Το ΚΚΕ και τα γυρίσματα της Ιστορίας

Η αλήθεια είναι πικρή. Όσοι ενοχλούνται με τη στάση του ΚΚΕ, ενοχλούνται επειδή ανομολόγητα αποδέχονται (και πολύ συντομα θα αναγκαστούν να το αποδεχτούν φωναχτά) το μνημόνιο Τσίπρα των 8 δις (όπως αποτυπώνεται στην 47σέλιδη αντιπρόταση της ελληνικής κυβέρνησης).

Eίναι οι ίδιοι που πριν μερικούς μήνες παραληρούσαν για την “πρώτη φορά Αριστερά” κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία όμως αποδείχθηκε μια κυβέρνηση που δίνει βάσεις στο ΝΑΤΟ και αποδέχεται κατά 70% το μνημόνιο.

Είναι οι ίδιοι που παλαιότερα θεωρούσαν το ΚΚΕ “σεχταριστικό και δογματικό” επειδή από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έλεγε ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έγιναν τον ίδιο πράγμα. Ενώ ο τότε ΣΥΝασπισμός, ο “ανοιχτόμυαλός” και ο “σύγχρονος”, συνεργαζόταν ανοικτά με το ΠΑΣΟΚ, ξεπλένοντας τη αντιλαϊκή βαρβαρότητα των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Σημίτη.

Είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν το ΚΚΕ ως “απομεινάρι άλλης εποχής” επειδή την ώρα που υποστελλόταν το σφυροδρέπανο από το Κρεμλίνο, αυτό επέμενε ότι ο καπιταλισμός θα γίνεται ολοένα και πιο βάρβαρος, ότι το όραμα του σοσιαλισμού ζει και ότι θα είναι το μέλλον της ανθρωπότητας.

Είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν το ΚΚΕ ως “απομονωμένο και ξεκομμένο από το λαό” επειδή στις αρχές της δεκαετίας του 90 αρνήθηκε να συμμετέχει στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία όπου όλα τα κόμματα έβγαλαν το λαό στους δρόμους να φωνάζει “φωτιά-φωτιά στα σκοπιανά σκυλιά” και άλλα τέτοια.

Είναι οι ίδιοι που θεωρούσαν το ΚΚΕ απολιθωμένο επειδή καταψήφισε το Μάαστριχ, της ΕΟΚ και της ΕΕ, αυτά δηλαδή που επί 25 χρόνια διαλύουν το λαό και την οικονομία της Ελλάδας.

Είναι οι ίδιοι που έλεγαν το ΚΚΕ “μίζερο” επειδή προειδοποιούσε για το ποιες θα ήταν οι συνέπειες για το λαό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όταν το φαραωνικό υπερθέαμα της Γιάννας το πλήρωσε μετά ο λαός;

Σε όλες αυτές τις φάσεις, το ΚΚΕ έμενε “μόνο του” απέναντι σε φοβερές πιέσεις, σε λάσπη, συκοφαντία και εισέπραττε “βροχή δεκάρικα” ακόμα και από την εξέδρα της Αριστεράς.

Η αλήθεια όμως δεν κρίνεται στα ποσοστά, αλλά στην φοβερή κρίση της Ιστορίας.

Ποιος άραγε επαληθεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια και ποιοι διαψεύστηκαν πανηγυρικά;

Όπως και τότε, έτσι και τώρα υψώνεται θεόρατο το δίλημμα της ιστορίας:  Ποιοι θα ξαναμεθύσουν με το “μισό δημοψήφισμα” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπως ξαναμέθυσαν παλιά με το ΠΑΣΟΚ “που είναι καλυτερο από τη Δεξιά”, την ΕΕ “που θα είναι το σπίτι των λαών”, τον Γκορμπατσόφ “που φέρνει την ανανέωση και τη δημοκρατία”, την “εθνική ομοψυχία” για τη Μακεδονία;

Και ποιοι θα είναι αυτοί που θα μείνουν όρθιοι στους ανέμους και στις θύελλες των στιγμών;

Αυτοί που θα επιμείνουν ότι οι αλυσίδες του λαού δεν “επιχρυσώνονται” αλλά σπάζουν. Σπάζουν με ένα βροντερό και ενιαίο “ΟΧΙ” σε όλα τα μνημόνια. Με αποδέσμευση από την ΕΕ. Με μονομερή διαγραφή του χρέους, που δεν δημιούργησε ο λαός αλλά οι ΝΑΤΟϊκοί εξοπλισμοί, οι φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές, οι μίζες όσων κυβέρνησαν τη χώρα 40 χρόνια.

-Μα δεν είναι αυτά παραφροσύνη;

-‘Είναι το τέλος της παραφροσύνης’!

T.

Πηγή:Αγκάρρα