Η πραγματικότητα και οι αυταπάτες

Ξάφνου, όλη η δημοκρατική ευαισθησία τους πήγε περίπατο. Εκλογές; Ποιες εκλογές; Εχουμε να φέρουμε σε πέρας μια αποστολή, δηλώνουν.

Δεν έχουν άδικο. Δουλειά τους είναι η διασφάλιση της δικτατορίας των μονοπωλίων κι αυτό κάνουν.

Εκλογές τώρα για να εκφράσει ο λαός τη γνώμη του, είναι το αίτημα, χωρίς αυταπάτες ότι οι εκλογές από μόνες τους θα δώσουν τη λύση. Καταγράφουν όμως διαθέσεις στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

***

Ο κόσμος καίγεται και τα κανάλια παρακολουθούν βήμα βήμα τον Εφραίμ. Για όποιον δεν θυμάται, στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου οι ευθύνες ήταν και πολιτικές, αλλά κανένας από όσους μετείχαν δεν κάθεται στο σκαμνί. Τώρα εκ του ασφαλούς παριστάνουν τον καμπόσο. Ο δε Καρατζαφέρης κάνει ό,τι μπορεί για να αποδείξει ότι δικαίως του έχουν κολλήσει το παρατσούκλι «κωλοτούμπας».

***

Ο κόσμος καίγεται και τα κανάλια ψάχνουν να βρουν τι ποινικές ευθύνες υπάρχουν για την Τουρκία για τις φωτιές του 1996. Ενώ κάνουν γαργάρα το γεγονός ότι είναι συνηθισμένος και διαρκής ο πόλεμος των μυστικών υπηρεσιών για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα αυτής ή της άλλης πλευράς...

***

Η όλη ιστορία του για άλλα να μιλάμε ενώ για άλλα καίγεται ο κόσμος, θυμίζει το «κράτα με να σε κρατώ». Να μιλάμε για όλα, αλλά όχι για το κύριο: Το πώς θα βγει αυτός ο λαός από τα τάρταρα που τον έχουν ρίξει.

***

Παρένθεση: Μία κάποια ελαφρότης είναι ανεκτή τέτοιες μέρες. Ας μας επιτραπεί:

-- Οι κακοήθεις που ζηλεύουν τις ικανότητες του πρώην πρωθυπουργού λένε πως αν θες να ξέρεις τι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ, να διαβάζεις ...Νίκο Παπανδρέου. Ομολογούμε πως δεν είχαμε παρακολουθήσει τις γραφές του. Αλλά δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε την τελευταία απορία του: «Μα είναι οικονομικά αυτά;» ρωτάει αναφερόμενος στις αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, για να διαπιστώσει μετά ότι αυτά τα οικονομικά είναι επικίνδυνα για την υγεία! Δεν ξέρουμε τι θέλει να πει ο ποιητής, καταλαβαίνουμε πως προσπαθεί να συγκεράσει από τη μια την ανάγκη του κεφαλαίου να έχει διαθέσιμα για τις ανάγκες του κεφάλαια από το κρατικό ταμείο και από την άλλη την ανάγκη να διατηρηθεί η αυταπάτη περί «κοινωνικού κράτους», για να μπορεί και η σοσιαλδημοκρατία να κάνει παιχνίδι σε μια εποχή που οι καπιταλιστές μπροστά στη δική τους καταστροφή αξιώνουν όλα τα κεφάλια κάτω. Κατανοητή και η απορία του για τις οικονομικές γνώσεις των ηγετών της ΕΕ. Αλλιώς δουλεύουν στο Αμέρικα, όπου και το έλλειμμα μπορεί να φουντώνει και τα καπιταλιστικά κέρδη να μεγαλουργούν (οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε, πάντως, πως είναι και ο μόνος που μιλάει για καπιταλιστική κρίση...).

-- Εκείνο που μας μπερδεύει είναι η αγωνία του Παπαχελά που κατσαδιάζει τους ηγέτες της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. και τους χρεώνει ότι το πάνε κατά δραχμή μεριά. Πού βλέπει το παράξενο, αφού οι ίδιοι οι καπιταλιστές μιλάνε για το τέλος της Ευρωζώνης; (στοιχεία από την ανάλυση του Καπόπουλου).

Η απάντηση βρίσκεται στο δούλεμα απ' όλους μαζί. Καθένας απ' τη σκοπιά της ιδεολογικής απόχης που έχει στήσει, πασχίζει να πείσει πως η λύση βρίσκεται κάπου μέσα σ' αυτό εδώ το γήπεδο. Ολοι μαζί τρέμουν στην ιδέα ότι η εργατική τάξη θα γυρίσει την πλάτη στις αγωνίες των καπιταλιστών και θα χαράξει δικό της δρόμο.

***

Πίσω στην πραγματικότητα, τα δεδομένα λένε: Τρομακτική μείωση μισθών για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο. Αγρια επέλαση στους μισθούς όσων ακόμα έχουν ένα μεροκάματο στον ιδιωτικό τομέα. Μάχη για εδραίωση της εξουσίας του κεφαλαίου με τσάκισμα των εργατών μέσα από διάφορες διαχειριστικές προτάσεις που δε θα θίγουν τον πυρήνα του προβλήματος, τις εκμεταλλευτικές σχέσεις.

Το ΚΚΕ απλά και καθαρά δηλώνει πως όρος για ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Απέναντι σ' αυτήν την επιλογή κρίνονται όλοι.

Οι εργάτες που σε μια σειρά χώρους βρίσκονται αντιμέτωποι όχι απλά με έναν κακό καπιταλιστή, αλλά με το ίδιο το σύστημα, γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι πρέπει να κάνουν.

Οι κομμουνιστές, στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα, δίνουν χωρίς διακοπή τη μάχη για να γκρεμιστεί η εξουσία των μονοπωλίων, να ξεπατωθούν οι καπιταλιστές από την οικονομία. Κάθε άλλη πρόταση, όσο κι αν εμφανίζεται σαν δημοκρατικό δικαίωμα στη διαφορά γνώμης, δεν είναι άλλο από κάλεσμα στους εργάτες να δώσουν ανάσα στο σύστημα.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ