Σύμφωνα
με τα διεθνή πρακτορεία, η κυβέρνηση της Αργεντινής βρίσκεται
αντιμέτωπη με μια νέα δικαστική απόφαση, που την υποχρεώνει να
αποπληρώσει στο ακέραιο Αμερικάνους κατόχους ομολόγων, που δεν
συμμετείχαν στην αναδιάρθρωση του χρέους που έγινε το 2005 και το 2010.
Συγκεκριμένα, δικαστήριο της Νέας Υόρκης αποφάσισε ότι οι επενδυτικές
εταιρείες - μεγαθήρια (NML Capital Ltd, Elliot Management Corp΄s, NML
Capital Ltd, Aurelius Capital Management), που είχαν στην κατοχή τους
ομόλογα της Αργεντινής και αρνήθηκαν να τα ανταλλάξουν με νέα, πρέπει να
τα πληρωθούν στο ακέραιο. Η αναδιάρθρωση του χρέους, που έκανε δυο
φορές η αργεντίνικη κυβέρνηση για να το διαχειριστεί, προέβλεπε
εθελοντική συμμετοχή των πιστωτών. Όσοι δέχτηκαν να ανταλλάξουν ομόλογα,
απέκτησαν το προνόμιο να εξυπηρετηθούν κατά προτεραιότητα στην
αποπληρωμή του χρέους.
Τα αμερικάνικα δικαστήρια αποφασίζουν τώρα ότι το καθεστώς της «κατά
προτεραιότητα» εξυπηρέτησης είναι «παράνομο» και καλεί την Αργεντινή να
αποπληρώσει άμεσα και όσους δεν είχαν δεχτεί να συμμετέχουν εθελοντικά
στην αναδιάρθρωση. Αν μάλιστα η Αργεντινή αψηφήσει την απόφαση, τότε τα
δικαστήρια των ΗΠΑ μπορούν να εμποδίσουν τις πληρωμές σε ομολογιούχους
που δέχθηκαν την ανταλλαγή, γεγονός που θα προκαλέσει την τεχνική
αθέτηση πληρωμών σε ομόλογα αξίας περίπου 24 δισ. δολαρίων. Δηλαδή,
χρεοκοπία. Είχε προηγηθεί στις αρχές Νοέμβρη η δημοσιοποίηση άλλης
απόφασης του Εφετείου της Νέας Υόρκης, που έκρινε ότι δικαιούνται ίσης
μεταχείρισης οι κάτοχοι των νέων ομολόγων που εκδόθηκαν το 2005 και 2010
και εκείνοι που αρνήθηκαν να ανταλλάξουν τους τίτλους τους με
καινούργιους και διεκδικούν δικαστικά την πληρωμή της ονομαστικής τους
αξίας στο ακέραιο.
Τι δείχνουν οι εξελίξεις; Ότι στο πλαίσιο του καπιταλισμού, ακόμα και
αν υπάρξουν πρόσκαιροι συμβιβασμοί και διευθετήσεις ανάμεσα σε
καπιταλιστικά κράτη και κυβερνήσεις για τη διαχείριση της κρίσης, ο λαός
δεν πρόκειται να απαλλαχθεί από το βραχνά του χρέους, που δεν είναι
δικό του, αλλά το δημιούργησε η πλουτοκρατία. Η Αργεντινή είναι
χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το 2002 κήρυξε στάση πληρωμής του χρέους και
κάλεσε τους πιστωτές σε διαβουλεύσεις για την αναδιάρθρωσή του, αφού
πρώτα διέγραψε ένα μέρος σαν «απεχθές». Μεγάλο μέρος των δανειστών της
συμμετείχε στην αναδιάρθρωση, θέλοντας να διασφαλίσει το κεφάλαιο που
είχε στα χέρια του, έστω κι αν ένα κομμάτι από αυτό θα καταστρεφόταν στο
πλαίσιο της αναδιάρθρωσης. Άλλοι όμως κάτοχοι ομολόγων αρνήθηκαν να
μπουν στην αναδιάρθρωση και με δικαστικά μέσα προσπάθησαν έκτοτε να
πληρωθούν για τα ομόλογα που έχουν στα χέρια τους.
Η αστική κυβέρνηση της Αργεντινής πανηγύρισε τότε ότι απάλλαξε το λαό
από χρέος, γλίτωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία και έτριζε τα δόντια της σε
όσους αρνήθηκαν να συμμετέχουν στην αναδιάρθρωση, λέγοντας πως θα
εξοφλήσει κατά προτεραιότητα όσους δέχτηκαν να ανταλλάξουν τα ομόλογά
τους. Αυτά μέχρι πρόσφατα. Γιατί οι αποφάσεις των (αστικών) δικαστηρίων
μιας χώρας όπως οι ΗΠΑ, με ανταγωνιστικά συμφέροντα προς τα μονοπώλια
της Αργεντινής και με βλέψεις να μεγαλώσει τη διείσδυση στην αργεντίνικη
οικονομία, αλλάζουν άρδην τα πράγματα. Ο διακανονισμός του χρέους, που
τότε προβλήθηκε σαν σωτηρία, επανέρχεται τώρα σαν βρόχος στο λαιμό του
λαού της Αργεντινής, που παγιδεύτηκε στην αυταπάτη ότι με συνεννοήσεις
μεταξύ των αστών και νομικές συμφωνίες στα πλαίσια του καπιταλισμού
είναι δυνατόν να σωθεί και να ευημερήσει. Σημειωτέον ότι ο λαός στην
Αργεντινή βρίσκεται ξανά σε κινητοποιήσεις, αντιδρώντας στην εξαθλίωση
που του επιφυλάσσει η αστική διαχείριση σε περίοδο ανάπτυξης.
Τα ίδια κάνει στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος λέει ότι σε συνεννόηση
με τους δανειστές θα διαγράψει ένα μέρος του χρέους και θα βάλει όρους
(«ρήτρες ανάπτυξης» τις ονομάζει) για την αποπληρωμή του υπόλοιπου. Πριν
από τον ΣΥΡΙΖΑ τέτοιες λύσεις δοκιμάστηκαν από το κεφάλαιο στο πλαίσιο
του άλλου μείγματος διαχείρισης της κρίσης και του χρέους. Η περίπτωση
της Αργεντινής είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, το οποίο μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ
εκθειάζει. Αποδεικνύεται όμως ότι δεν μπορεί να απαλλάξει το λαό από τη
δυστυχία, την οποία ούτως ή άλλως βιώνουν οι Αργεντίνοι, αλλά ούτε καν
από το χρέος. Για να γλιτώσει ο λαός από το χρέος πρέπει να απαλλαγεί
από αυτούς που το δημιούργησαν: Το κεφάλαιο και την εξουσία του. Μόνο
μια πραγματική εξουσία του λαού μπορεί να διαγράψει μονομερώς το χρέος,
έχοντας πάρει στα χέρια του τα κλειδιά της παραγωγής, με αποδεσμευμένη
τη χώρα από την ΕΕ και τις άλλες διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Όλα τα άλλα είναι ανακύκλωση του προβλήματος και φαύλος κύκλος, που μόνο
ο λαός μπορεί να τον σπάσει, αρκεί ο ίδιος να το αποφασίσει.
902.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου