Αξέχαστη αθλιότητα

1. Η γενικευμένη απάθεια είναι το σημείο σήμα των καιρών. Ο πολίτης έχει λησμονήσει την κύρια δύναμη της φύσης του, που είναι ο ένστικτο. Κάποτε υπήρξε γαλήνιος και σκληρός και τα κατάφερνε μ' αυτόν τον τρόπο απέναντι σε ανήκουστες δυσκολίες. Τώρα, η δύναμη της μίμησης τον έχει αρπάξει και συμπεριφέρεται αντιγράφοντας ό,τι κάνουν οι γύρω του, και εκείνοι με τη σειρά τους ό,τι κάνει αυτός. Μέσα στη δουλεία των πραγμάτων, η ασάφεια και ο δισταγμός το μόνο που κατορθώνουν είναι να αποκτηνώνουν την κυβέρνηση. Τονίζουν τη φυσική της κλίση στη βαρβαρότητα.

2. Ξεπέφτουμε σε κοινότοπες συγκινήσεις, ελπίζοντας σ' έναν αόριστο ανθρωπισμό, ενώ εισπράττουμε χυδαίες μεθόδους απόκρυψης της αλήθειας και ευφάνταστες πρωτοβουλίες για λευκά κελιά και φυλακές υψίστης ασφαλείας, συμβάλλοντας έτσι με κάθε τρόπο σε μια διαρκή μεταμόρφωση της πραγματικότητας σε μια αθλιότητα άνευ προηγουμένου.

3. Και οι νέοι; Ενα μέρος τους αντιστέκεται σθεναρά. Το άλλο μέρος αποτίει ύστατο φόρο τιμής στον πιο ζωντανό χρόνο του και μένει αδιάφορο για το καθετί ελπίζοντας πως η σιωπή του θα αποδειχθεί χρυσός. Η υποτίμηση της νεότητας από την ίδια την καθιστά ένα λαμπρό λείψανο, του οποίου την περιφορά και εκμετάλλευση αναλαμβάνει το κράτος.

4. Κακά τα ψέματα. Η σοβαρή ανατροπή δεν έχει δώσει ακόμη τα σημάδια της. Μάταια γυρίζουμε μες στη ρηχότητα των ημερών παραμυθιασμένοι ότι κάτι κάνουμε. Και η πιο γενναιόδωρη ανάλυση θα πληροφορούσε τον πολίτη πως εδώ πατάει κι εκεί βρίσκεται. Ημιμαθής και ψυχικά χλιαρός, διαψεύδει καθημερινά τον εαυτό του, παίζοντας σ' ένα φτηνό ρομάντζο, ενώ είναι καταδικασμένος σε μια ζωή δίχως ύπαρξη.

5. Μετρώντας και ξαναμετρώντας την απόσταση από την αντίσταση στην οποία όφειλε να πρωτοστατεί, ο πολίτης ξεπέφτει στην υποκρισία και στα μισόλογα. Αναβάλλει το καθετί και δε θ' αργήσει να έχει πρόβλημα όχι μόνο με τη οργάνωση της ζωής του αλλά και με την οργάνωση των λέξεων στο στόμα του.

6. Παράξενο, ενώ η ζωή παρέρχεται δεν ανανεώνεται. Οι αβυσσαλέες αντιφάσεις της κοινωνίας δημιούργησαν ένα σχιζοειδές πολιτικό σκηνικό που μπόρεσε να σηκώσει πολιτικούς σχηματισμούς από το Ποτάμι έως τους Χρυσαυγίτες. Αποπνευματωμένη, η πολιτεία δεν ευνοεί καμία στάση ενάντια στην αλλοτρίωση και τον εξοστρακισμό. Οι αυθεντίες της εξουσίας έδωσαν τα ρέστα τους να στήσουν αυτό το πανηγύρι της αχρειότητας στο οποίο ζούμε και προσπαθούμε να αναπνεύσουμε.

7. Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι ο πολίτης βρέθηκε ανυποψίαστος στο κέντρο της συμφοράς. Οι Ευρωπαίοι, γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα τις αρετές του Νεοέλληνα, διάλεξαν αυτές πρώτες να θέσουν σε δοκιμασία. Εκτοτε μας αντιμετωπίζουν σαν ασθενείς με αυτοκαταστροφικές τάσεις. Οι πολυμαθέστατοι εταίροι, έχοντας χάσει εντελώς το ακριβές νόημα της περιβόητης ένωσης και με εμφανή τα σημάδια απώλειας συντονισμού, τολμούν έναν βαθύ και βίαιο εκβιασμό σε βάρος μας.

8. Ενας κίνδυνος που τείνει να γίνει μόνιμος στη ζωή μας είναι αυτός της παράνοιας, που είχε επισημάνει ο γερο-Καντ για όποιον διατείνεται ότι μπορεί να δει πέρα από τα όρια της πραγματικότητας. Υπάρχουν πολλοί που παραμιλάνε ότι το ένδοξο μέλλον μας βρίσκεται στα χέρια των Ευρωπαίων εταίρων. Αν δεν λύσουμε το θέμα της σχέσης μας με την Ευρώπη -θέμα εξόχως πνευματικό-, δεν θα μπορέσουμε να αναμετρηθούμε με το κέντρο της Ευρώπης, που είναι το ζητούμενο. Πιστεύω πως έφτασε η ώρα να διαλέξουμε τις πιο κοφτερές, δηλαδή τις πιο άξιες λεπίδες μέσα από το κίνημα και να προχωρήσουμε. Παραφράζοντας τους Πατέρες της Εκκλησίας, λέω πως η αντίσταση δεν γνωρίζει εμπάθειες, δεν θεολογεί, συχνά λόγω αγάπης πενθεί, και μονίμως αυτοσχεδιάζει. Αντίσταση είναι το βρεφοπρεπές σκίρτημα της καρδιάς.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ