ΠΑΣΥ), το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ).
Καλούμε κάθε εργαζόμενη και εργαζόμενο στο δημόσιο να συσπειρωθεί στο ΠΑΜΕ. Να συμβάλλει στην ενιαία δράση της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας για κοινωνική συμμαχία. Για ενιαίο μέτωπο εναντία στα μονοπώλια, ντόπια και ξένα, τα κόμματά τους (ιδιαιτέρα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ). Μέτωπο με στόχο τη λαϊκή εξουσία, για να αξιοποιείται ο τεράστιος πλούτος που παράγουμε όχι για τους λίγους που τον καρπώνονται, αλλά για μας τους πολλούς που τον παράγουμε.
Καμιά θυσία. Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου