Τι θα «μείνει» και ποιος θα το αντιπαλεύει

Το μοτίβο «έρχονται» - «φεύγουν» χρησιμοποιούν αντίστοιχα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεοπτικά σποτ με τα οποία «βομβαρδίζουν» καθημερινά τους εργαζόμενους ενόψει των ευρωεκλογών της Κυριακής. Η ΝΔ μιλάει για «έξοδο από την κρίση», για «επιστροφή στην ανάπτυξη», για «πολιτική σταθερότητα, εμπιστοσύνη» ...που «έρχονται» και κριτικάρει το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «στις 25 ψηφίζουμε στις 26 φεύγουν», κινδυνολογώντας ότι θα «φύγουν οι επενδύσεις, οι τουρίστες», ότι θα «πετάξουμε ό,τι κερδίσαμε με θυσίες» ή ότι την ώρα «που η Ελλάδα ανακάμπτει, δεν αντέχει να γυρίσει στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, μιλώντας για «τις δουλειές μας που χάθηκαν, τις επιχειρήσεις μας που έκλεισαν και τα παιδιά μας που μετανάστευσαν», καταλήγει πως η «υπομονή μας εξαντλήθηκε» και γι' αυτό «ψηφίζουμε και φεύγουν». Δηλαδή ότι μετά τις ευρωεκλογές ανοίγει ο δρόμος για «ανατροπή της κυβέρνησης».

***

Προσπάθεια να δημιουργηθεί νέος διπολισμός με τα παλιά δοκιμασμένα υλικά και κόλπα, του παλιού δικομματισμού και της κυβερνητικής εναλλαγής. Η προπαγάνδα είναι της ίδιας σχολής και προσπαθεί να διεγείρει τα ίδια αντανακλαστικά. Στοχεύει στην εντύπωση, για να κρυφτεί η ουσία. Δηλαδή, αυτό που ...πεισματάρικα θα μείνει μετά την εναλλαγή από κυβέρνηση με πυρήνα τη ΝΔ ή αντίστοιχη με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τι είναι αυτό που θα μείνει; Θα μείνουν ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και η εκμετάλλευση των εργαζομένων, που οδηγεί σε κρίσεις και που και οι δύο υπηρετούν, παρά τα διαφορετικά «μείγματα», με περισσότερη ή λιγότερη ανάπτυξη και λιτότητα. Η εντυπωσιοθηρική προπαγάνδα θεωρεί δεδομένα την εξουσία των καπιταλιστών, τα χτυπημένα δικαιώματα των εργαζομένων, την ενσωμάτωση στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες, τη συμμετοχή στη σφαγή άλλων λαών (ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρας, με έμφαση υπογράμμισε πρόσφατα ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι αδιαμφισβήτητη).

***

Οι δύο διαχειριστικοί πόλοι διαγκωνίζονται για το ποιος θα μπορέσει να εξασφαλίσει καλύτερα για το κεφάλαιο την καπιταλιστική ανάκαμψη. Αυτή είναι η διαφορά τους, με μικρή σημασία για τους εργαζόμενους. Οι λεγόμενες λύσεις που προβάλλονται ως αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, μπορεί να είναι μέτρα επιπέδου πτωχοκομείου, που και οι δύο μπορούν να προωθήσουν, αλλά δεν πρόκειται να γυρίσουν μισθούς ή δικαιώματα στα προ κρίσης επίπεδα. Και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να διατηρήσουν τον πήχη των απαιτήσεων των εργαζομένων πολύ χαμηλά, ώστε τα όποια ψίχουλα να φαντάζουν «καρβέλια» για τον πεινασμένο και ανήμπορο, γιατί αυτό απαιτεί η τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων που και οι δύο υπηρετούν.

***

Τα λαϊκά στρώματα έχουν πλούσια πείρα από κυβερνητικές «εναλλαγές», που δεν έφεραν τίποτα, αντίθετα τα λαϊκά προβλήματα οξύνονταν και διογκώνονταν. Κανείς δεν μπορεί σήμερα να «πατά σε δύο βάρκες». Ως πότε πια τα λαϊκά στρώματα θα πέφτουν στην παγίδα του «μικρότερου κακού» ή του «ρεαλισμού» της υποταγής στις ανάγκες των καπιταλιστών, που εξυπηρετούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις; Οσοι αισθάνονται ριζοσπάστες και αριστεροί, μπορούν να κάνουν το αποφασιστικό βήμα σε αυτές τις εκλογές. Να βάλουν τέρμα στις αυταπάτες και να δυναμώσουν το ΚΚΕ, τη μόνη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί ότι και αύριο θα είναι «από δω μεριά», με τους εργαζόμενους, το λαό, οργανώνοντας την πάλη τους ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, ανοίγοντας όμως το δρόμο και για τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του λαού. Η λαϊκή ψήφος δεν μπορεί επίσης να χαραμιστεί και σε άλλες παραλλαγές του «μικρότερου κακού» και της διαχείρισης της βαρβαρότητας που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα.

 

Δ