Συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης η αναστολή των πανελλήνιων σχολικών πρωταθλημάτων.

Οταν το ΠΑΣΟΚ κεντούσε το «σοσιαλιστικό» του μανδύα έβαζε πού και πού και κανένα ψευτοσοσιαλιστικό στολίδι, όπως π.χ. ίδρυσε Αθλητικά Σχολεία, που ήταν όμως Τάξεις Αθλητικής Διευκόλυνσης (ΤΑΔ). Με το νόμο 1566/1985 ίδρυσε τους Μαθητικούς Ομίλους Αθλημάτων (ΜΟΑ), για να αναβαθμίσει το Σχολικό Αθλητισμό, που ποτέ όμως δεν λειτούργησαν. Οργάνωσε τα προγράμματα Μαζικού Αθλητισμού, χωρίς όμως να τα θεσμοθετήσει και μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν για πολλά χρόνια ως θερμοκοιτίδα των ελαστικών σχέσεων εργασίας που έμελλε να γενικευτούν στις μέρες μας.

Ολα αυτά και άλλα πολλά αποτέλεσαν για αρκετά χρόνια το τυρί στη φάκα που έστησαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ως κυβερνήσεις. Αποτέλεσαν πρώτη ύλη για να δημιουργηθούν αυταπάτες ότι ο καπιταλισμός μπορεί να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο.Σήμερα όμως, στην προσπάθειά του να αναχθεί σε κύριο εκφραστή των συμφερόντων της άρχουσας τάξης και να εξασφαλίσει την οικονομική και πολιτική της στήριξη σε μονιμότερη βάση, βγάζει το «σοσιαλιστικό» του μανδύα και εντελώς απροκάλυπτα κάνει την τελική του έφοδο σε ό,τι κοινωνικό αγαθό έχει απομείνει. Ετσι ό,τι έχει σχέση με την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, την τέχνη και την επιστήμη, τα θεωρεί περιττή σπατάλη και με τη δοκιμασμένη συνταγή: συκοφάντηση - απαξίωση - ξεπούλημα, τα παραδίδει στο κεφάλαιο για να αυγατίσει τα κέρδη του.

Από τη μια πλευρά καταργεί τις ΤΑΔ και τα σχολικά πρωταθλήματα και από την άλλη πλευρά εμπορευματοποιεί ακόμα περισσότερο τον ήδη εμπορευματοποιημένο αθλητισμό. Τα αρνητικά φαινόμενα που προβάλλει η κυβέρνηση, τα προκάλεσε η ίδια. Για να τα επικαλείται στο πλαίσιο της συκοφάντησης και της απαξίωσης των συγκεκριμένων προγραμμάτων, αφού από την αρχή ήταν σε γνώση της η συναλλαγή και η ρεμούλα που οι δικοί της άνθρωποι καθιέρωσαν. Ετσι σήμερα υιοθετώντας τη λογική «πονάει κεφάλι, κόψε κεφάλι» προχωρεί στην κατάργηση αυτών των προγραμμάτων. Για να συντηρούνται όμως και οι αυταπάτες, ταυτόχρονα με αυτή την πολιτική, ο υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας διακηρύσσει δημαγωγικά ότι η άσκηση και ο αθλητισμός είναι παράγοντες υγείας και ως τέτοιους θα τους υπηρετεί και θα τους στηρίζει.

Στο σημείο αυτό πρέπει να καταγγείλουμε ότι συντελείται ένα διαρκές έγκλημα σε βάρος της υγείας και της ευρωστίας των παιδιών και των νέων της χώρας μας. Ενώ γνωρίζουν ότι η υποκινητικότητα είναι η γενεσιουργός αιτία της αύξησης της νοσηρότητας (ραγδαία αύξηση των διαβητικών, των υπέρβαρων και παχύσαρκων παιδιών) και πολλών άλλων εκφυλιστικών συμπτωμάτων στην ψυχική και σωματική υγεία του ανθρώπου, συνεχίζουν να περιορίζουν την κίνηση στη ζωή του παιδιού. Από την «μεταρρύθμιση Αρσένη» του 1997 μέχρι σήμερα μειώθηκε δραματικά η σωματική δραστηριότητα των παιδιών και των νέων της χώρας με παράλληλη αύξηση της νοσηρότητας του λαού μας.

Ταξική επιλογή με πολλαπλούς στόχους

Αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί, πού θα φτάσουμε αλήθεια; Είναι βέβαιο ότι η νοσηρότητα και η μαλθακότητα, που αποτελούν υπόστρωμα σε ένα βαθμό και της κοινωνικής οκνηρίας, εξυπηρετούν το σύστημα. Οι απασχολήσιμοι και οι άνεργοι νέοι όσο πιο οκνηροί και αδρανείς είναι, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχουν να μεταμορφωθούν σε κοινωνικά και πολιτικά δραστήρια άτομα που θα διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Και αν κάποιος αποτελέσει την εξαίρεση του κανόνα, τα κάθε λογής «ναρκωτικά» παραμονεύουν παντού για να ολοκληρώσουν το έργο της αποχαύνωσης και της παθητικότητας.

Ο καπιταλισμός ποτέ δεν νοιάστηκε για την ποιότητα ζωής του ανθρώπου. Αν κάποτε έδειξε κάποιο «ενδιαφέρον», το έκανε γιατί απειλούνταν από το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου. Σήμερα, που ο συσχετισμός δύναμης είναι υπέρ του, δείχνει μέρα με τη μέρα το πραγματικό του πρόσωπο. Ο άνθρωπος, για τον καπιταλισμό, είναι μηχανή παραγωγής κέρδους. Οι πνευματικές, πολιτιστικές, αθλητικές και όποιες άλλες ψυχοσωματικές του ανάγκες πρέπει να περιοριστούν στο ελάχιστο για να είναι όσο το δυνατόν φτηνότερη η εργατική του δύναμη.

Επιπλέον πρέπει να διαπαιδαγωγηθεί έτσι ώστε να είναι προσαρμόσιμος στις ευέλικτες μορφές εργασίας και κυρίως να μη μάθει να διεκδικεί, να ζει με πλήρη δικαιώματα. Ολο αυτό το έργο το αναλαμβάνουν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και το σχολείο. Ο κινητικά δραστήριος άνθρωπος μπορεί να μετεξελιχθεί και σε κοινωνικά δραστήριο. Καλύτερα λοιπόν αδρανής, οκνηρός, νοσηρός και γιατί όχι ναρκωμένος, παρά δραστήριος, υγιής και ίσως και απαιτητικός σε δικαιώματα και αγαθά.

Η αναστολή των σχολικών πρωταθλημάτων αποτελεί ακόμη μια πολιτική πράξη που δείχνει την πραγματική βούληση της κυβέρνησης να μειώσει ακόμη περισσότερο την ήδη ελάχιστη σωματική δραστηριότητα των παιδιών, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο τις αρνητικές συνέπειες της υποκινητικότητας στην υγεία και την ευρωστία τους. Αποτελεί επίσης συνειδητή πολιτική επιλογή της αστικής τάξης που διώχνει τα παιδιά και τους νέους από το στίβο του αγώνα, τις αξίες της ταξικής πάλης και τους στέλνει στην κερκίδα των μεγαλοεπιχειρηματιών. Για να μετατραπούν σε άκριτους οπαδούς όχι μόνο των ομάδων - επιχειρήσεων αλλά και των δικών της πολιτικών επιλογών, των δικών της αξιών.

Δημήτρης ΧΑΤΖΗΧΑΡΙΣΤΟΣ
Καθηγητής Αθλητικής Παιδαγωγικής ΤΕΦΑΑ Πανεπιστημίου Αθηνών