Ας δούμε το «κατηγορητήριο».
Κατηγορείται ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ ότι «κατά τη συνήθη πρακτική εδώ και δυο χρόνια απουσιάζει από την Ομοσπονδία» ότι είναι «πλήρως ανύπαρκτος στη ζωή της ΟΛΜΕ». Τη φοβερή αυτή κατηγορία έρχονται οι ίδιοι οι συντάκτες της καταγγελίας να ακυρώσουν αφού λίγες αράδες παρακάτω στην ίδια ανακοίνωση αναφέρουν ότι «εμφανίζεται στην ΟΛΜΕ μια φορά την εβδομάδα και μόνο στις συνεδριάσεις του ΔΣ της ΟΛΜΕ» (πάλι καλά που αποδέχονται κι αυτό!!!).
Τι συμβαίνει ακριβώς;
Ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ έλλειψε στα δυο χρόνια σε τρεις συνεδριάσεις (!!!) του ΔΣ της ΟΛΜΕ και σ’ αυτές παραβρίσκονταν ως αντικαταστάτης του ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ στο ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ! Υποδειγματική παρουσία δηλαδή!
Η ηγεσία της ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ όταν λέει ότι το ΠΑΜΕ είναι «…πλήρως ανύπαρκτο στη ζωή της ΟΛΜΕ», άλλο πράγμα εννοεί. Εννοεί ότι δεν κάνουμε αυτό που κάνουν αυτοί! Ότι δεν είμαστε σαν αυτούς! Ότι δεν κλεινόμαστε όλη μέρα στους τέσσερις τείχους ενός γραφείου, περιμένοντας πότε θα έρθουν τα κανάλια για καμιά «δηλωσούλα», ότι δεν αράζουμε όλη μέρα σε μια στριφογυριστή καρέκλα και στη ζεστή θεσούλα του καρεκλοκένταυρου συνδικαλιστή. Ότι δεν περιμένουμε πώς και πώς, πότε θα γίνει καμιά συνάντηση με την Υπουργό, με κανένα Γραμματέα του Υπουργείου μπας και δικαιολογήσουμε το ρόλο και τη θέση μας.
Και το σπουδαιότερο:
Εννοούν ότι δεν υλοποιούμε όλες εκείνες τις αποφάσεις της συγκεκριμένης πλειοψηφίας (ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) που είναι επιζήμιες για το κίνημα και τους εκπαιδευτικούς.
Εννοούν ότι δεν υποτασσόμαστε στον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό, στη γραμμή της ανταγωνιστικότητας, του ευρωμονόδρομου που υπηρετούν.
Ε λοιπόν να το πούμε καθαρά για άλλη μια φορά.
Γρανάζι του κυβερνητικού- εργοδοτικού συνδικαλισμού δε θα γίνουμε!
Απειθαρχούμε στην κυβέρνηση, στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, απειθαρχούμε και στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες!
Ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, όπως κάθε συνδικαλιστής του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, πράττει το αυτονόητο ταξικό του καθήκον, που δεν είναι άλλο από το να βρίσκεται καθημερινά στα σχολεία μαζί με τους συναδέλφους, στην οργάνωση της απεργιακής πάλης, στη συμπαράσταση των διωκόμενων απεργών, στη διωκόμενη δασκάλα της Αλεξανδρούπολης, τους διωκόμενους συνδικαλιστές στα Τρίκαλα, στους διωκόμενους εκπαιδευτικούς των Γιαννιτσών, στους διωκόμενους μαθητές στην Εύβοια, στα Γιάννενα…Καθήκον των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ είναι να βρίσκεται παντού!
Στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής στο Υπουργείο Παιδείας, στο ξήλωμα της πόρτας του Υπουργείου, στις καταλήψεις των Υπουργείων…Παντού! Όπου χτυπάει η καρδιά της ταξικής πάλης, το δίκιο του αγώνα!
Εκεί! Γιατί υπάρχει λόγος!
Εκεί! Γιατί η ταξική πάλη οξύνεται!
Εκεί! Γιατί έχουμε πόλεμο! Ναι γιατί έχουμε πόλεμο!
Και πόλεμος με καρεκλοκένταυρους και ραχάτηδες συνδικαλιστές, που τη «βρίσκουν» στο μαξιλαράκι της σοσιαλδημοκρατίας δε γίνεται!
2. Γιατί αυτή τη χρονική στιγμή μια τέτοια επίθεση για ένα «πρόβλημα» που κυοφορείται -όπως λένε- εδώ και δυο χρόνια; Τι προηγήθηκε;
Πρώτα-πρώτα προηγήθηκε η αποκάλυψη και καταγγελία από πλευράς του ΠΑΜΕ στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ ότι η ακύρωση της απεργίας στις 10 Φλεβάρη στο Δημόσιο προέκυψε μετά από τηλεφωνική επικοινωνία του Γ. Παναγόπουλου, προέδρου της ΓΣΕΕ με τον εκπρόσωπο της Αυτόνομης Παρέμβασης στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, τηλεφωνική επικοινωνία που όπως ο ίδιος δήλωσε είχε, αλλά…όχι με τον Παναγόπουλο! Τους «πιάσαμε στα πράσα» και αυτό ενόχλησε!!
Δεύτερον, ενόχλησε ότι καταγγείλαμε ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ για την ακύρωση της 3ωρης στάσης εργασίας που είχε αποφασίσει η ΟΛΜΕ ενάντια στις υποχρεωτικές αποσπάσεις των εκπαιδευτικών από νομό σε νομό, από περιοχή σε περιοχή. Τους ξεσκεπάσαμε στα μάτια των συναδέλφων, για τη στήριξη που δίνουν στο σχολείο της αγοράς και της επιχειρηματικότητας, στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, για το γεγονός ότι ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ δεν θα μπορούσαν να κινηθούν με τόση ευκολία, να στηρίζουν με τέτοια άνεση τις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση αν δεν είχαν τη στήριξη και του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ (όπως και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ εν προκειμένου.)
Τώρα τελευταία αυτά ενόχλησαν! Γι’ αυτό και το παραλήρημα ενάντια στο ΠΑΜΕ!
Διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι δεν κατατέθηκε ποτέ πρόταση από τον εκπρόσωπο του ΠΑΜΕ για 3ωρη στάση εργασίας από ΟΛΜΕ και 3ωρη στάση εργασίας από τις ΕΛΜΕ, ούτε προφορικά, ούτε ότι μετέφερε την πρόταση της Α ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης.
Πάνω στην πρόταση αυτή του εκπροσώπου του ΠΑΜΕ έγινε ολόκληρη συζήτηση στο ΔΣ της ΟΛΜΕ. Ο κάθε συνάδελφος ας μην πάει μακριά. Ας ρωτήσει τον πρόεδρο, το γραμματέα, το κάθε μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ.
Τα παιδιά της ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ είτε είναι στη συνεδρίαση είτε δεν είναι, το ίδιο και το αυτό! Ήταν εκεί ή έλειπαν;
Και λέμε αν έλειπαν γιατί συνήθως λείπουν και από τις συνεδριάσεις του ΔΣ της ΟΛΜΕ για κάτι ταξιδάκια της ETUCE, αυτά του «συνεδριακού τουρισμού» που γίνονται σε όλες τις πρωτεύουσες των χωρών της ΕΕ (Παρίσι, Μαδρίτη, Ζυρίχη, Βερολίνο,κ.α.) τουλάχιστον μια φορά το μήνα. Τελευταία-αν δεν κάνουμε λάθος το Γενάρη τα δυο μέλη της ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ- στη Λισαβόνα δεν ήταν;
Και όλα αυτά τα ταξιδάκια με τις συνδρομές των εκπαιδευτικών! Μιλάμε για χιλιάδες ευρώ! Και αυτό σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης! Σε συνθήκες όπου οι εκπαιδευτικοί όπως όλοι οι εργαζόμενοι, σφίγγουν το ζωνάρι! Συνδικαλιστική γκλαμουριά δηλαδή! Και μάλιστα «αριστερή»! Τέτοια ξεφτίλα, τέτοια σαπίλα! Και μιλάνε κι’ από πάνω!!!
3. Ενοχλούνται από την αποδοχή του ΠΑΜΕ, της γραμμής του ΠΑΜΕ. Αρκεί και μόνο μια ματιά στην ανακοίνωση για να δει κανείς ότι «παίρνουν στις πλάτες» τους την ΟΛΜΕ. Και εδώ έχουν δίκιο. Αυτοί είναι η ΟΛΜΕ εδώ και 15 χρόνια! Είτε σε πλειοψηφία με το ΠΑΣΟΚ είτε σε πλειοψηφία με τη ΝΔ.
Έχουν ευθύνη για την κατάντια της ΟΛΜΕ. Είναι οι βασικοί εκφραστές και παράγοντες στη διαμόρφωση των θέσεων της και του προσανατολισμού της. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση της Άννας Διαμαντοπούλου (Οκτώβρης 2009): «Ευχαριστώ τη ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ για τη συμβολή τους στη διαμόρφωση των θέσεων του Υπουργείου Παιδείας. Δεν σας κρύβω ότι πολλές από τις θέσεις που τελικά διαμορφώσαμε, τις πήρα από τη ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ».
Ενοχλούνται γιατί αποκαλύπτουμε ότι είναι μέρος του προβλήματος, στήριγμα των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Ας βγάλουν οι εκπαιδευτικοί τα συμπεράσματά τους! Ποτέ δεν είναι αργά!
Αθήνα 2 Φλεβάρη 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου