Στις 30 Σεπτέμβρη, στη γενική συνέλευση των μετόχων της Ανώνυμης
Ελληνικής Εταιρείας Χάλυβος («Χαλυβουργείο Θεσσαλονίκης»), αναμένεται να
συζητηθούν το κλείσιμο και η εκκαθάριση της επιχείρησης. Το «Χαλυβουργείο»
ανήκει στον ιταλικό όμιλο ΙLVA, ο οποίος κατέχει το 77,12% των μετοχών. Η
«Τράπεζα Πειραιώς» κατέχει το 14,64%, η «Μarubeni itochu steel europe gir dh»
το 7,05% και η Εθνική Τράπεζα το 1,19%. Στο «Χαλυβουργείο» απασχολούνται σήμερα
περίπου 260 εργαζόμενοι. Είναι μία από τις πέντε μεγαλύτερες σιδηροβιομηχανίες
της χώρας («Χαλυβουργία Ελλάδας», «Χαλυβουργική», «Σιδενόρ», «Σοβέλ», οι άλλες
τέσσερις), με δυνατότητα παραγωγής 2,5 εκ. τόνων χάλυβα το χρόνο. Η επίσημη
εκδοχή για το κλείσιμο του εργοστασίου είναι ότι ο ιταλικός όμιλος ILVA, από
τον Ιούνη του 2013, τέθηκε υπό τη διαχείριση έκτακτου επιτρόπου που διορίστηκε
από την ιταλική κυβέρνηση, εξαιτίας σοβαρής περιβαλλοντικής ρύπανσης που
προκάλεσε η μονάδα του στον Τάραντα της Ιταλίας. Η ιταλική Δικαιοσύνη επέβαλε
την κατάσχεση των προϊόντων που παράγει αυτό το εργοστάσιο, από το οποίο
προμηθεύονταν πρώτη ύλη όλες οι θυγατρικές επιχειρήσεις. Εκτός από την Ιταλία
και την Ελλάδα, ο όμιλος ILVA διαθέτει εργοστάσια παραγωγής χάλυβα ψυχρής
έλασης στη Γαλλία και την Τυνησία.
***
Στην πραγματικότητα, το εργοστάσιο οδηγείται στο κλείσιμο λόγω της
αναδιάρθρωσης του ομίλου και της προσπάθειας που κάνει να προσαρμοστεί στα
δεδομένα που προκάλεσε η κρίση στην ΕΕ και παγκόσμια. Η πτώση των πωλήσεων στη
διεθνή αγορά, η όξυνση του ανταγωνισμού με τις κινεζικές και τις ιαπωνικές
επιχειρήσεις, η μείωση του μέσου ποσοστού κέρδους για τον όμιλο, φαίνεται πως
επιβάλλουν το λουκέτο στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης, όπως έγινε με τις
μονάδες και άλλων ομίλων που δραστηριοποιούνται στον κλάδο του Μετάλλου (π.χ.,
«Ελληνική Χαλυβουργία»). Σε συνθήκες κρίσης, η εργοδοσία του «Χαλυβουργείου»
επέβαλε μείωση των μισθών την οποία αποδέχτηκε η πλειοψηφία του Σωματείου, μαζί
με τα άλλα μέτρα της εργοδοσίας (εκ περιτροπής εργασία, διαθεσιμότητες,
υποχρεωτική άδεια κ.ά.), αναπαράγοντας τη λογική του «μικρότερου κακού» και το
επιχείρημα ότι πρέπει να διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα του ομίλου για να μην
κλείσει το εργοστάσιο. Με το ίδιο επιχείρημα, η κλαδική Ομοσπονδία και το
Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης στηρίζουν τις απαιτήσεις των εργοδοτών βιομηχάνων
για φθηνό ρεύμα και άλλα προνόμια. Ολοι μαζί καλλιεργούν κλίμα αναμονής στους
εργαζόμενους του «Χαλυβουργείου», υποστηρίζοντας ότι τα συμφέροντά τους θα
διασφαλιστούν αν αναβληθεί η εκκαθάριση και βρεθεί νέος αγοραστής.
***
Από την πλευρά της, η κυβέρνηση αναλώνεται σε υποσχέσεις ότι θα
παρέμβει στο ιταλικό κράτος και στις ελληνικές τράπεζες - μετόχους του
«Χαλυβουργείου», για να καθυστερήσουν την εκκαθάριση και να διευκολύνουν τη
δανειοδότηση της εταιρείας. Κρύβουν από τους εργαζόμενους ότι, ακόμα κι αν
«αλλάξει ο Μανωλιός» στην ιδιοκτησία της επιχείρησης, δε θα πάψει η απαίτηση
για ακόμη πιο φτηνά μεροκάματα, για ακόμη πιο ελαστικές εργασιακές σχέσεις, για
νέες θυσίες στο όνομα της «βιωσιμότητας». Τι προκύπτει; Οτι τα εργοστάσια
μένουν ανοιχτά ή κλείνουν με βασικό κριτήριο την ανταγωνιστικότητα και την
κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, είτε σε κρίση είτε σε φάση ανάκαμψης της
καπιταλιστικής οικονομίας. Επιβεβαιώνεται ακόμα ότι η υποχωρητικότητα των
εργαζομένων, με πρώτη ευθύνη του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, δε
διασφαλίζει τα συμφέροντά τους, αλλά αντίθετα τα υπονομεύει παραπέρα. Για
παράδειγμα, η αποδοχή της μείωσης στους μισθούς, δεν απέτρεψε τις σημερινές
εξελίξεις στο «Χαλυβουργείο Θεσσαλονίκης», όπως έγινε και στη «Χαλυβουργία» του
Βόλου. Το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει και η «λύση» που τώρα προτείνουν οι
εργοδοτικοί, δηλαδή να πριμοδοτηθεί άλλος επιχειρηματίας για να αναλάβει την
εταιρεία. Να σημειωθεί ότι μία από τις εταιρείες που εμφανίζεται στον Τύπο να
ενδιαφέρεται για την εξαγορά της ΙLVA είναι η «Mittal», η οποία στο πρόσφατο
παρελθόν απέλυσε εκατοντάδες εργαζόμενους από τα εργοστάσιά της στην Ευρώπη.
***
Τα χαλυβουργεία είναι στρατηγικής σημασίας
επιχειρήσεις,
που θα μπορούσαν σε ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, κάτω από εργατική - λαϊκή
εξουσία, να εξασφαλίσουν δουλειά με δικαιώματα και ταυτόχρονα ποιοτικά υλικά.
Σε έναν τέτοιο δρόμο ανάπτυξης είναι απαραίτητη η λειτουργία τους για να
δουλέψει ο κατασκευαστικός κλάδος, ώστε να καλύψει τις ανάγκες για εργατική -
λαϊκή στέγη, να τροφοδοτηθούν με πρώτη ύλη τα ναυπηγεία και η
ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη που σήμερα φυτοζωούν, για να χτίσουν καράβια που θα
εξασφαλίζουν με ασφάλεια σύγχρονες και φτηνές συγκοινωνίες. Θα συνδεθούν με την
αμυντική βιομηχανία, την αναβάθμιση των Μεταφορών με καινούργια, ασφαλή Μέσα,
την κατασκευή εγγειοβελτιωτικών - αντιπλημμυρικών - αντιπυρικών έργων κ.ά. Ο
αναγκαίος αγώνας των εργαζομένων σε κάθε κλάδο και επιχείρηση, για να μη χαθεί
καμιά θέση εργασίας, για να μην πληρώσουν αυτοί την κρίση, θα αποκτάει πολλαπλάσια
δύναμη όσο χειραφετείται από τη γραμμή του κεφαλαίου στο κίνημα και συνδέεται
με την πάλη γι' αυτόν το ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης.
Π. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου